معمولاً در هنگام انتقال فیبرها به شبکه های پسیو نوری خانه ها و اسقرار آن ها، با مشکلاتی مربوط به دسترسی فیزیکی در طراحی شبکه روبرو می شویم. این مطلب به شما کمک می کند که مشکلات طراحی سطح و نسبت تقسیم شبکه های FTTH را حل کنید.
اسپلیتر نوری را انتخاب کنید: اسپلیتر PLC یا اسپلیتر FBT؟
قبل از شروع به بحث در مورد طراحی سطح و سهم تقسیم بندی، لازم نوع اسپلیتر (تقسیم کننده) درست را برای شبکه FTTH خود انتخاب کنیم. اخیرا دو نوع اسپلیتر در شبکه های FTTH مورد استفاده قرار می گیرد. در ادامه این دو نوع اسلیتر را با هم مقایسه می کنیم.
همان طور که در جدول بالا دیده می شود، با رشد سریع FTTH در سراسر جهان، الزام برای پیکربندی تقسیم بندی های بزرگتر (1 × 32، 1 × 64 و غیره) در این شبکه ها نیز به منظور خدمت رسانی به مشترکان انبوه افزایش یافته است. از آنجا که اسپلیترهای PLC بسیار دقیق دقت بلایی دارند و تقسیم بندی را با حداقل تلفات و در یک پکیج کارآمد انجام می دهند، امروزه به نسبت اسپلیترهای FBT، راه حل های بهتری را برای کاربردهای FTTH ارائه می دهند.
طراحی سطح تقسیم بندی شبکه FTTH
PON زیرساخت فیبر نوری یک شبکه FTTH است. اولین تصمیم معماری مهم برای شبکه PON محل قرارگیری اسپلیترها است. تقسیم بندی PON ممکن است به تقسیم متمرکز (یک سطح) یا تقسیم بندی آبشار (دو سطح یا بیشتر) انجام شود. رویکرد متمرکز به طور معمول با یک اسپلیتر 1 × 32 واقع در یک هاب توزیع فیبر (FDH) استفاده می شود. اسپلیتر به طور مستقیم از طریق یک فیبر واحد به OLT در دفتر مرکزی متصل می شود. در طرف دیگر اسپلیتر نوری، 32 فیبر به خانه های 32 مشتری منتقل می شود و آن را به یک ONT وصل می کند. بنابراین، شبکه PON، یک پورت OLT را به 32 ONT متصل می کند.
رویکرد آبشاری ممکن است از یک اسپلیتر 1 × 4 که داخل یک محفظه خارجی قرار گرفته اند، استفاده کند و مستقیماً به یک پورت OLT در دفتر مرکزی متصل شود. هر یک از چهار فیبر که از سطح 1 اسپلیتر خارج می شود، به یک ترمینال دسترسی متصل شده است که در آنجا یک اسپلیتر 1 × 8 سطح 2 قرار گرفته است. در این سناریو نیز مجموع 32 الیاف (4 × 8) به 32 خانه می رسد. یک سیستم آبشاری ممکن است دارای بیش از دو سطح تقسیم باشد و نسبت تقسیم کلی ممکن است متفاوت باشد (1 × 16 = 4 × 4، 1 × 32 = 4 × 8، 1 × 64 = 4 ×4 ×4).
معماری متمرکز عموماً انعطاف پذیری بیشتر، هزینه های عملیاتی پایین تر و دسترسی آسان تری را برای تکنسین ها فراهم می کند. رویکرد آبشاری بازگشت سرمایه سریع تری را با هزینه اولیه و فیبر کمتر ارائه می دهد. به طور معمول، راه حل تقسیم بندی متمرکز در مرکز شهر و مناطق شهری شلوغ، به منظور کاهش هزینه و نگه داری آسان نودهای شبکه های توزیع نوری (ODN) استفاده می شود. از سوی دیگر، راه حل تقسیم بندی آبشاری دو سطحی و چند سطحی در مکان های کمربندی یا روستایی، برای پوشش گستره نودهای OND و صرفه جویی در منابع و هزینه ها مورد استفاده قرار می گیرد.
طراحی نسبت تقسیم بندی شبکه FTTH
شایعترین اسپلیتر نوری که در یک سیستم PON قرار داده می شود، یک اسپلیتر توان یکنواخت با نسبت تقسیم 1: N یا 2:N می باشد (N=2~64) که N تعداد پورت های خروجی است. توان ورودی نوری در تمامی پورت های خروجی به صورت یکنواخت توزیع می شود. اسپلیترهای نسبت های مختلف ممکن به صورت متفاوتی در شبکه های شما اجرا شود. پس، چگونه نسبت تقسیم بندی خود را طراحی کنید؟ با توجه به آنچه در بالا ذکر شد، اگر شما محل تقسیم بندی متمرکز را انتخاب کنید، ممکن است لازم باشد از اسپلیتر 1 × 32 یا 1 × 64 استفاده کنید. با این حال، اگر شما انتخاب راه حل تقسیم بندی آبشاری انتخاب کنید، تقسیم 1 × 4 و 1 × 8 ممکن است بیشتر استفاده شود. علاوه بر این، بر اساس استاندراد EPON/ GPON شبکه فعلی شما می تواند سیگنال فیبر نوری دارای شرایط لازم را تا20 کیلومتر دریافت کند. اگر فاصله شما بین OLT و ONU کوچک است، مانند 5 کیلومتر، شما می توانید تقسیم بندی 1:64 را نیز در نظر بگیرید.
نتیجه‌گیری
همان طور که گفته شد هنگامی که بخواهید سطح تقسیم بندی شبکه FTTH را طراحی کنید، تقسیم بندی متمرکز و تقسیم بندی آبشاری، هر دو دارای مزایا و معایبی هستند. ما باید اهمیت این عوامل را در نظر بگیریم و یک سطح تقسیم بندی مناسب را برای شبکه خود انتخاب کنیم. همچنین برای طراحی نسبت تقسیم بندی، برای اطمینان از انتقال قابل اعتماد سیگنال ها، فاصله انتقال طولانی تر، پایین تر نسبت تقسیم بندی باید استفاده شود.
بدون دیدگاه