اين محدوده از استانداردهای ساخت و روشهای کنترل کيفيت گرفته تا سيستمهای الکتريکی و سيستمهای توزيع کابل ارتباطاتی را دربر می‌گيرد. در آمريکای شمالی چهار سازمان استانداردگذاری هستند که در زمينه استانداردهای کابل‌کشی فعاليت می‌کنند.
انستيتو ملی استاندارد آمريکاکه در سال 1918 تأسيس شد يکی از اين مؤسسات است. وظيفه اصلی اين سازمان هماهنگ کردن و تطبيق استانداردهای بين‌المللی در داخل ايالات متحده آمريکا می‌باشد. ANSI همچنين نماينده ايالات متحده آمريکا در جلسات فنی ISO است.
انجمن صنعت مخابرات (TIA) يک سازمان مستقل است که مشروعيت خود را از ANSI می‌گيرد و به انجمن صنايع الکترونيک(EIA) وابسته است. در اين ميان TIA به علت تدوين استانداردهای کابل‌کشی شهرت بيشتری دارد. اين استانداردها امروزه در سيستمهای کابل‌کشی ساختيافته کاربرد زيادی دارند.
تبعيت از اين استانداردها امکان استفاده از محدوده وسيعی از کاربردها را به ما می‌دهد، ضمن آنکه بستر برای کاربردهای با سرعتهای بالاتر که در آينده عرضه خواهند شد، آماده خواهد بود.
در کانادا تمام کالاهای الکتريکی و الکترونيکی قبل از استفاده در بازار داخلی بايد از CSA تائيديه بگيرند. گرفتن تائيديه به معنی آنستکه که محصول مورد نظر تمامی نيازمنديهای ذکر شده در CEC را برآورده می‌کند. دستورالعملهای CEC براساس استانداردهای CSA تنظيم شده‌اند.
تاريخچه
به دلايل مختلف تا سال 1985 استانداردی برای سيستمهای کابل‌کشی وجود نداشت. اول آنکه شرکتهای تلفن محلی تنها به دنبال برآورده کردن نيازهای اوليه سرويس‌دهی بودند. دوم آنکه شرکتهائی که از کامپيوترهای mainframe استفاده می‌کردند از کابل‌کشی خاص عرضه شده توسط شرکت سازنده مربوطه استفاده می‌کردند. با توسعه فن‌آوری کامپيوتر و افزايش شرکتهای نصاب سيستمهای کامپيوتری، تنوع سيستمهای کابل‌کشی و کانکتورها نيز افزايش يافت.
مشتريان ناچار بودند که با هر تغيير در سيستم کامپيوتری تمام زيرساخت کابل‌کشی را نيز تعويض کنند.
در اين زمان بود که انجمن صنعت ارتباطات کامپيوتر (CCIA) وارد ميدان شد. انجمن CCIA که به دنبال جلب اعتماد بازار بود، EIA را متقاعد کرد که در زمينه کابل‌کشی ساختمان استانداردهايی را تدوين کند.
بحث جدی در اين مقوله در 1985 شروع شد و در مورد نياز به وجود استاندارد کابل‌کشی در ساختمان‌های شخصی و تجاری توافقاتی حاصل شد.
کميته TR-41
وظيفه تدوين استانداردهای کابل‌کشی از طرف EIA به يک کميته با کد TR-41 محول شد. کميته TR-41 پس از درک عظمت کار زير کميته‌ها و گروههای کاری را تعيين کرد تا به مسأله تدوين استانداردها بپردازند. قرار بر آن شد که استانداردهايی هم برای ساختمان‌های تجاری/اداری و هم ساختمان‌های شخصی تدوين گردد.
در سال 1999 در داخل TIA تغييراتی به وجود آمد و TR-41 به دو کميته مجزا تقسيم شد. مسؤليت TR-41 به استانداردهای مربوط به تجهيزات سمت کاربر محدود گشت و کميته جديدی به نام TR-42 مسؤليت تدوين استاندارد در زمينه کابل‌کشی زيرساخت‌های ارتباطاتی در سمت کاربران را برعهده گرفت.
