زمان مطالعه: 18 دقیقه

پیش از همه‌گیر شدن وای-فای، اترنت راهی برای اتصال دستگاه‌ها به هم بود. با راه‌اندازی کابل‌های اترنت در یک شبکه محلی (LAN) یا شبکه گسترده (WAN)، می‌توانستید ترافیک را ارسال کنید. اترنت به دستگاه‌ها این امکان را می‌دهد تا داده‌های مربوط به خود را تشخیص دهند و داده‌ها را به سایر دستگاه‌ها ارسال کنند. این فناوری هنوز به طور گسترده استفاده می‌شود، زیرا ارسال داده‌ها از طریق کابل سریع‌تر، قابل اعتمادتر و ایمن‌تر از ارسال آن به عنوان امواج رادیویی است، همانطور که وای-فای انجام می‌دهد. اگر می‌خواهید بهترین بهره را از اتصال اینترنتی خود ببرید، اترنت همچنان راهی عالی برای انجام این کار است و برای هر سازمانی که به سرعت بالا، امنیت و قابلیت اطمینان اهمیت می‌دهد، انتخابی ضروری است. در این مقاله، قصدداریم شما را با چیستی و چرایی اترنت به زبان ساده آشنا کنیم.

 

تاریخچه اترنت

اترنت که اولین بار در سال ۱۹۷۳ توسط گروهی از مهندسان مرکز تحقیقاتی زیراکس پالو آلتو (PARC) از جمله رابرت متکالف و دیوید بوگز ساخته شد، به افراد اجازه داد تا چندین کامپیوتر را در یک شبکه محلی (LAN) به هم متصل کنند. اترنت مجموعه‌ای از قوانین را برای ارسال سریع داده‌ها بین ماشین‌های خاص ارائه کرد. نام اترنت از اتر درخشان (ماده فرضی که تصور می‌شد نور از آن عبور می‌کند) الهام گرفته شده است.

 

اترنت در مقابل وای-فای

برای ساده‌سازیِ بسیارِ تاریخچه اولیه اترنت، شرکت زیراکس حق انحصاری خود روی نام اترنت را کنار گذاشت، و موسسه مهندسان برق و الکترونیک (IEEE) در سال ۱۹۸۳ استاندارد ۸۰۲.۳ (که با نام اترنت نیز شناخته می‌شود) را رسمی کرد. در آن زمان فناوری‌های دیگری هم وجود داشتند، اما اترنت به سرعت به دلیل «باز» بودن به استاندارد غالب تبدیل شد، به این معنی که تجهیزات شبکه از تولیدکنندگان مختلف قادر به استفاده از آن بودند. ارتقای اترنت نیز آسان بود، زیرا هر نسخه با نسخه‌های قبلی سازگار بود.

اولین نسخه رسمی اترنت از سرعت‌هایی تا ۱۰ مگابیت بر ثانیه پشتیبانی می‌کرد. سپس در سال ۱۹۹۵ فست اترنت با سرعت ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه عرضه شد و گیگابیت اترنت هم در سال ۱۹۹۹ به آن اضافه شد. تا سال ۲۰۰۲، سرعت ۱۰ گیگابیت بر ثانیه با اترنت قابل دستیابی بود. فناوری برق رسانی از طریق اترنت (PoE) که به دستگاه‌ها امکان استفاده از یک کابل برای برق و شبکه را می‌داد، در سال ۲۰۰۳ معرفی شد. از آن زمان تا کنون تلاش‌ها برای افزایش قابلیت‌های اترنت ادامه داشته و در سال ۲۰۱۰ به ۴۰ گیگابیت بر ثانیه و بعدا در همان سال به ۱۰۰ گیگابیت بر ثانیه رسیده است. تحقیقات همچنان ادامه دارد، اما در حال حاضر بالاترین سرعتی که در خانه‌ها قابل استفاده است ۴۰ گیگابیت بر ثانیه است، که بسیار بیشتر از نیاز اکثر ما است. هرچند در مراکز داده دسترسی به سرعت‌های بالاتر از 100 گیگابیت بر ثانیه دور از انتظار نیست.

