در دنیای شبکه، سوئیچ‌ها حکم شاهراه را دارند و وظیفه‌شان جابجایی اطلاعات بین دستگاه‌های مختلف است. اما در این میان، نوع پورت‌ها و کارایی آن‌ها حرف اول را می‌زنند. اگر تا به حال با اصطلاح “پورت Uplink” در سوییچ شبکه مواجه شده‌اید و از خود پرسیده‌اید که چه تفاوت‌هایی با پورت‌های معمولی دارد، این مطلب برای شما است!

هنگام صحبت از سوئیچ‌های شبکه، ذهن اکثر افراد به سمت مشخصات رایج مانند تعداد پورت، نوع، سرعت و … مانند 24 پورت SFP+ با سرعت 10/100/1000 می‌رود. اما اگر در شبکه خود از سوئیچ‌های مدیریتی استفاده می‌کنید، شناخت پورت Uplink (آپ لینک) و عملکرد آن در سوئیچ، ضروری است. در دنیای شلوغ سوئیچ‌های شبکه، پورت‌ها نقش اساسی در جابه‌جایی اطلاعات ایفا می‌کنند. اما در میان این پورت‌ها، برخی مانند Uplink، نقشی ویژه دارند و راه را برای اتصالات پرسرعت باز می‌کنند. پورت آپ لینک (Uplink port) در شبکه‌های کامپیوتری یک پورت اختصاصی است که با هدف برقراری ارتباطات با سرعت بالا با دستگاه‌های مختلف تعریف می‌شود. به بیان دقیق‌تر، پورت آپ لینک به عنوان نقطه اتصال بین دستگاه یا شبکه‌ای که قرار است به شبکه اصلی با سرعت بالا متصل شود تعریف و استفاده می‌شود. لازم به توضیح است که تا قبل از طراحی پورت مذکور، تجهیزات شبکه به منظور برقراری ارتباط سریع‌تر از راهکارهایی مثل کابل‌های کراس اور استفاده می‌کردند.

پورت‌های سوییچ شبکه براساس عملکردها و پیکربندی‌های به چند گروه تقسیم می‌شوند؟

پورت‌های سوئیچ شبکه براساس عملکردها و پیکربندی‌ها به چند گروه تقسیم می‌شوند. این تقسیم‌بندی معمولا بر اساس وظایف و نیازهای شبکه انجام می‌شود. گروه‌های عمده پورت‌های سوئیچ شبکه به شرح زیر است:

پورت‌های دسترسی (Access): این پورت‌ها برای اتصال دستگاه‌ها به شبکه استفاده می‌شوند. یک پورت Access می‌تواند به یک VLAN (شبکه محلی مجازی) خاص تعلق داشته باشد که در این حالت دستگاه‌های متصل به این پورت‌ها در یک شبکه محلی خاص قرار خواهند داشت.

پورت‌های ترانک (Trunk): این پورت‌ها برای اتصال سوئیچ به سوئیچ یا سوئیچ به روتر استفاده می‌شوند. پورت‌های Trunk اطلاعات را با استفاده از پروتکل‌های VLAN تگ‌گذاری می‌کنند و بسته‌های داده را بین VLAN‌ها و دستگاه‌های مختلف منتقل می‌کنند. این پورت‌ها از طریق یک کابل شبکه به سوئیچ یا روتر دیگر متصل می‌شوند و به اشتراک‌گذاری اطلاعات بین شبکه‌ها و VLAN‌ها کمک می‌کنند.

پورت‌های مدیریت (Management): این پورت‌ها برای ارتباط با سوئیچ و تنظیمات مربوط به آن استفاده می‌شوند. از طریق پورت مدیریتی، مدیران شبکه می‌توانند به سوئیچ دسترسی پیدا کنند و تنظیمات شبکه را پیکربندی کنند، اطلاعات مربوط به عملکرد سوئیچ را مشاهده کنند و مدیریت کنند.