5 گروه کاری نيز به 9 زيرکميته ارتقاء يافتند که اينک تحت نظارت TR-42 فعاليت می‌کنند. هدف اصلی اين زير کميته‌ها آنستکه اطمينان حاصل کنند که استانداردهای تدوين شده مستقل از سازندگان و فن‌آوريهای بازار است.
آنچه که خواهد آمد به هيچ وجه نمی‌تواند جايگزينی برای استانداردها باشد. اين مجموعه شامل خلاصه‌ای از اين استانداردها و چکيده‌ای از نکات برجسته هر کدام می‌باشد. اين نکات در هنگام طراحی زيرساخت‌های ارتباطی اهميت زيادی دارند.
ما پيشنهاد می‌کنيم که طراحان زيرساخت‌های ارتباطی به اين مختصر بسنده نکرده و با تهيه يک نسخه از استانداردها و مطالعه دقيق آن بر علم و آگاهی خود بيفزايند.
استاندارد (ANSI/TIA/EIA-569-A CSA T530)
هدف عمده اين استاندارد ارائه مشخصات طراحی و راهکار برای کليه فضاهای مناسبی است که به تجهيزات و سيستمهای کابل‌کشی اختصاص می‌يابند. در اين استاندارد شش جزء اصلی در ساختمان تعريف می‌شوند که عبارتند از: امکانات ورودی ساختمان، اطاق(های) تجهيزات، مسيرهای کابل‌کشی عمودی[7]، اطاقک‌های ارتباطاتی، مسيرهای کابل‌کشی افقی و در نهايت محيط‌های کاری.
حوضه کاری استاندارد (ANSI/TIA/EIA-569-ACSA T530)
امکانات ورودی
امکانات ورودی در استاندارد (ANSI/TIA/EIA-569-A CSA T530) به کليه نقاطی اطلاق می‌شود که سرويسهای ارتباطاتی از آن طريق به ساختمان وارد می‌شوند ويا کليه نقاطی که در آنها مسيرهای کابل‌کشی عمودی به ساير ساختمان‌های مجموعه متصل می‌شوند. امکانات ورودی ممکن است حاوی تجهيزات لازم برای اتصال به شبکه‌های عمومی و يا تجهيزات ارتباطاتی ديگر باشد. بر اساس آنچه که در استاندارد آمده، توصيه می‌شود که مکان امکانات ورودی يک نقطه خشک و به دور از رطوبت باشد. همچنين توصيه می‌شود که اين مکان(ها) در نزديکی مسيرهای کابل‌کشی عمودی در نظر گرفته شود.
اتاق تجهيزات
اتاق تجهيزات به کليه مکانهائی اطلاق می‌شود که شامل تجهيزات فعال ارتباطاتی مورد استفاده در ساختمان باشند. دو نکته که در هنگام طراحی و اختصاص فضا برای اطاق تجهيزات بايد در نظر گرفته شوند ابتدا در نظر گرفتن فضا برای توسعه‌های آتی و دوم جلوگيری از نفوذ آب است. از آنجائيکه تجهيزات ارتباطی که در اطاق تجهيزات قرار می‌گيرند ممکن است حجيم و سنگين باشند، فلذا بايد امکانات دسترسی از قبل برای آن پيش بينی شود. حداقل فضای پيشنهادی 14 متر مربع می‌باشد.
نکات قابل توجه در طراحی اتاق تجهيزات
- اتاق تجهيزات يک فضای متمرکز جهت جای دادن کليه تجهيزات ارتباطاتی است که به ساختمان سرويس می‌دهند.
- برخی از اين تجهيزات عبارتند از PBXها، mainframeها و سوئيچ‌های ويدئويی.
