استاندارد Tier چیست؟

موسسه Uptime استاندارد Tier و سیستم طبقه بندی Tier را ایجاد کرد تا به طور مداوم امکانات مختلف مراکز داده را از نظر عملکرد زیرساختی بالقوه سایت یا زمان به روز رسانی ارزیابی کند. این امر دارای دو بخش است که هم جنبه های طراحی و هم جنبه های عملیاتی را پوشش می دهد.

برای طراحی ، چهار سطح عملکرد وجود دارد که به آنها Tier I (ظرفیت اصلی) ، Tier II (ظرفیت اضافی) ، Tier III (نگهداری همزمان) و Tier IV (خطاپذيري) گفته می شود. همانطور که از نامش پیداست ، هر یک از این ویژگی ها با ویژگی های حاصله مشخص می شوند و هر سطح بالاتر همه ویژگی های سطوح قبلی را در بر می گیرد.

ردیف اول: ظرفیت اولیه

مرکز داده Tier I زیرساخت اختصاصی سایت را برای پشتیبانی از فناوری اطلاعات، فراتر از محیط اداری فراهم می کند. زیرساخت های درجه یک شامل یک فضای اختصاصی برای سیستم های فناوری اطلاعات است. منبع تغذیه بدون وقفه (UPS) برای فیلتر کردن نوسانات برق ، افتادگی و قطعی های لحظه ای ؛ تجهیزات خنک کننده اختصاصی که در پایان ساعات اداری معمولی خاموش نمی شوند. و یک ژنراتور موتور برای محافظت از عملکرد فناوری اطلاعات در برابر قطعی های طولانی مدت برق.

ردیف دوم: ظرفیت اضافی

امکانات ردیف دوم شامل قدرت حیاتی اضافی و اجزای خنک کننده برای ارائه فرصت های تعمیر و نگهداری و افزایش ایمنی در برابر اختلالات فرآیند فناوری اطلاعات است که در نتیجه خرابی تجهیزات زیرساخت سایت ایجاد می شود. اجزای اضافی شامل تجهیزات برق و سرمایش مانند ماژول های UPS ، چیلرها یا پمپ ها و ژنراتورهای موتور است.

رده سوم: به طور همزمان قابل نگهداری است

مرکز داده Tier III برای تعویض و نگهداری تجهیزات نیازی به تعطیلی ندارد. یک مسیر تحویل اضافی برای نیرو و سرمایش به اجزای حیاتی مازاد تأسیسات ردیف 2 اضافه می شود تا هر یک از اجزای مورد نیاز برای پشتیبانی از محیط پردازش فناوری اطلاعات بدون خدشه بر عملیات IT خاموش و نگهداری شوند.

رده چهارم: خطاپذيري

زیرساخت سایت ردیف چهارم بر اساس ردیف سوم ساخته شده و مفهوم تحمل خطا را به توپولوژی زیرساخت سایت اضافه می کند. تحمل خطا بدین معناست که وقتی خرابی تجهیزات فردی یا وقفه در مسیر توزیع رخ می دهد ، جلوه های رویدادها در برابر عملیات فناوری اطلاعات متوقف می شود.