حتی اگر تا به حال فقط از Wi-Fi استفاده کرده‌اید، احتمالا با پریزها و کابل‌های اترنت آشنایی دارید. کابلی که مودم شما را به روتر Wi-Fi یا واحد اصلی مش شما متصل می‌کند، احتمالا یک کابل اترنت با کانکتور RJ45 است. اترنت نسبت به Wi-Fi سه مزیت اصلی دارد: سریع‌تر، پایدارتر و ایمن‌تر است. اما نیازمند کابل‌کشی بین دستگاه‌ها است و دستگاه‌های متصل باید دارای پورت اترنت باشند. سیم‌کشی یک شبکه همچنین می‌تواند پیچیده و پرهزینه باشد. البته، به این نکته توجه داشته باشید که سرعت نهایی که دریافت می‌کنید همیشه در حالت پایین قرار دارد تا فرآیند ارسال و دریافت بسته‌ها با مشکل خاصی روبه‌رو نشود. این مساله فارغ از نوع کابل، پورت یا سوییچ است. بیایید نگاهی دقیق‌تر به هر سه مورد بیاندازیم.

 

انواع کابل‌های اترنت

کابل‌های اترنت برای اتصال دستگاه‌ها به شبکه‌های کامپیوتری استفاده می‌شوند. آن‌ها در انواع مختلفی با سطوح مختلف عملکرد موجود هستند. نوع کابلی که نیاز دارید به سرعت شبکه و برنامه‌های مورد نظر شما بستگی دارد. رایج‌ترین نوع کابل‌های اترنت به شرح زیر هستند:

Cat 5: این نوع کابل برای شبکه‌های 100 مگابیت بر ثانیه مناسب است. این یک نوع کابل قدیمی است و دیگر به طور گسترده تولید نمی‌شود، اما هنوز هم می‌توان از آن برای شبکه‌های قدیمی‌تر استفاده کرد.

Cat 5e: این نوع کابل برای شبکه‌های 1 گیگابیت بر ثانیه مناسب است. این رایج ترین نوع کابل اترنت است که امروزه استفاده می‌شود و برای اکثر مصارف خانگی و اداری به اندازه کافی سریع است.

Cat 6: این نوع کابل برای شبکه‌های 1 گیگابیت بر ثانیه مناسب است. سریعتر از Cat 5e است و برای برنامه‌هایی که به پهنای باند زیادی مانند پخش ویدیو با وضوح بالا و بازی آنلاین نیاز دارند مناسب است.

Cat 6a: این نوع کابل برای شبکه‌های 10 گیگابیت بر ثانیه مناسب است. سریع‌تر از Cat 6 است و همانند کابل قبلی برای برنامه‌هایی که به پهنای باند زیادی مانند پخش ویدیو با وضوح بالا و بازی آنلاین نیاز دارند مناسب است.

Cat 7a: این نوع کابل برای شبکه‌های 40 گیگابیت بر ثانیه مناسب است. این سریع‌ترین نوع کابل اترنت است که امروزه موجود است و برای برنامه‌هایی که به پهنای باند بسیار زیادی مانند سرورهای داده و مراکز داده نیاز دارند مناسب است.

Cat 8: این نوع کابل برای شبکه‌های 25 گیگابیت بر ثانیه و 40 گیگابیت بر ثانیه مناسب است.  این سریع‌ترین نوع کابل اترنت است که امروزه موجود است و برای برنامه‌هایی که به پهنای باند بسیار زیادی مانند سرورهای داده و مراکز داده نیاز دارند مناسب است.

هنگام انتخاب کابل اترنت، مهم است که نوع کابلی را انتخاب کنید که با سرعت شبکه شما سازگار باشد. همچنین باید طول کابل مورد نیاز خود را در نظر بگیرید. کابل‌های اترنت در طول‌های مختلف از جمله 1 فوت، 3 فوت، 5 فوت، 10 فوت، 25 فوت و 50 فوت موجود هستند. همچنین باید نوع روکش کابل را در نظر بگیرید. کابل‌های اترنت با دو نوع روکش موجود هستند: روکش دار (STP) و بدون روکش (UTP). کابل‌های STP در برابر تداخل الکترومغناطیسی (EMI) مقاوم‌تر هستند، اما گران‌تر نیز هستند. کابل‌های UTP برای اکثر مصارف خانگی و اداری به اندازه کافی خوب هستند.

