ابر ترکیبی (Hybrid Cloud) معماری است که از ترکیب دو پارادایم اصلی رایانش ابری یعنی Private Cloud (ابر خصوصی) و Public Cloud (ابر عمومی) تشکیل شده است. در این معماری، سازمان‌ها از قابلیت‌های هر دو معماری استفاده می‌کنند تا بتوانند حداکثر بهره‌وری را از فناوری‌های روز داشته باشند و کارهای تجاری را بر مبنای آن‌ها انجام دهند.  

در محیط ابر خصوصی، سازمان‌ها سرورها و زیرساخت‌های خود را در داخل سازمان راه‌اندازی می‌کنند. این محیط امنیت بالاتری فراهم می‌کند و به سازمان اجازه می‌دهد که کنترل کامل بر داده‌ها و برنامه‌های خود داشته باشد. از طرفی، در این معماری ممکن است با محدودیت‌هایی مانند پهنای باند و مقیاس‌پذیری روبه‌رو شوید. از سوی دیگر، در محیط ابر عمومی، سازمان‌ها از منابع مشترک و ابر عمومی برای میزبانی برنامه‌ها و ذخیره‌سازی داده‌ها استفاده می‌کنند. این محیط انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا به سرعت مقیاس‌پذیری و افزایش منابع مورد نیاز را انجام هند، اما همواره نگرانی‌هایی در ارتباط با مباحث امنیت و حریم خصوصی هنگام استفاده از ابر عمومی وجود دارد.

معماری Hybrid Cloud این امکان را به سازمان‌ها می‌دهد که بخشی از بار کاری خود را در محیط Private Cloud و بخش دیگر را در محیط Public Cloud میزبانی کنند. این سازمان‌ها می‌توانند برنامه‌ها و داده‌های حساس را در داخل سازمان خود نگهداری کنند و در عین حال از ابر عمومی برای رسیدگی به بارهای کاری موقتی استفاده کنند.

با استفاده از معماری ابر ترکیبی، سازمان‌ها می‌توانند از امکانات امنیتی و کنترل بیشتر محیط ابر خصوصی بهره ‌برده و در عین حال از انعطاف‌پذیری و قابلیت مقیاس‌پذیری محیط ابر عمومی نیز بهره‌برداری کنند. این معماری به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا برنامه‌ها و داده‌های خود را در بهترین محیط ممکن میزبانی کنند و هزینه‌ها و عملکرد رابهبود بخشند. همچنین، معماری ابر ترکیبی به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا برای تعامل با سرویس‌ها و منابع بیرونی، از واسط‌های برنامه‌نویسی کاربردی (Application Programming Interface) استفاده کنند و به راحتی با سایر سرویس‌ها و ابزارها ارتباط برقرار کنند. البته، ذکر این نکته ضروری است که با توجه به اینکه این معماری از دو محیط مختلف استفاده می‌کند، مدیریت و نظارت بر آن نیز می‌تواند چالش‌هایی را ایجاد کند، اما با استفاده از ابزارها و فناوری‌های مدیریتی مناسب، این چالش‌ها قابل حل هستند.

به طور کلی، معماری ابر ترکیبی به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا از ترکیب مزایای ابر خصوصی و ابر عمومی بهره‌برداری کنند و برنامه‌ها و داده‌های خود را در بهترین محیط ممکن میزبانی کنند. این معماری انعطاف‌پذیری، مقیاس‌پذیری و کنترل بیشتری را به سازمان‌ها ارائه می‌دهد و به آن‌ها امکان می‌دهد به نیازها و الزامات متغیر کسب و کار خود رسیدگی کنند.