- در اتاق تجهيزات بايد تنها تجهيزاتی را جای داد که يا مستقيماً در ارتباط با سيستمهای ارتباطاتی هستند و يا تجهيزاتی که در ارتباط با سيستم کنترل ساختمان و کنترل شرايط محيطی هستند.
- شرايط مطلوب آنستکه اتاق تجهيزات به مسيرهای کابل‌کشی عمودی هرچه نزديک‌تر باشد تا اتصال به ستون فقرات شبکه به آسانی صورت گيرد.
مسائل مربوط به اندازه و ابعاد
اتاق تجهيزات بايد به اندازه‌ای باشد که نيازمنديهای معمول تجهيزات ارتباطاتی را برآورده کند.
- نيازمنديهای مربوط به توسعه‌های آتی بايد تخمين زده شود.
- طراحی اتاق تجهيزات بايد مستقل از نوع کاربران ساختمان باشد.
- توصيه می‌شود که از تخمين سرانگشتی زير استفاده شود. برای هر 10 متر مربع از مساحت مفيد ساختمان 07 m2 فضا برای اطاق تجهيزات در نظر گرفته شود. (در صورتيکه فضای در نظر گرفته شده برای محيط‌های کاری فشرده‌تر است به همان ميزان بايد فضای اطاق تجهيزات نيز اضافه شود.)
ساير مسائل مربوط به طراحی اتاق تجهيزات
بايد مطمئن شد که کف اطاق در نظر گرفته شده توانائی تحمل وزن تجهيزات نصب شده را دارد. محل اطاق تجهيزات نبايد پائين‌تر از سطح آبهای زيرزمينی باشد. بايد تدابير لازم جهت جلوگيری از نفوذ آب انديشيده شود. ساير نکاتی که بايد مد نظر قرار گيرند عبارتند از: منابع القای تداخلات الکترومغناطيسی، لرزش، ارتفاع اطاق، آلوده کننده‌ها، سيستمهای اطفای حريق، نوردهی، برق‌دهی، اتصال به زمين و حفاظت در برابر آتش سوزی. درب تعبيه شده برای اطاق تجهيزات بايد حداقل دارای 2 متر ارتفاع و 910 ميلی متر عرض باشد.
مسيرهای بين ساختمانی
در شبکه‌هايی که شامل بيش از يک ساختمان هستند، مسيرهای بين ساختمانی بايد وجود داشته باشند تا اين ساختمان‌ها را به هم متصل کنند. استاندارد (ANSI/TIA/EIA-569-A CSA T530) چهار روش را برای اين گونه اتصالات معرفی می‌کند: استفاده از مسيرهای زيرزمينی (همچون لوله و داکت)، دفن کابل در زمين، استفاده از مسيرهای هوائی، استفاده از تونل‌ها. اين اطلاعات را می‌توان از ملحقات C استاندارد استخراج کرد. ديگر ملزومات در اين زمينه را می‌توان از استاندارد ANSI/TIA/EIA-758 تحت عنوان “استانداردهای کابل‌کشی مخابراتی در محيط‌های خصوصی خارج از ساختمان” مطالعه نمود.
استفاده از مسيرهای زيرزمينی بين ساختمانی
مسيرهای زيرزمينی به عنوان قسمتی از امکانات ورودی در نظر گرفته می‌شوند.
در طراحی مسيرها بايد مسائل زير را مد نظر داشت:
- محدوديتهايی که توپولوژی شبکه تحميل می‌کند
- درجه‌بندی مسيرها بر حسب ميزان آب‌گيری
- امکان تخليه گازهای سمی
- ميزان ترافيک وسايل نقليه به منظور تخمين ميزان پوشش مسير و در صورت لزوم پوشاندن مسير با بتون
- مسيرهای زيرزمينی شامل لوله‌ها، داکتها و احتمالاً چاهک‌ها می‌باشند.
- لوله‌ها و داکتها بايد دارای قطری برابر حداقل 100 ميلی‌متر باشند.