به طور خلاصه، کابل‌های اترنت پر کاربرد به شرح زیر هستند

Cat 5: تا ۳۵۰ مگاهرتز و ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه

 Cat 5e (بهینه‌سازی‌شده): تا ۳۵۰ مگاهرتز و ۱ گیگابیت بر ثانیه

 Cat 6: تا ۵۵۰ مگاهرتز و ۱ گیگابیت بر ثانیه

 Cat 6a (تقویت‌شده): تا ۵۵۰ مگاهرتز و ۱۰ گیگابیت بر ثانیه

 Cat 7: تا ۶۰۰ مگاهرتز و ۱۰ گیگابیت بر ثانیه

 Cat 7a: تا ۱ گیگاهرتز و ۴۰ گیگابیت بر ثانیه

 Cat 8: تا ۲ گیگاهرتز و ۲۵ یا ۴۰ گیگابیت بر ثانیه

 

انواع روکش کابل‌های اترنت

کابل‌های اترنت ساده، از چند زوج سیم بهم تابیده شده تشکیل شده‌اند که با یک روکش پلاستیکی پوشانده شده‌اند (این نوع کابل‌ها با نام UTP یا زوج سیم بدون روکش شناخته می‌شوند). اما برخی از کابل‌ها یک روکش فلزی یا فویلی هم دارند (این نوع کابل‌ها با نام‌های STP یا زوج سیم تابیده‌ی روکش‌دار و  FTP یا زوج سیم تابیده‌ی فویلی شناخته می‌شوند). این روکش‌ علاوه بر این‌که از تداخل الکترومغناطیسی محافظت می‌کند، باعث ضخیم‌تر و خشک‌تر شدنِ کابل هم می‌شود.

معمولا روی خودِ روکش پلاستیکیِ کابل، مشخصات اولیه‌ی آن نوشته شده است، اما سازنده‌ی کابل در زمان خرید، قابلیت‌های آن را به طور کامل برای شما توضیح خواهد داد.

با اینکه کابل‌های اترنت به طور کلی خیلی سفت و محکم هستند، همیشه این خطر وجود دارد که آسیب ببینند، مخصوصا اگر آن‌ها را زیاد وصل و قطع کنید. اگر کابل‌ها را دورِ خانه‌تان وصل می‌کنید، مراقب خم‌های تند باشید و آن‌ها را از جاهای پُر رفت‌وآمد که ممکن است ضربه بخورند یا لگدمال شوند دور نگه دارید. شاید کابل‌های اترنت نازک یا تخت وسوسه‌کننده به نظر برسند، اما آن‌ها معمولا روکش کمتری دارند و در نتیجه دوام کمتری هم دارند.

 

مشکلات کابل‌های آسیب‌دیده اترنت

وقتی یک کابل اترنت آسیب می‌بیند، الزاما به طور کامل از کار نمی‌افتد. اما ممکن است توسط دستگاه‌های متصل به عنوان کابلی با دسته‌ی پایین‌تر شناسایی شود، که سرعت آن را محدود می‌کند. این اتفاق برای من هم افتاد و تعجب کردم. یک کابل Cat 7 با سرعت ۱۰ گیگابیت بر ثانیه ماه‌ها به خوبی کار می‌کرد، اما بدون اینکه متوجه شوم آسیب دید، و روتری که در حال تست کردنش بودم، اتصال ۱ گیگابیت بر ثانیه من را به ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه محدود کرد. همچنین محدودیتی برای طولِ قابل استفاده‌ی کابل اترنت وجود دارد که بعد از آن قدرت سیگنال افت می‌کند، اما معمولا هنگام سیم‌کشیِ خانه‌تان لازم نیست نگران این موضوع باشید.