این تقسیم‌بندی معمولا در سوئیچ‌های لایه 2 (Layer 2) مورد استفاده قرار می‌گیرد که عملکرد اصلی آن‌ها بر پایه ویژگی‌های شبکه محلی (LAN) است. در سوئیچ‌های لایه 3 که وظایف مسیریابی را نیز بر عهده دارند، پورت‌ها به گروه‌های دیگری تقسیم می‌شوند، از جمله پورت‌های مسیریابی (Routing Ports) که برای ارسال بسته‌ها بین شبکه‌های مختلف استفاده می‌شوند، و پورت‌های مدیریت شبکه (Network Management Ports) که برای مدیریت سوئیچ و تنظیمات شبکه به کار می‌روند.

Uplink چیست و چه فرقی با دیگر پورت‌ها دارد؟ 

سوئیچ‌های شبکه به طور کلی دارای دو دسته پورت هستند. پورت‌های معمولی یا Downlink که این پورت‌ها برای اتصال دستگاه‌های معمولی مانند کامپیوتر، پرینتر و … به شبکه استفاده می‌شوند. مورد بعد پورت Uplink است که این پورت‌ها برای اتصالات پرسرعت به دیگر دستگاه‌ها مانند سوئیچ مرکزی، روتر یا سرور پیاده‌سازی می‌شوند. در گذشته، برای افزایش سرعت در اتصالات، از کابل‌های کراس اور استفاده می‌شد. اما پورت‌های Uplink با ارائه راه حلی دائمی و بدون نیاز به کابل‌های اضافی، انقلابی در این زمینه ایجاد کردند. لازم به توضیح است که پورت‌های Uplink با نام‌های دیگری مثل  پورت‌های رابط تابع متوسط (MDI)، پورت‌های بالادستی و پورت‌های Trunk نیز شناخته می‌شوند. این پورت‌ها در شبکه‌های کامپیوتری و در زمینه‌هایی مثل اتصال LAN به WAN مورد استفاده قرار می‌گیرند. پورت‌های Uplink از نظر ظاهری شبیه به پورت‌های معمولی هستند و معمولا با رنگ یا علامت خاص مشخص می‌شوند تا به راحتی قابل تشخیص باشند. این پورت‌ها یکسری قابلیت‌های کلیدی در اختیار ما قرار می‌دهند که از آن جمله باید به انتقال اطلاعات با سرعت بیشتر، جلوگیری از بروز تراکم ترافیک در شبکه و دستیابی به اتصالات پایدارتر و بدون افت سرعت اشاره کرد. اکثر سوئیچ‌ها و برخی روترها دارای پورت Uplink هستند و   به طور معمول، هر دستگاه فقط یک پورت Uplink دارد. به طور کلی، با استفاده از پورت‌های Uplink، می‌توانید به اتصالات پرسرعت و شبکه‌ای پایدارتر دست پیدا کنید.

عملکرد پورت آپلینک

پورت آپلینک به عنوان رابط ارتباطی بین دستگاه یا شبکه متصل شده و شبکه اصلی عمل می‌کند. به طور معمول، پورت آپلینک به یک سوئیچ مرکزی یا سوئیچ هسته (Core Switch) متصل می‌شود که به عنوان نقطه تمرکز ترافیک شبکه عمل می‌کند. با استفاده از پورت آپلینک، می‌توان ترافیک شبکه را به صورت مناسب تقسیم بندی و توزیع کرد که در بیشتر موارد از تکنولوژی شبکه محلی مجازی (VLAN) برای تقسیم بندی ترافیک استفاده می‌شود. با تنظیم VLAN‌ها بر روی پورت آپلینک، می‌توان دستگاه‌ها را در شبکه‌های مختلف قرار داد و ترافیک بین آن‌ها را جدا کرد. این امر امنیت و عملکرد شبکه را بهبود می‌بخشد.