- وجود خمش در مسير توصيه نمی‌شود، در صورت لزوم نبايد بيش از دو خمش با زاويه 90 درجه وجود داشته باشند.
دفن کابل در زمين
کابلهای دفن شده در زمين به عنوان قسمتی از امکانات ورودی در نظر گرفته می‌شوند.
در اين روش کابلهای ارتباطی کاملاً با خاک پوشانده می‌شوند. برای دفن کردن کابلها نياز به حفر کانال و احتمالاً شکافتن زمين با مته می‌باشد. ساير روشها در استاندارد ذکر نشده‌اند.
در هنگام انتخاب مسير کابل‌کشی لازم است که به مناظر، پرچين‌ها، درختان و پياده‌روها توجه شود تا موجبات اخلال در سرويسهای عمومی فراهم نگردد.
مسيرهای بين‌ساختمانی هوايی
مسيرهای هوائی نيز بخشی از امکانات ورودی به شمار می‌روند.
- اين امکانات شامل موارد زير هستند: دکل‌ها، کابلهای ساپورت و سيستم نگهدارنده.
در هنگام استفاده از مسيرهای هوائی بايد به نکات ذيل توجه لازم مبذول گردد:
- نمای ساختمان و محيط مجاور
- بکارگيری دستورالعملهای مربوطه
- حفظ فاصله از تاسيسات برق و جاده‌ها
- طول شکم‌ها، اتصالات به ساختمان، محافظت دربرابر طوفان و حفاظت مکانيکی
- تعداد کابلها و پيش‌بينی برای توسعه‌های آتی
- مسيرهای بين‌ساختمانی داخل تونل
- تونل‌ها فضای لازم جهت لوله‌گذاری، سينی‌گذاری يا سيم‌کشی را فراهم می‌کنند.
- محل استقرار مسيرهای کابل‌کشی در تونل بايد از قبل مشخص شده باشد تا بتوان سرويسها را از هم تفکيک کرد و دسترسی را سهولت بخشيد.
مسيرهای داخل ساختمانی
مسيرهای کابل‌کشی عمودی داخل ساختمانی برای جای دادن کابلهای ستون فقرات شبکه هستند که بين امکانات ورودی ساختمان تا اطاق تجهيزات، بين امکانات ورودی ساختمان تا اطاقک‌های ارتباطاتی ويا بين اطاق تجهيزات و اطاقک‌های ارتباطاتی کشيده می‌شوند. اين مسيرها می‌توانند لوله، Sleeves، Slots يا سينی کابل باشند. مسيرهای کابل‌کشی عمودی بايد حتماً مطابق با دستورالعملهای مربوطه در برابر پيشروی آتش مقاوم گردند.
مسيرهای بالارونده
- اين مسيرها برای اطاقک‌های ارتباطاتی است که بالای هم (در ارتفاع) قرار گرفته باشند.
- وقتی اطاقک‌های ارتباطی در طبقات مختلف ساختمان پراکنده باشند توسط Sleeves يا Slots در طول يک مسير بالارونده به هم متصل می‌شوند.
- چاهک آسانسور هرگز نبايد برای کابل‌کشی عمودی به کار گرفته شود.
مسيرهای طولی-عرضی
زمانيکه اطاقک‌های ارتباطاتی مستقيماً بر روی هم قرار نگرفته باشند و برای کابل‌کشی نياز باشد که کابل در طول و عرض حرکت کند، مسيرها به صورت افقی نصب خواهند شد.
نکات مربوط به طراحی
به هنگام استفاده از لوله (100 ميلی‌متری) يا Sleeves توصيه می‌شود که حداقل فضای ذيل در نظر گرفته شود:
- يک لوله يا Sleeve به ازای 5000 متر مربع از فضای کاری مفيد
- ضمناً برای حداقل هر سه لوله يا Sleeve دو عدد لوله يا Sleeve يدکی در نظر گرفته شود.