چرا هیبرید کلود یک گزینه خوب برای سازمان‌ها است؟

هیبرید کلود یک گزینه خوب برای سازمان‌ها است، زیرا مزایای هر دو رایانش ابری عمومی و خصوصی را در قالب یک راه‌حل واحد ارائه می‌دهد. با استفاده از هیبرید کلود، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا بخشی از بار کاری خود را در محیط ابری عمومی مستقر کنند و بخش دیگری را در محیط ابری خصوصی میزبانی کنند. این رویکرد کارآمد به سازمان‌ها اجازه می‌دهد از امکانات بالقوه و مقیاس‌پذیری ابر عمومی بهره‌برداری کنند، در حالی که همزمان از سطح کنترل و امنیت بیشتر محیط ابری خصوصی نیز بهره‌مند شوند. با این رویکرد، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا هزینه‌های عملیاتی و زمان نگه‌داری را کاهش داده و استفاده از منابع را بهینه‌سازی کنند و همچنین امکان مهاجرت تدریجی به محیط ابری را اجرایی کنند. علاوه بر این، هیبرید کلود انعطاف‌پذیری و قابلیت تغییر بالایی در صورت نیاز در اختیار سازمان‌ها قرار می‌دهد، زیرا آن‌ها می‌توانند بار کاری خود را بین محیط‌های مختلف انتقال داده و به محیطی براساس نیاز و الزامات خود دست پیدا کنند. به این ترتیب، هیبرید کلود به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا بهبود‌های لازم را در عملکرد، امنیت و هزینه‌ها اجرا کنند و به این شکل از منابع سخت‌افزاری به بهترین شکل استفاده کنند.

نحوه کار ابر عمومی به چه صورتی است؟

همان‌گونه که اشاره کردیم، معماری ابر ترکیبی به این صورت است که سازمان‌ها بخشی از بار کاری خود را در محیط ابر خصوصی و بخش دیگر را در محیط ابر عمومی میزبانی می‌کنند. این دو محیط بر مبنای کانال‌های ارتباطی و از طریق اینترنت یا خطوط اختصاصی به هم متصل می‌شوند. به طور کلی، نحوه کار ابر ترکیبی به این صورت است که ابتدا فرآیند مشخص کردن سیاست‌ها و نیازها انجام می‌شود. سازمان باید سیاست‌ها و نیازهای خود را درباره استفاده از ابر ترکیبی تعیین کند. این فرآیند شامل تصمیم‌گیری درباره انواع بارهای کاری‌ است که در ابر خصوصی و ابر عمومی میزبانی می‌شوند و همچنین مشخص کردن میزان اطلاعاتی که بین این دو محیط جابه‌جا می‌شوند. در ادامه نوبت به انتخاب ارائه‌دهنده‌های ابری می‌رسد. سازمان باید ارائه‌دهندگان ابری مناسب را برای استفاده از ابر عمومی انتخاب کند. این فرآیند شامل ارزیابی و مقایسه میزان امنیت، قابلیت مقیاس‌پذیری، قابلیت همکاری و سایر ویژگی‌های مورد نیاز است.

هنگامی که ارائه‌دهنده خدمات مشخص شد، باید فرآیند ساخت کانال ارتباطی مشخص شود. برای اتصال ابر خصوصی به ابر عمومی یک کانال ارتباطی قدرتمند نیاز است. این فرآیند شامل پیکربندی تنظیمات شبکه، ساخت شبکه‌های خصوصی مجازی، تنظیمات فایروال و راه‌اندازی اتصال شبکه از طریق اینترنت یا خطوط اختصاصی است. در مرحله بعد نوبت به انتقال مهاجرت بارهای کاری می‌رسد: سازمان می‌تواند بخشی از بار کاری خود را از ابر خصوصی به ابر عمومی منتقل کند. این فرآیند می‌تواند شامل اجرای برنامه‌ها و سرویس‌ها در محیط ابر عمومی و انتقال داده‌های مورد نیاز به این محیط باشد. هنگامی که بخشی از بار کاری در ابر عمومی میزبانی ‌شد، سازمان باید مدیریت و نظارت مستمر بر عملکرد و امنیت این بخش را انجام دهد. این فرآیند شامل مدیریت منابع، تنظیمات امنیتی، پشتیبانی و نظارت بر عملکرد و عملیات است. در صورت نیاز، سازمان می‌تواند بخشی از بار کاری خود را از ابر عمومی به ابر خصوصی منتقل کند و بهبود عملکرد سیستم‌های موجود را زیر نظر بگیرد. همچنین، در معماری ابر ترکیبی می‌توان از ابزارها و فناوری‌های مدیریت ابری مانند ابزارهای اتوماسیون، مدیریت هویت و دسترسی، نظارت و آنالیز استفاده کرد تا عملکرد و امنیت سیستم‌ها را بهبود بخشید.