همان‌گونه که اشاره کردیم، پورت آپلینک یک پورت شبکه است که برای اتصال دستگاه‌ها و شبکه‌های مختلف به یکدیگر استفاده می‌شود. این پورت معمولا در تجهیزات شبکه‌ای مانند سوئیچ‌ها و روترها موجود است. عملکرد پورت آپلینک به این صورت است که دارای اتصال فیزیکی است که به وسیله کابل‌های شبکه با دستگاه دیگری متصل می‌شود. در این زمینه از کابل‌های اترنت (مانند کابل CAT5 یا CAT6) برای اتصال استفاده می‌شود. این پورت‌ها وظیفه انتقال داده‌ها بین دستگاه‌ها را بر عهده دارد. با اتصال دستگاه‌ها به پورت آپلینک، اطلاعات و بسته‌های داده بین دستگاه‌ها جابه‌جا می‌شوند. پورت آپلینک معمولا از پروتکل‌های شبکه استانداردی مانند Ethernet پشتیبانی می‌کند. این پروتکل‌ها برای ارسال و دریافت داده‌ها در شبکه استفاده می‌شوند و اطمینان می‌دهند که دستگاه‌ها به درستی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. پورت آپلینک می‌تواند دارای تنظیمات شبکه متنوعی باشد. این تنظیمات شامل اطلاعاتی مانند آدرس IP و ماسک زیرشبکه، سرعت اتصال (بیت در ثانیه) و حالت اتصال (نیمه دوطرفه یا تمام دوطرفه) است. این تنظیمات برای تنظیم و پیکربندی ارتباط شبکه استفاده می‌شوند.

برخی از پورت‌های آپلینک دارای قابلیت تشخیص خودکار (Auto-MDIX) هستند. این قابلیت به دستگاه‌ها اجازه می‌دهد که به‌صورت خودکار بهترین روش اتصال (از طریق کابل مستقیم یا کابل متقاطع) را انتخاب کنند، بدون نیاز به تعویض کابل‌ها. به طور کلی، پورت آپلینک وظیفه اتصال و انتقال داده‌ها بین دستگاه‌ها در یک شبکه را بر عهده دارد و با استفاده از تنظیمات و پروتکل‌های مختلف، می‌تواند توانایی برقراری ارتباط شبکه را داشته باشد.

مثالی از پورت آپلینک

برای درک بهتر موضوع اجازه دهید به یک مثال ساده از نحوه استفاده از پورت آپلینک در یک سناریو شبکه اشاره کنیم. فرض کنید دو دستگاه دارید که یک سوئیچ و یک کامپیوتر است. شما می‌خواهید کامپیوتر خود را به سوئیچ متصل کنید تا به شبکه دسترسی پیدا کنید. ابتدا، یک پورت آپلینک روی سوئیچ خود دارید که برای اتصال دستگاه‌ها به شبکه استفاده می‌شود. پورت آپلینک روی سوئیچ شما به صورت فیزیکی با کابل اترنت متصل می‌شود. سپس، شما کابل اترنت را از پورت آپلینک سوئیچ به پورت شبکه کامپیوتر متصل می‌کنید. این اتصال فیزیکی بین سوئیچ و کامپیوتر از طریق پورت آپلینک انجام می‌شود. همچنین، با تنظیمات شبکه مورد نیاز روی پورت آپلینک سوئیچ، مانند تعیین آدرس IP و ماسک زیرشبکه، می‌توانید ارتباط شبکه را بین سوئیچ و کامپیوتر پیکربندی کنید.

اکنون، پورت آپلینک سوئیچ به عنوان واسطی بین کامپیوتر و سایر دستگاه‌های موجود در شبکه عمل می‌کند. وقتی که شما اطلاعات را از کامپیوتر خود ارسال می‌کنید، پورت آپلینک سوئیچ این اطلاعات را دریافت کرده و آن را به دستگاه‌های دیگر در شبکه ارسال می‌کند. به همین ترتیب، وقتی اطلاعات از دستگاه‌های دیگر در شبکه به سوئیچ می‌رسد، پورت آپلینک سوئیچ این اطلاعات را دریافت کرده و آن را به کامپیوتر شما ارسال می‌کند تا شما بتوانید از این اطلاعات استفاده کنید. بنابراین، پورت آپلینک در این مثال وظیفه اتصال فیزیکی و انتقال داده‌ها بین کامپیوتر و سوئیچ را بر عهده داشته و به شما امکان ارتباط با شبکه را می‌دهد.