- در استاندارد همچنين می‌توان مشخصات مربوط به مواد پرکننده لوله يا Sleeve را پيدا کرد.
اتاقک‌های ارتباطاتی
اطاقک ارتباطاتی يا قفسه ارتباطاتی به مکانی اطلاق می‌شود که در آن مکان مسيرهای عمودی و مسيرهای توزيع افقی با هم تلاقی می‌کنند. در اطاقک ارتباطاتی بايد امکان دسترسی به اتصالات وجود داشته باشد. اطاقک‌های ارتباطاتی می‌توانند شامل تجهيزات ارتباطاتی فعال، تجهيزات کنترل‌کننده، تجهيزات انتهايی کابلها و سيم بندی اتصالات ضربدری باشند.
موارد کلی که بايد در طراحی رعايت شوند:
- محل اطاقک ارتباطاتی بايد تا حد ممکن در وسط محدوده‌ای باشد که به آن سرويس می‌دهد.
- بهتر است که اطاقک‌های ارتباطاتی در مرکز (وسط) ساختمان قرار گيرند.
- از فضای اطاقک ارتباطاتی نبايد برای تجهيزات برق‌رسانی نيز استفاده کرد.
مسائل مربوط به اندازه و فضا
- توصيه می‌شود که در هر طبقه از حداقل يک اطاقک ارتباطاتی استفاده شود. در موارد زير استفاده از بيش از يک اطاقک در هر طبقه مجاز است.
- مساحت سطحی که از اطاقک ارتباطاتی سرويس می‌گيرد بيش از 1000 متر مربع باشد.
- يک تخمين سرانگشتی آنستکه حدود 75 درصد از کل مساحت، فضای کاری مفيد است.
- طول کابل توزيع افقی مورد نياز برای سرويس‌دهی به يک محيط کاری بيش از 90 متر است.
- اگر تعداد اطاقک‌های ارتباطاتی در يک طبقه بيش از دو عدد شد، توصيه می‌شود که آنها را با حداقل يک لوله به هم متصل کنيد. با فرض آنکه مساحت هر محيط کاری را 10 مترمربع در نظر بگيريم .
ساير مسائل مربوط به طراحی
دو تا از ديوارها بايد با تخته سه‌لايه رده A-C به ارتفاع 2.6m و ضخامت 20mm پوشانده شوند. تجهيزات روی اين ديوارها نصب خواهند شد. نور کافی بايد در اطاق وجود داشته باشد. برای بهتر کردن روشنائی اطاق بايد از رنگهای روشن برای ديوارها، سقف و کف استفاده شود. برای تأمين برق حداقل بايد دو پريز برق مجزا از دو منبع مختلف وجود داشته باشند. برای دسترسی راحت‌تر اين جفت پريزها بايد در فواصل 1.8m حول پيرامون اطاق قرار گيرند.
- در برخی موارد بهتر است که يک تابلوی برق در اتاقک نصب گردد.
تمامی مبادی ورودی اطاقک (Sleeves، Slots، و مسيرهای افقی) بايد برطبق دستورالعملهای مربوطه در برابر آتش مقاوم شوند. موارد امنيتی و جلوگيری از حريق بايد رعايت گردند. توصيه می‌شود که اين اتاق دارای تهويه و تصفيه هوا و کنترل دما به صورت 24 ساعته و هميشگی باشد. در صورتی که تجهيزات فعال نيز در اتاق قرار داده شده باشند، برای دفع حرارت ايجاد شده بايد تدابير لازم انديشيده شود.
دسترسی به اتاقک ارتباطاتی از طريق يک در به ارتفاع 2 متر و عرض 910 ميلی‌متر صورت خواهد گرفت.