مزایای ابر ترکیبی چیست؟

ابر ترکیبی به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا از مزایای هر دو محیط ابر خصوصی و ابر عمومی استفاده کنند. با میزبانی بخشی از بار کاری در محیط ابر خصوصی، سازمان‌ها کنترل و امنیت بیشتری بر روی داده‌ها و برنامه‌های حساس خود دارند. در عین حال، با استفاده از محیط ابر عمومی، سازمان‌ها به انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری بیشتری دسترسی پیدا می‌کنند. این حرف به معنای این است که سازمان‌ها می‌توانند در هنگام نیاز به منابع، بدون نیاز به سرمایه‌گذاری‌های بزرگ، منابع ابری عمومی را گسترش دهند. علاوه بر این، ابر ترکیبی امکان مهاجرت بین محیط‌های خصوصی و عمومی را فراهم می‌کند، به این ترتیب سازمان‌ها می‌توانند بار کاری خود را بر اساس نیازهای تجاری و عملکرد سیستم بهینه کنند و هزینه‌های عملیاتی را کاهش دهند. در نهایت، این معماری به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا استراتژی‌های مختلفی را اجرا کنند که از آن جمله باید به هاستینگ هیبریدی (Hybrid Hosting)، پشتیبانی از کسب و کارهای چند مستاجری (Multi-tenancy) و استفاده از سرویس‌های ابری خارجی (External Cloud Services)، به صورتی که مطابق و سازگار با نیازها و محدودیت‌های سازمانی است، استفاده کنند. در مجموع، ابر ترکیبی یک معماری قدرتمند است که به سازمان‌ها امکان می‌دهد از طریق بهینه‌سازی منابع موجود هزینه‌های عملیاتی را کاهش دهند.

Hybrid Hosting چیست؟

هاستینگ هیبریدی (Hybrid Hosting) یک روش استفاده از محیط‌های هاستینگ خصوصی و عمومی (ابری) به صورت ترکیبی است. در این مدل، سازمان‌ها بخشی از بار کاری خود را در سرورها و زیرساخت‌های خود میزبانی می‌کنند (محیط خصوصی) و بخش دیگر را در ابرهای عمومی میزبانی می‌کنند. این رویکرد به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که از مزایای هر دو محیط بهره‌برداری کنند. در هاستینگ هیبریدی، سازمان‌ها می‌توانند بخشی از بار کاری خود را در محیط خصوصی میزبانی کنند تا به امنیت و کنترل بیشتری دست پیدا کنند. این فرآیند شامل استفاده از سرورهای فیزیکی، زیرساخت‌های شبکه و ذخیره‌سازی محلی است که در دیتا سنترهای سازمان وجود دارند. بخش خصوصی هاستینگ هیبریدی می‌تواند برای برنامه‌ها و سرویس‌هایی استفاده شود که نیاز به سطح بالایی از امنیت، حریم خصوصی و قابلیت اطمینان دارند.

از سوی دیگر، سازمان‌ها می‌توانند بخشی از بار کاری خود را در محیط ابری عمومی (مانند Public Cloud) میزبانی کنند. این فرآیند شامل استفاده از منابع ابری مانند سرورها، شبکه و ذخیره‌سازی مشترک است که توسط ارائه‌دهندگان ابری مدیریت می‌شود. بخش عمومی هاستینگ هیبریدی انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری بیشتر را فراهم می‌کند و به سازمان‌ها اجازه می‌دهد در صورت نیاز به منابع بیشتر، به آن‌ها دسترسی داشته باشند.