تفاوت میان پورت Uplink و پورت معمولی (Downlink)

تفاوت اصلی بین پورت Uplink و پورت معمولی (Downlink) در تجهیزات شبکه، از جمله سوئیچ‌ها و روترها، در نحوه استفاده و عملکرد آن‌ها است. پورت Uplink یا پورت بالادستی برای اتصال به شبکه‌های بزرگتر یا سایر تجهیزات شبکه استفاده می‌شود. این پورت معمولا با سرعت 1 گیگابیت بر ثانیه به بالا کار می‌کنند. پورت Uplink به طور معمول به عنوان یک اتصال خروجی از تجهیزات شبکه استفاده می‌شود و به شبکه بزرگتر یا تجهیزاتی مانند سوئیچ‌های بالاتری متصل می‌شود. پورت معمولی (Downlink) یا پورت پایین‌دستی برای اتصال دستگاه‌های رایج مثل کامپیوترها، گوشی‌های موبایل، دستگاه‌های شبکه و دستگاه‌های دیگر در شبکه استفاده می‌شوند. این پورت معمولا با سرعت‌هایی در بازه ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه تا ۱ گیگابیت بر ثانیه کار می‌کنند. پورت عادی برای اتصال دستگاه‌های پایانی به تجهیزات شبکه استفاده می‌شود. به طور خلاصه، پورت Uplink برای اتصال به شبکه‌های بزرگ‌تر یا برقراری پرسرعت ارتباط تجهیزات شبکه با یکدیگر استفاده می‌شود، در حالی که پورت معمولی (Downlink) برای برقراری اتصالات رایج مثال کامپیوترها و دستگاه‌های شبکه استفاده می‌شود.

پورت‌های معمولی و Uplink در سوییچ ها

در دنیای سوئیچ‌های فیبر، پورت‌ها نقش اساسی در جابه‌جایی اطلاعات ایفا می‌کنند. اما در میان این پورت‌ها، برخی مانند Uplink، نقشی ویژه دارند و راه را برای اتصالات پرسرعت باز می‌کنند.  پورت‌های Uplink پهنای باند بیشتری نسبت به پورت‌های معمولی دارند. دلیل این امر آن است که آن‌ها ترافیک بین لایه‌های مختلف را جمع‌آوری می‌کنند و به همین دلیل باید ظرفیت بیشتری برای انتقال اطلاعات داشته باشند. از این‌رو، برای اتصال پرسرعت یک دستگاه به دیگر دستگاه‌ها بر مبنای یک توپولوژی و همچنین برقراری ارتباط یک شبکه محلی کوچک‌تر با یک شبکه بزرگ‌تر استفاده می‌شود. به عنوان مثال، سوئیچ لبه “بالا” به سوئیچ مدیریتی لایه توزیع متصل می‌شود. اتصالات Uplink فیبر یکسری مزایای کلیدی در اختیار ما قرار می‌دهد. اولین مورد افزایش توان عملیاتی است. اتصالات Uplink در فیبر بین سوئیچ‌ها می‌توانند به افزایش توان عملیاتی و زمان پاسخگویی برنامه‌هایی که تقاضاهای سنگین‌تری را در شبکه ایجاد می‌کنند، کمک کنند. پورت Uplink می‌تواند یک پورت استک (Stack) باشد. این یکی از دو روش برای دستیابی به انباشتگی و پشته‌سازی (Stacking) است. استفاده از پورت Uplink به منظور متصل کردن سوئیچ‌ها با انعطاف بالا و هزینه‌ کمتر به شکل گسترده‌ای مورد توجه کارشناسان قرار دارد. همچنین، استفاده از پورت‌های Uplink فیبر به ما اجازه می‌دهد تا فرآیند برقراری ارتباط در مسافت‌های طولانی را امکان‌پذیر کنیم. با توجه به توضیحاتی که ارائه کردیم باید بگوییم: به طور کلی، پورت‌های معمولی در سوئیچ‌ها برای اتصال دستگاه‌های کاربردی مانند کامپیوترها، آی‌پی تلفن‌ها، دستگاه‌های IoT و سایر دستگاه‌های شبکه استفاده می‌شوند. این پورت‌ها معمولا بر مبنای استاندارد اترنت (مانند RJ-45) کار می‌کنند و بسته به نوع سوئیچ و توانایی آن از سرعت‌ها و قابلیت‌های مختلف پشتیبانی کنند. پورت‌های معمولی برای اتصال دستگاه‌هایی که به شبکه نیاز دارند، مانند کامپیوترها یا دستگاه‌های شبکه، استفاده می‌شوند.