مسيرهای افقی
مسيرهای افقی امکاناتی هستند که کابلهای افقی را از پريزهای نصب شده در محيط‌های کاری تا اطاقک ارتباطی در خود نگه می‌دارند. از اين مسيرها بايد بتوان انواع کابلها را رد کرد. برخی از انواع کابلها عبارتند از: Unshielded Twisted Pair و فيبر نوری. برای محاسبه اندازه مسير بايد تعداد و اندازه کابلهايي را که از مسير عبور خواهند کرد، را در نظر داشت. در ضمن بايد برای توسعه‌های آتی نيز فضايی در نظر گرفت. ذيلاً به برخی از مسيرهايی که در استاندارد ANSI/TIA/EIA-569-A (CSA T530) شناخته شده‌اند، به اختصار اشاره خواهيم کرد.
داکت های زيرکفی
داکت های زيرکفی می‌توانند شامل شبکه اي از داکت های مستطيل شکل تغذيه کننده و توزيع‌کننده يا کانال‌های ارتباطی ديگر باشند که در بتون کف تعبيه شده باشند.
- داکتهای توزيع کننده داکتهايی هستند که سيم‌ها و کابلها را تا محيط‌های کاری در خود جای می‌دهند.
- داکتهای تغذيه کننده داکتهائی هستند که داکتهای توزيع‌کننده را به اطاقک‌های ارتباطاتی وصل می‌کنند.
- يک روش رايج برای محاسبه اندازه و ابعاد داکتها در فضاهای اداری آنستکه به ازای هر 10 متر مربع فضای کاری مفيد، 650 ميلی‌متر مربع سطح مقطع برای داکتهای زيرکفی منظور گردد. اين فرمول را می‌توان هم برای داکتهای توزيع کننده و هم برای داکتهای تغذيه کننده به کار برد.
مبنای اين محاسبه آنست که:
- برای هر محيط کاری سه کابل کشيده می‌شود.
- هر 10 متر مربع يک محيط کاری محسوب خواهد شد.
کف کاذب
- کف کاذب مرکب است از يک سری پانل‌های کف ماجولار که در کنار هم و روی پايه‌هائی قرار می‌گيرند. اين پانل‌ها ممکن است از چهار طرف توسط نگهدارنده‌ها تقويت شوند.
- کف‌های کاذب در اطاق تجهيزات و سايت‌های کامپيوتر و برخی فضاهای عمومی اداری مورد استفاده قرار می‌گيرند.
- بايد منافذ(دريچه) دسترسی بر روی کف کاذب را برای محيط‌های کاری مشخص نمود.
- منافذ دسترسی روی هر نقطه از کف کاذب می‌توانند تعبيه شوند.
- پريزهای سرويس‌دهنده نبايد در نقاط پر رفت و آمد و يا ديگر نقاط که ممکن است برای ساکنين ايجاد مشکل کند، نصب گردند
لوله‌ها
انواع لوله‌ها شامل لوله‌های فلزی برق، لوله‌های فلزی غيرقابل انعطاف و لوله‌های از جنس PVC هستند.
- انتخاب نوع لوله بايد براساس دستورالعملهای محلی درباره ساختمان و برق باشد.
- استفاده از لوله خرطومی فلزی توصيه نمی‌شود چراکه باعث خوردگی کابل می‌شود.
در مسيرهای افقی تنها زمانی می‌توان به استفاده از لوله‌گذاری انديشيد که:
- محل پريزهای ارتباطاتی هميشگی (غيرقابل جابجائی) باشد.
- تراکم کابلها کم باشد.
- انعطاف‌پذيری ساختار شبکه (برای تغييرات احتمالی آينده) مورد نظر نباشد.
دستورالعملهای مربوط به نصب تجهيزات الکتريکی برخی نيازمنديهای لوله‌های نصب شده از لحاظ نحوه محکم کردن، حفاظت در انتهای لوله و طول قطعات لوله گذاری شده را شامل می‌گردد.
- طول قطعات لوله‌گذاری نبايد هرگز از 30 متر تجاوز کند.