به خاطر دردسرِ کابل‌کشی، مخصوصا اگر آن‌ها را درون دیوارها، سقف یا کف پنهان کنید، بهتر است برای آینده برنامه‌ریزی کنید و یک کابل Cat 7 یا Cat 8 تهیه کنید. به هر حال تفاوت قیمت آن‌ها کم است و با نسخه‌های قدیمی‌تر هم سازگار هستند. من از یک کابل اترنت Cat 7 ده متری برند Amazon Basics (به قیمت ۱۱ دلار) استفاده می‌کنم که برای اتصال گیگابیتیِ اینترنت من عالی عمل می‌کند. هر دو کابل تخت که امتحان کردم دچار مشکل شدند.

 

پورت‌های اترنت

امروزه بسیاری از روترها و سیستم‌های مش، تعداد محدودی پورت اترنت دارند. آن‌ها هم مثل کابل‌ها رتبه‌بندی‌های مختلفی دارند اما معمولا سرراست‌تر هستند. پورت‌های گیگابیتی رایج هستند: چند روتر پورت‌های ۲.۵ گیگابیت بر ثانیه ارائه می‌دهند و تعداد محدودی از روترها هم از ۱۰ گیگابیت بر ثانیه پشتیبانی می‌کنند. حداکثر سرعت انتقال داده معمولا روی پورتِ روترها نوشته شده است. شاید برای سایر دستگاه‌ها لازم باشد مشخصات فنی را بررسی کنید. پورت‌های اترنت در واقع درگاه‌هایی هستند که روی تجهیزات شبکه مانند کامپیوترها، روترها، سوییچ‌ها و غیره قرار دارند و برای اتصال کابل‌های اترنت به منظور تبادل داده استفاده می‌شوند. این پورت‌ها به طور معمول مستطیلی شکل هستند و دارای ۸ پین فلزی هستند که برای اتصال به کابل اترنت استفاده می‌شوند. پورت‌های اترنت در انواع مختلفی با سرعت‌های مختلف موجود هستند. رایج‌ترین انواع پورت‌های اترنت عبارتند از:

 10/100 مگابیت بر ثانیه: این نوع پورت اترنت برای شبکه‌های 10 و 100 مگابیت بر ثانیه مناسب است. این نوع پورت قدیمی است و دیگر به طور گسترده استفاده نمی‌شود، اما هنوز هم می‌توان از آن برای شبکه‌های قدیمی‌تر استفاده کرد.

1 گیگابیت بر ثانیه: این نوع پورت اترنت رایج‌ترین نوع پورت اترنت است که امروزه استفاده می‌شود و برای اکثر مصارف خانگی و اداری به اندازه کافی سریع است.

2.5 گیگابیت بر ثانیه: این نوع پورت اترنت سریع‌تر از پورت‌های 1 گیگابیت بر ثانیه است و برای برنامه‌هایی که به پهنای باند بیشتری مانند پخش ویدیو با وضوح بالا و بازی آنلاین نیاز دارند مناسب است.

5 گیگابیت بر ثانیه: این نوع پورت اترنت سریع‌تر از پورت‌های 2.5 گیگابیت بر ثانیه است و برای برنامه‌هایی که به پهنای باند بسیار زیادی مانند سرورهای داده و مراکز داده نیاز دارند مناسب است.

10 گیگابیت بر ثانیه: این نوع پورت اترنت سریعترین نوع پورت اترنت است که امروزه موجود است و برای برنامه‌هایی که به پهنای باند بسیار زیادی مانند سرورهای داده و مراکز داده نیاز دارند مناسب است.

هنگام انتخاب پورت اترنت، مهم است که نوع پورتی را انتخاب کنید که با سرعت شبکه شما سازگار باشد. همچنین باید در نظر بگیرید که چه دستگاه‌هایی را به پورت اترنت متصل می‌کنید. به عنوان مثال، اگر یک لپ‌تاپ دارید که دارای پورت اترنت 1 گیگابیت بر ثانیه است، نیازی به خرید روتری با پورت اترنت 10 گیگابیت بر ثانیه ندارید. در نهایت، باید قیمت پورت اترنت را در نظر بگیرید. پورت‌های اترنت در قیمت‌های مختلف موجود هستند. نیازی نیست گران‌ترین پورت موجود در بازار را بخرید، اما می‌خواهید مطمئن شوید که پورتی با کیفیت خوب تهیه می‌کنید که برای نیازهای شما دوام داشته باشد. استفاده از پورت‌های اترنت مزایای متعددی دارد، از جمله:

سرعت: پورت‌های اترنت می‌توانند داده‌ها را با سرعت بسیار بالایی منتقل کنند. این امر آن‌ها را برای برنامه‌هایی که به پهنای باند زیادی مانند پخش ویدیو با وضوح بالا و بازی آنلاین نیاز دارند ایده‌آل می‌کند.