درگاه‌های Uplink در سوئیچ‌ها به منظور اتصال به سایر دستگاه‌ها و شبکه‌های بزرگتر استفاده می‌شوند. این درگاه‌ها امکان اتصال سوئیچ به سویچ (Switch-to-Switch) یا سوئیچ به روتر (Switch-to-Router) را فراهم می‌کنند. درگاه‌های Uplink معمولا با سرعت بالاتری و مشخصات فیزیکی متفاوتی نسبت به پورت‌های معمولی، مانند استاندارد‌های فیبر نوری یا 10 Gigabit Ethernet، ارائه می‌شوند. این درگاه‌ها برای اتصال سوئیچ به شبکه‌های بزرگ‌تر یا دستگاه‌های مرکزی مانند روترها یا سوئیچ‌های بزرگ‌تر استفاده می‌شوند. در برخی سوئیچ‌ها، پورت‌های معمولی می‌توانند به عنوان درگاه‌های Uplink پیکربندی شوند و برعکس. این ویژگی به شبکه‌بندی و نیاست کاربردی شبکه و تنظیمات سوئیچ بستگی دارد.

پورت Trunk به عنوان یک پورت مجازی یا لینک لایه دوم استفاده می‌شود که برقراری ارتباط VLAN بین دو سوئیچ یا بین سوئیچ و روتر را برقرار می‌کند. این پورت‌ها از پروتکل‌های مانند IEEE 802.1Q برای برچسب‌زنی VLAN استفاده می‌کنند و امکان انتقال ترافیک VLAN‌های مختلف را در یک لینک فیزیکی فراهم می‌کنند. پورت Trunk برای اتصال سوئیچ‌های مختلف با یکدیگر یا برای اتصال سوئیچ به روتر و ارسال ترافیک VLAN مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پورت‌ها معمولا از سرعت‌های بالا بهره می‌برند. بنابراین، پورت Uplink و پورت Trunk به دلایل مختلف در شبکه استفاده می‌شوند. پورت Uplink برای اتصال سوئیچ به دستگاه‌های بزرگتر و پورت Trunk برای اتصال سوئیچ‌ها با یکدیگر و انتقال ترافیک VLAN مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مزایای استفاده از پورت‌های Uplink

پورت‌های Uplink یکسری مزایای شاخص و کلیدی به شرح زیر در اختیار ما قرار می‌دهند.

اتصال به شبکه‌های بزرگ‌تر: پورت‌های Uplink امکان اتصال به شبکه‌های بزرگ‌تر را فراهم می‌کنند. این شبکه‌ها ممکن است شامل سوئیچ‌های بالادستی، روترها یا دیگر تجهیزات شبکه باشند. با استفاده از پورت‌های Uplink، می‌توانید تجهیزات شبکه خود را به شبکه‌های بزرگ‌تر متصل کنید و به منابع و سرویس‌ها به شکل کارآمدتری دسترسی پیدا کنید.

سرعت بالا: پورت‌های Uplink سرعت بالاتری در اختیارتان قرار می‌دهند و به شما امکان می‌دهند تا داده‌ها را با سرعت بیشتری انتقال دهید و به این شکل عملکرد شبکه را بهبود می‌بخشند.

پشتیبانی از توپولوژی‌های پیچیده‌تر: پورت‌های Uplink به شما امکان می‌دهند تا توپولوژی‌های پیچیده شبکه را پیاده‌سازی کنید. با استفاده از پورت‌های Uplink، می‌توانید شبکه خود را به صورت درختی، توزیع شده با توپولوژی‌های دیگر متصل کرده و ارتباطات بین تجهیزات را بهبود بخشید.

ایجاد شبکه‌های مجازی (VLAN): پورت‌های Uplink می‌توانند استفاده از شبکه‌های مجازی (VLAN) را فراهم کنند. VLAN‌ها به شما امکان می‌دهند تا شبکه‌های منطقی جداگانه را در یک شبکه فیزیکی ایجاد کنید. با استفاده از پورت‌های Uplink، می‌توانید ترافیک VLAN‌ها را به شکل ایمنی انتقال دهند.