با استفاده از هاستینگ هیبریدی، سازمان‌ها می‌توانند بار کاری خود را بر اساس نیازهای تجاری و فنی بهینه کنند. بارهای کاری‌ که نیاز به امنیت و کنترل بیشتری دارند، در محیط خصوصی میزبانی می‌شوند، در حالی که بار کاری‌هایی که نیاز به انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری بیشتر دارند، در محیط ابری عمومی میزبانی می‌شوند. بر مبنای استراتژی فوق سازمان‌ها هزینه‌های عملیاتی را را به میزبان قابل توجهی کاهش می‌دهند.

چه فناوری‌هایی در ابر ترکیبی استفاده می شوند؟

در ابر ترکیبی (Hybrid Cloud)، از فناوری‌های مختلفی استفاده می‌شود تا بتوان محیطی ترکیبی از ابر عمومی و خصوصی را ایجاد کرد. برخی از فناوری‌های استفاده شده در ابر ترکیبی عبارتند از:

مجازی‌سازی (Virtualization): مجازی‌سازی فناوری است که به کمک آن می‌توان چند ماشین مجازی را روی یک سخت‌افزار فیزیکی مثل سرور قرار داد. در این فرایند، نرم‌افزارها و سیستم‌عامل‌ها به صورت مجازی بر روی ماشین‌های مجازی اجرا می‌شوند که به صورت جداگانه و منعطف از منابع سخت‌افزاری فیزیکی استفاده می‌کنند. به عبارت دیگر، مجازی‌سازی امکان ایجاد چندین سیستم عامل و برنامه را روی یک سرور فیزیکی فراهم می‌کند. این فرایند شامل ساخت و مدیریت ماشین‌های مجازی، تخصیص منابع سخت‌افزاری به آن‌ها و مجازی‌سازی قابلیت‌های سخت‌افزاری مانند پردازنده، حافظه، دیسک‌ها و شبکه می‌شود. با استفاده از مجازی‌سازی، می‌توان همزمان بارهای کاری مختلف را بر روی یک سرور فیزیکی اجرا کرده و از منابع سخت‌افزاری به شکل کارآمدتری استفاده کرد. همچنین، این فناوری امکاناتی مانند انتقال ماشین‌های مجازی، ایجاد نسخه‌های پشتیبان و انعطاف‌پذیری در مدیریت سیستم‌ها را فراهم می‌کند. به طور کلی، مجازی‌سازی به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد تا از ظرفیت و قابلیت‌های سخت‌افزاری خود به طور بهینه استفاده کنند و هزینه‌های سخت‌افزاری، نگهداری و مدیریت سیستم‌ها را کاهش دهند.

اتصالات شبکه (Network Connectivity): اتصالات شبکه اشاره به کانال‌های ارتباطی دارد که دستگاه‌ها و سیستم‌ها را به یکدیگر و به شبکه‌های دیگر متصل می‌کند. این ارتباطات می‌توانند از طریق کابل‌های فیزیکی یا اتصالات بی‌سیم (مانند Wi-Fi) صورت بگیرد. در شبکه‌های سیمی، کابل‌ها به عنوان مسیرهای انتقال اطلاعات بین دستگاه‌ها عمل می‌کنند. این کابل‌ها می‌توانند شامل کابل‌های اترنت، فیبر نوری، کابل کواکسیال و سایر انواع کابل‌های شبکه باشند. اتصالات بی‌سیم بر اساس استانداردهای شبکه بی‌سیم مانند Wi-Fi، بلوتوث، نرم‌افزارهای موبایل و سایر فناوری‌های بی‌سیم انجام می‌شوند. این اتصالات بی‌سیم به کمک امواج رادیویی یا فراصوت اطلاعات را بین دستگاه‌ها منتقل می‌کنند. اتصالات شبکه برای ارتباط و تبادل اطلاعات بین دستگاه‌ها، شبکه‌ها، سرورها و سرویس‌های شبکه استفاده می‌شوند. این اتصالات می‌توانند به صورت محلی (بین دستگاه‌های متصل به یک شبکه محلی) یا به صورت اینترنتی (بین شبکه‌های مختلف و اینترنت) باشند.