قابلیت اطمینان: پورت‌های اترنت بسیار قابل اعتماد هستند و کمتر از اتصالات Wi-Fi دچار افت سیگنال یا تداخل می‌شوند.

امنیت: پورت‌های اترنت امن‌تر از اتصالات Wi-Fi هستند، زیرا هک کردن آن‌ها دشوارتر است.

از جمله معایب استفاده از پورت‌های اترنت به موارد زیر باید اشاره کرد:

هزینه: پورت‌های اترنت و کابل‌های اترنت می‌توانند گران‌تر از اتصالات Wi-Fi باشند.

نصب: نصب پورت‌های اترنت و کابل‌های اترنت می‌تواند دشوارتر از تنظیم اتصالات Wi-Fi باشد.

تحرک‌پذیری: پورت‌های اترنت به دستگاه‌هایی که به آن‌ها متصل هستند تحرک کمتری می‌دهند، زیرا دستگاه‌ها باید در محدوده طول کابل باشند.

در مجموع، پورت‌های اترنت راهی سریع، قابل اعتماد و امن برای اتصال دستگاه‌ها به شبکه هستند. آن‌ها برای برنامه‌هایی که به پهنای باند زیادی نیاز دارند ایده‌آل هستند، اما می‌توان از آن‌ها برای مصارف خانگی و اداری نیز استفاده کرد.

 

سوییچ‌های اترنت

فرض کنید به پورت‌های بیشتری نیاز دارید یا می‌خواهید کابل‌های اترنت را در خانه‌تان بچرخانید (به نقاط مختلف هدایت کنید)، در این صورت ممکن است به یک سوییچ اترنت احتیاج داشته باشید. سوییچ‌های اترنت در اندازه‌های مختلفی عرضه می‌شوند و به شما این امکان را می‌دهند که یک کابل اترنت از روترتان و چند کابل دیگر را به اتاق‌های مختلف یا دستگاه‌های دیگر هدایت کنید. من در حال حاضر از این سوییچ شبکه‌ی گیگابیتی پنج پورتِ Netgear (به قیمت ۳۳ دلار) استفاده می‌کنم، اما می‌توانید سوییچ‌هایی با پورت‌های بیشتر هم تهیه کنید، مثل مدل هشت پورته‌  غیر مدیریتی از TP-Link (به قیمت ۲۵ دلار) که عملکرد بسیار خوبی را ارائه می‌کند.

سوییچ‌ها معمولا به دو نوع «مدیریتی» و «غیر مدیریتی» تقسیم می‌شوند. اگر اهل تنظیم و بررسی هستید و می‌خواهید تنظیمات را پیکربندی و نظارت کنید، کانال‌ها و ترافیک را اولویت‌بندی کنید و احتمالا ویژگی‌های امنیتی بیشتری به دست آورید، سوییچ‌های مدیریتی را انتخاب کنید. سوییچ‌های غیر مدیریتی به سادگی وصل و استفاده می‌شوند، اما معمولا ارزان‌تر هستند و برای اکثر خانه‌ها به خوبی کار می‌کنند.  سوییچ‌های مدیریتی نوعی از سوییچ‌های شبکه هستند که امکان پیکربندی و نظارت بر تنظیمات شبکه را به شما می‌دهند. این سوییچ‌ها به شما این امکان را می‌دهند که کانال‌ها و ترافیک را اولویت‌بندی کنید، ویژگی‌های امنیتی بیشتری را پیاده‌سازی کنید و عملکرد شبکه را به طور کلی بهینه‌سازی کنید. برخی از مزایای استفاده از سوییچ‌های مدیریتی عبارتند از:

کنترل بیشتر: سوییچ‌های مدیریتی به شما این امکان را می‌دهند که تنظیمات شبکه را به طور دقیق پیکربندی کنید، که می‌تواند به بهبود عملکرد و امنیت شبکه کمک کند.