- بين Pull Boxها يا Pull Pointها نبايد بيش از دو زاويه شکست 90 درجه وجود داشته باشد.
سينی‌های حمل کابل و سيم
سينی‌ها در دو طرف دارای دو ريل(لبه) بوده و در قسمت کف ممکن است که يا کاملاً يکدست بوده و يا به صورت مشبک يا سوراخ‌دار باشند. کابلهای ارتباطاتی بر روی اين بستر قرار خواهند گرفت.
وقتی سقف کاذب وجود داشته باشد، سينی‌های می‌توانند از زير سقف يا از داخل سقف عبور کنند. در حالت کلی برای فضاهای اداری، به ازای هر 10 متر مربع 650 ميلی‌متر مربع فضای سطح مقطع بر روی سينی رزرو می‌شود.
محاسبه فوق بر مبنای مفروضات زير به دست آمده است:
- برای هر فضای کاری سه کابل در نظر گرفته شده است.
- مساحت هر محيط کاری 10 متر مربع در نظر گرفته شده است.
مسيرهای عبوری از سقفهای کاذب
شرايط استفاده از سقفهای کاذب برای سيستمهای کابل‌کشی به شرح زير است:
- استفاده از آن قسمتهائی از سقف کاذب که از داخل قابل دسترسی نيستند (همچون tileهای در هم قفل شده، سقف پيوسته يا سفيد کاری شده) برای نصب مسيرهای ارتباطاتی مجاز نيست.
- Tileها را بايد بتوان به راحتی جابجا کرد و حداکثر ارتفاع مجاز برای نصب سقف کاذب 4m بالاتر از کف است.
- بر روی سقف کاذب بايد فضای کافی و مناسب جهت نصب سيستم کابل‌کشی وجود داشته باشد. حداقل بايد 75 ميلی‌متر بين کف سقف کاذب و سقف واقعی فاصله وجود داشته باشد.
- بايد برای نگهداشتن کابلها و سيم‌ها وسائل مناسبی وجود داشته باشند و ريختن کابلها روی tileهای کف سقف کاذب مجاز نيست.
- هر جائی که بر طبق طرح يا بر طبق دستورالعملهای مربوطه لازم بود، بايد معابر لازم نصب گردند.
مسيرهای ديواری
وقتی در محيط های کاری تجهيزات ارتباطاتی در راستای ديوارها قرار گرفته باشند، می‌توان از مسيرهای ديواری برای رساندن کابلها استفاده کرد. در نظر گرفتن اندازه و ابعاد اطاق بسيار مهم است (استفاده از مسيرهای ديواری تنها برای اطاق‌های کم مساحت توصيه می‌شود).
- در اين روش کليه سرويسها از روی ديوارهای ثابت به محيط‌های کاری ارائه می‌گردد.
- ظرفيت قابل استفاده بر روی مسيرهای ديواری بين 20 تا 40 درصد است که البته به شعاع خمش کابلها بستگی دارد.
جداکردن از کابلهای برق
نصب کابلهای برق و کابلهای ارتباطاتی با هم، بايد بر طبق دستورالعملهای الکتريکی مربوطه انجام گيرد تا سلامت افراد به خطر نيفتد. به علاوه به منظور کاهش اثرات نويز القائی از کابلهای برق، منابع توليد فرکانسهای راديويی، موتورها و ژنراتورها، کوره‌های القائی و دستگاههای نقطه جوش، لازم است به نکات زير توجه داشت:
- رعايت فاصله فيزيکی
- برای کاهش نويز القائی روی کابلهای ارتباطاتی بايد حتی‌المقدور سيم‌های فاز، نول و زمين در نزديکی هم قرار گيرند (مثلاً می‌توان از کابلهای به هم پيچيده، فشرده يا غلاف‌دار استفاده کرد).
- استفاده از Surge Protectorها در مدارهای انشعابی می‌تواند در کاهش شوکهای الکتريکی اثر زيادی داشته باشد.