مدیریت مجازی‌سازی (Virtualization Management): برای مدیریت منابع مجازی در محیط ترکیبی، ابزارها و پلتفرم‌های مدیریت مجازی‌سازی استفاده می‌شوند. این ابزارها به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا منابع را مدیریت کنند، بار کاری را تخصیص دهند و نظارت بر عملکرد سیستم‌های مجازی را داشته باشند. به بیان دقیق‌تر مدیریت مجازی‌سازی، فرایندی است که در آن ابزارها و فناوری‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند تا امکان مدیریت بر محیط‌های مجازی و عملکرد سیستم‌های مجازی وجود داشته باشند. این راهکار شامل مدیریت ماشین‌های مجازی، تخصیص منابع سخت‌افزاری، پایش و نظارت بر عملکرد سیستم‌های مجازی، مهاجرت ماشین‌های مجازی، مدیریت ذخیره‌سازی و مدیریت امنیت محیط مجازی است. در مدیریت مجازی‌سازی، ابزارها و نرم‌افزارهای مدیریت مجازی‌سازی مانند هایپروایزرها (Hypervisors) استفاده می‌شوند تا ماشین‌های مجازی را ایجاد و مدیریت کنند. این ابزارها امکان ایجاد و حذف ماشین‌های مجازی، تخصیص منابع سخت‌افزاری (مانند پردازنده، حافظه و دیسک) به ماشین‌های مجازی، کنترل پهنای باند شبکه، مدیریت امنیت و دسترسی و مانیتورینگ و نظارت بر عملکرد سیستم‌های مجازی را فراهم می‌کنند. علاوه بر این، مدیریت مجازی‌سازی امکاناتی مانند مهاجرت ماشین‌های مجازی (Virtual Machine Migration) را نیز فراهم می‌کند. با استفاده از رویکرد مهاجرت، می‌توان ماشین‌های مجازی را بین سرورها یا مراکز داده منتقل کرده و بار ترافیک را متوازن کرد. همچنین، این فرایند باعث افزایش امنیت و پایداری سیستم‌های مجازی می‌شود.

به طور کلی، مدیریت مجازی‌سازی امکان ایجاد و مدیریت محیط مجازی را برای سازمان‌ها فراهم می‌کند. این قابلیت به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد تا از منابع سخت‌افزاری به شکل بهینه استفاده کنند، هزینه‌های سخت‌افزاری و نگهداری را کاهش دهند، سرعت و انعطاف‌پذیری سیستم‌ها را افزایش دهند و عملکرد و بهره‌وری سازمانی را بهبود بخشند.

اتوماسیون (Automation): اتوماسیون در ابر ترکیبی برای ایجاد یک محیط پویا و قابل مقیاس استفاده می‌شود. سازمان‌ها می‌توانند از ابزارها و پلتفرم‌های اتوماسیون استفاده کنند تا فرآیندهای مانند ایجاد و مدیریت ماشین‌های مجازی، مقیاس‌پذیری خودکار و تنظیمات پیکربندی را به صورت خودکار انجام دهند. به طور کلی، ما از خودکارسازی برای انجام فعالیت‌ها و وظایف بدون نیاز به دخالت انسان اشاره دارد. هدف اصلی اتوماسیون، افزایش کارایی، دقت و سرعت در اجرای فرایندها و کاهش خطاها و وابستگی به عوامل انسانی است.