قابلیت اطمینان بیشتر: سوییچ‌های مدیریتی اغلب دارای ویژگی‌های امنیتی پیشرفته‌ای مانند لیست‌های کنترل دسترسی (ACL) هستند که می‌توانند به محافظت از شبکه شما در برابر حملات سایبری کمک کنند.

عیب‌یابی آسان‌تر: سوییچ‌های مدیریتی معمولا ابزارهای عیب یابی داخلی دارند که می‌توان از آن‌ها برای شناسایی و حل مشکلات شبکه استفاده کرد.

با این حال، سوییچ‌های مدیریتی معمولا گران‌تر از سوییچ‌های غیرمدیریتی هستند و ممکن است پیکربندی و مدیریت آن‌ها دشوارتر باشد.  اگر به دنبال راهی برای افزایش کنترل و قابلیت اطمینان شبکه خود هستید، یک سوییچ مدیریتی ممکن است یک گزینه خوب برای شما باشد. با این حال، اگر فقط به دنبال یک راه حل ساده برای اتصال دستگاه‌ها به شبکه خود هستید، یک سوییچ غیرمدیریتی ممکن است برای شما کافی باشد. سوییچ‌های غیر مدیریتی، نوعی از سوییچ‌های شبکه هستند که نیازی به پیکربندی یا تنظیم توسط کاربر ندارند. آن‌ها به طور پیش فرض با تنظیمات کارخانه‌ای عرضه می‌شوند و به محض اتصال به برق، آماده استفاده هستند. این سوییچ‌ها برای راه‌اندازی آسان و استفاده در شبکه‌های خانگی و کوچک ایده‌آل هستند.  برخی از مزایای استفاده از سوییچ‌های غیر مدیریتی عبارتند از:

راه‌اندازی آسان: سوییچ‌های غیر مدیریتی نیازی به پیکربندی یا تنظیم توسط کاربر ندارند، بنابراین راه‌اندازی آن‌ها بسیار آسان است.

 قیمت مقرون به صرفه: سوییچ‌های غیر مدیریتی معمولا ارزان‌تر از سوییچ‌های مدیریتی هستند.

 استفاده آسان: سوییچ‌های غیر مدیریتی برای استفاده بسیار آسان هستند، زیرا نیازی به دانش فنی خاصی برای استفاده از آن‌ها نیست.

با این حال، سوییچ‌های غیر مدیریتی هیچ‌گونه قابلیت پیکربندی یا مدیریت را ارائه نمی‌دهند، بنابراین برای شبکه‌های بزرگ‌تر یا پیچیده‌تر مناسب نیستند.  اگر به دنبال یک راه حل ساده و ارزان برای اتصال دستگاه‌ها به شبکه خود هستید، یک سوییچ غیر مدیریتی ممکن است برای شما کافی باشد. با این حال، اگر به دنبال راهی برای افزایش کنترل و قابلیت اطمینان شبکه خود هستید، یک سوییچ مدیریتی ممکن است یک گزینه بهتر برای شما باشد.

 

استفاده از اترنت در خانه

کابل‌کشی اترنت در خانه می‌تواند مزیت‌های سرعت، پایداری و امنیتی را که ذکر کردیم به شما ارائه دهد، اما سختی انجام این کار به ساختار خانه‌ی شما و تمایل‌تان به سوراخ کردن دیوارها بستگی دارد. وای-فای بسیار ساده‌تر است، اما سرعت‌هایی که با وای-فای به دست می‌آورید، همیشه بسیار پایین‌تر از سرعت واقعی‌ای است که ارائه‌دهنده‌ی خدمات اینترنتی شما پشتیبانی می‌کند. با استفاده از کابل‌های اترنت، شما به آن سرعت‌های حداکثر بسیار نزدیک‌تر می‌شوید. کابل‌کشی به تمام اتاق‌ها برای اکثر افراد بیش از حد آزاردهنده است، اما هر کسی که یک سیستم مش وای-فای دارد که از «بک‌هال» (مسیر برگشت) سیمی پشتیبانی می‌کند، باید راه‌اندازی یک کابل اترنت از روتر اصلی به گره‌هایش را برای گرفتن بهترین عملکرد از سیستم در نظر بگیرد. در غیر این صورت، سیستم مش از یکی از باندهای بی‌سیم برای ارسال ترافیک استفاده می‌کند، که پهنای باند در دسترس برای دستگاه‌ها را محدود می‌کند و در نتیجه سرعت وای-فای را برای هر دستگاهی که به یک گره متصل است، کاهش می‌دهد.