به طور خلاصه، استفاده از پورت‌های Uplink در تجهیزات شبکه مزایایی از جمله اتصال به شبکه‌های بزرگتر، سرعت بالا، ارتقا قابلیت‌ها، پشتیبانی از توپولوژی‌های پیچیده‌تر و ایجاد شبکه‌های مجازی را فراهم می‌کند. این مزایا به کاربران امکان می‌دهد تا شبکه خود را بهبود داده و به نیازهای مختلف شبکه پاسخ دهند.

پورت‌های Uplink از چه توپولوژی‌هایی پشتیبانی می‌کنند؟

پورت‌های Uplink توانایی پشتیبانی از توپولوژی‌های مختلف شبکه دارند که از مهم‌ترین آن‌ها به موارد زیر باید اشاره کرد:

توپولوژی درختی (Tree Topology): در این توپولوژی، پورت‌های Uplink از اتصال به سوئیچ‌ها یا روترهای بالادستی از طریق سلسله مراتب پشتیبانی می‌کنند. این اتصالات امکان انتقال داده‌ها به سطوح بالاتر از شبکه را فراهم می‌کنند.

توپولوژی توری (Mesh Topology): در این توپولوژی، پورت‌های Uplink یک ارتباط مستقیم بین تجهیزات مختلف شبکه برقرار می‌کنند. این اتصالات می‌توانند به صورت تک به تک یا در قالب توپولوژی‌های پراکنده‌تری پیاده‌سازی شوند.

توپولوژی حلقه‌ای (Ring Topology): در این توپولوژی، پورت‌های Uplink اتصال تجهیزات شبکه به یکدیگر در یک حلقه را امکان‌پذیر می‌کنند.

اصل مهمی که باید به آن دقت کنید این است که پورت‌های Uplink قادر به پشتیبانی از توپولوژی‌های مختلف هستند و انتخاب توپولوژی مناسب بستگی به نیازها و طرح خاص شبکه دارد.

تراکم سوییچ Uplink: اتصالی قدرتمند و مقرون به صرفه

در دنیای شبکه، انباشتگی سوئیچ‌ها به شما امکان می‌دهد تا چند سوئیچ را به طور مجازی به یک سوئیچ بزرگ‌تر تبدیل کنید و از این طریق ظرفیت شبکه خود را به طور قابل توجهی افزایش دهید. اما برای دستیابی به این امر، به روشی کارآمد برای اتصال سوئیچ‌ها به یکدیگر نیاز دارید. در میان پورت‌های مختلف سوئیچ، پورت Uplink نقشی کلیدی در پشته‌سازی ایفا می‌کند. این پورت‌ها با ارائه مزایای متعددی، پشته‌سازی را به روشی آسان و مقرون به صرفه تبدیل می‌کنند که مزایای زیر را به همراه دارد:

کاهش هزینه: استفاده از پورت‌های Uplink برای پشته‌سازی سوئیچ‌ها به کابل‌های اضافی یا تجهیزات گران‌قیمت نیاز ندارد. به سادگی می‌توانید پورت‌های Uplink سوئیچ‌ها را با استفاده از کابل‌های DAC/AOC یا فرستنده‌های نوری و کابل‌های پچ فیبر به یکدیگر متصل کنید.

انعطاف‌پذیری: پورت‌های Uplink امکان پشته‌سازی سوئیچ‌ها را در پیکربندی‌های مختلف فراهم می‌کنند.

مسافت بیشتر: استفاده از پورت‌های Uplink فیبر برای پشته‌سازی سوئیچ‌ها، امکان برقراری ارتباط سوئیچ‌ها در مسافت‌های طولانی را فراهم می‌کند و پشته‌سازی را در محیط‌های مختلف آسان‌تر می‌کند.

افزایش پهنای باند: پشته‌سازی با پورت Uplink پهنای باند شبکه را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد و این قابلیت را در اختیار شما قرار می‌دهد تا حجم بیشتری از داده‌ها را با سرعت بالا جابجا کنید.