 

حتی با بک‌هال بی‌سیم هم…

حتی اگر از بک‌هال بی‌سیم استفاده می‌کنید، اگر روی یکی از گره‌ها (یا نودهای) سیستم مش، پورت اترنت خالی دارید،  وصل کردن یک کابل اترنت از آن به هر دستگاهی در همان اتاق، اغلب کار باارزشی است. تلویزیون‌های هوشمند، کنسول‌های بازی و کامپیوترها معمولا دارای پورت اترنت هستند و  استفاده از کابل همیشه سرعت و پایداری بهتری نسبت به وای-فای ارائه می‌دهد.

 

جایگزین‌هایی برای سیم‌کشی دائمی

اگر خانه‌ی اجاره‌ای دارید یا به سادگی نمی‌خواهید برای عبور دادنِ کابل‌ها سوراخکاری کنید، چند جایگزین وجود دارد. اولین راه حل استفاده از یک کابل اترنت بلند و این گیره‌های چسبی برای کابل است. با این روش می‌توانید بدون نیاز به سوراخکاری، سیم را در فضای خانه‌تان هدایت کنید؛ البته، روش‌های دیگری به شرح زیر وجود دارد:

آداپتورهای خط برق (Powerline): این آداپتورها را به پریز برق وصل می‌کنید تا سیگنال اینترنت را از طریق سیم‌کشی برقِ خانه‌تان عبور دهند. شما یک کابل اترنت را از یک طرف به روتر و یک کابل اترنت دیگر را از طرف دیگر به دستگاه یا سوییچ‌تان وصل می‌کنید. این روش می‌تواند برای نقاطی که با وای-فای مشکل دارند، به خوبی کار کند، اما عملکرد آن تا حد زیادی به سیم‌کشیِ برقِ خانه‌ی شما بستگی دارد.

 MoCA (اتحادیه‌ی مولتی‌مدیا روی کواکسیال): اگر در خانه‌تان کابل‌های کواکسیال (که معمولا برای ارسال سیگنال‌های تصویری تلویزیون‌ها استفاده می‌شود) نصب شده است، می‌توانید از آن‌ها برای عبور دادنِ سیگنال اینترنت استفاده کنید. در واقع، در زمانِ توسعه‌ی اولیه‌ی اترنت، این تکنولوژی از کابل‌های کواکسیال استفاده می‌کرد. درست شبیه به آداپتورهای خط برق، به یک آداپتور در هر دو طرف نیاز دارید تا از اترنت به کواکسیال و برعکس تبدیل سیگنال انجام شود.

 

در مورد وای-فای چطور؟

وای-فای به خاطر سهولتِ اتصالِ دستگاه‌ها، همچنان احتمالا بهترین راه‌حل برای اکثر افراد است. Wi-Fi 6، Wi-Fi 6E و Wi-Fi 7 که به سرعت در حال فراگیر شدن هستند، اتصالات با سرعت بسیار بالا را ممکن کرده‌اند و پهنای باندِ بسیار بیشتری را نسبت به نیازهای معمولی مثل استریم ویدیو یا بازی‌های آنلاین ارائه می‌دهند. اگر وای-فای برای شما خوب کار می‌کند، به استفاده از آن ادامه دهید، اما این تکنولوژی بیشتر در معرض تداخل و بی‌ثباتی قرار دارد، بنابراین اگر به مشکلاتی برخوردید، ممکن است بخواهید اترنت را در نظر بگیرید. به هر حال، گاهی اوقات اتصال با سیم بهتر است.