افزایش قابلیت اطمینان: پشته‌سازی سوئیچ‌ها نقش مهمی در بهبود قابلیت اطمینان شبکه دارد. به طوری که اگر یک سوئیچ در پشته خراب شود، سوئیچ‌های دیگر می‌توانند به طور خودکار ترافیک را بدون ایجاد وقفه در شبکه مدیریت کنند.

کاهش پیچیدگی: پشته‌سازی از طریق پورت Uplink پیچیدگی مدیریت شبکه را کاهش می‌دهد. شما فقط با یک سوئیچ بزرگ و مجازی سروکار دارید و نیازی به مدیریت جداگانه هر سوئیچ در انبوه نیست.

 نحوه اتصال سوییچ‌ها با پورت Uplink

اتصال سوئیچ‌ها با پورت Uplink بسیار ساده است. برای انجام این کار، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. پورت‌های Uplink را در هر سوئیچ پیدا کنید.
2. دو پورت Uplink را با استفاده از کابل DAC/AOC یا فرستنده‌های نوری و کابل‌های پچ فیبر به یکدیگر متصل کنید.
3. سوئیچ‌ها را پیکربندی کنید تا در قالب پشته‌ با یکدیگر کار کنند.

پورت Uplink در مقابل پورت Trunk: شباهت‌ها و تفاوت‌ها

اکنون که می‌دانیم در دنیای شبکه‌های کامپیوتری، پورت‌ها نقش اساسی در انتقال اطلاعات ایفا می‌کنند، بهتر است درباره تفاوت پورت‌های Uplink و Trunk اطلاعاتی داشته باشیم که هر کدام کارکرد و کاربرد منحصر به فرد خود را دارند.

شباهت‌های پورت Uplink و Trunk:

• هر دو برای اتصال دستگاه‌ها به شبکه استفاده می‌شوند: هم پورت‌های Uplink و هم پورت‌های Trunk برای اتصال دستگاه‌ها به شبکه استفاده می‌شوند.
• هر دو می‌توانند از نوع فیبر یا اترنت باشند: پورت‌های Uplink و Trunk می‌توانند از نوع فیبر یا اترنت باشند.
• هر دو می‌توانند برای انتقال ترافیک با سرعت بالا استفاده شوند: هر دو نوع پورت می‌توانند برای انتقال ترافیک با سرعت بالا استفاده شوند.

تفاوت‌های پورت Uplink و Trunk:

فرض کنید یک سوئیچ 24 پورت دارید و می‌خواهید آن را به یک روتر متصل کنید. روتر شما دارای 5 پورت اترنت است. با استفاده از یک پورت Uplink در سوئیچ و اتصال آن به یکی از پورت‌های روتر، می‌توانید 29 پورت در شبکه خود داشته باشید. در ارتباط با پورت Trunk، فرض کنید دو سوئیچ دارید که هر کدام 24 پورت دارند. می‌خواهید ترافیک بین این دو سوئیچ را با سرعت بالا انتقال دهید. با استفاده از پورت‌های Trunk در هر سوئیچ و اتصال آنها به یکدیگر، می‌توانید یک شبکه واحد با 48 پورت ایجاد کنید.

کدام پورت را باید انتخاب کنید؟

انتخاب بین پورت Uplink و Trunk به نیازی شبکه بستگی دارد. اگر به دنبال اتصال یک دستگاه با سرعت بالا به شبکه هستید، پورت Uplink گزینه مناسبی است. اما اگر می‌خواهید سوییچ‌ها را به یکدیگر متصل کنید و ترافیک بین آن‌ها را با سرعت بالا انتقال دهید، پورت Trunk گزینه مناسب‌تری است. به طور کلی، هنگام انتخاب فناوری‌های فوق به چند نکته کلیدی زیر دقت کنید:

• در برخی از سوئیچ‌ها، پورت‌های Uplink به عنوان پورت‌های Trunk نیز قابل پیکربندی هستند.
• برای استفاده از پورت‌های Trunk، به سوئیچ‌هایی نیاز دارید که از پروتکل‌های 802.1Q یا LACP پشتیبانی می‌کنند.

بخوانید: پاکسازی داده (Data Cleaning) چیست؟