امنیت (Security): امنیت در ابر ترکیبی (Hybrid Cloud Security) به مجموعه اقدامات و راهکارهایی اشاره دارد که در همه لایه‌های محیط ابری ترکیبی، از جمله محیط‌های ابر عمومی و ابر خصوصی، برای حفاظت و محافظت از داده‌ها و منابع سازمانی استفاده می‌شود. امنیت در ابر ترکیبی باید شامل مواردی مانند حفظ حریم خصوصی، امنیت ارتباطات، کنترل دسترسی، تشخیص و پیشگیری از تهدیدات امنیتی و رقابت با فعالیت‌های نفوذی و مخرب باشد. برای پیاده‌سازی خط‌مشی‌های امنیت در ابر ترکیبی، ابزارها و فناوری‌های متعددی مورد استفاده قرار می‌گیرند. از جمله این ابزارها می‌توان به راهکارهای مدیریت هویت و دسترسی (Identity and Access Management)، رمزنگاری داده‌ها (Data Encryption)، جداسازی شبکه (Network Segmentation)، نظارت و مانیتورینگ امنیتی (Security Monitoring)، پیشگیری از نفوذ (Intrusion Prevention) و امن‌سازی کانال‌های ارتباطی (Secure Connections) اشاره کرد. امنیت در ابر ترکیبی به دلیل ماهیت پیچیده و متنوع محیط ابری ترکیبی، چالش‌های خاصی را به همراه دارد. برخی از این چالش‌ها شامل مدیریت هویت و دسترسی به منابع در دو محیط ابری مختلف، حفاظت از داده‌ها و اطلاعات در حین انتقال و ذخیره‌سازی در ابرهای متفاوت، تطبیق سیاست‌های امنیتی بین ابرها و کنترل و مانیتورینگ امنیتی همه لایه‌ها و منابع است. با اجرای صحیح و کامل راهکارهای امنیتی در ابر ترکیبی، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا از مزایای ابر ترکیبی بهره‌برداری کنند و در عین حال از محیط در برابر خطرات امنیتی محافظت کنند. این فرآیند شامل حفظ حریم خصوصی کاربران، محافظت از داده‌ها در تمام مراحل انتقال و ذخیره‌سازی، کنترل دسترسی به منابع سازمانی، شناسایی و پاسخ به تهدیدات امنیتی و اجرای سیاست‌ها و استانداردهای امنیتی است.

مدیریت هویت و دسترسی (Identity and Access Management): برای مدیریت دسترسی کاربران و کنترل حقوق دسترسی در یک محیط ابر ترکیبی، از سیستم‌ها و فناوری‌های مدیریت هویت و دسترسی استفاده می‌شود. این ابزارها به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا هویت کاربران را مدیریت کنند، حقوق دسترسی را تنظیم کنند و محدودیت‌های امنیتی را اعمال کنند. به بیان دقیق‌تر، مدیریت هویت و دسترسی فرایندی است که در آن اطلاعات شناسایی و دسترسی کاربران به سیستم‌ها و منابع سازمانی مدیریت می‌شود. هدف اصلی این فرایند، اطمینان حاصل کردن از این موضوع است که فقط افراد مجاز به منابع و اطلاعات مورد نیاز دسترسی داشته باشند و همچنین به افراد مجاز دسترسی به منابع مورد نیاز را در زمان مناسب فراهم کند. در مدیریت هویت، هویت کاربران (مانند نام کاربری و رمزعبور) و اطلاعات شخصی آن‌ها (مانند نام، شماره تلفن و آدرس ایمیل) ثبت و مدیریت می‌شود. هویت کاربران می‌تواند به صورت داخلی در سازمان یا خارجی از طریق ارتباط با سرویس‌ها و سامانه‌های دیگر باشد.

در مدیریت دسترسی، سطوح دسترسی کاربران به منابع سازمانی تعیین و کنترل می‌شود. این فرآیند شامل تعیین سطوح دسترسی بر اساس نقش و مسئولیت کاربران، محدود کردن دسترسی به منابع حساس، اجرای سیاست‌ها و قوانین امنیتی (مانند اصول کاربری قوی، تغییر دورهمی رمزعبور و تنظیمات دسترسی چند عاملی) و مانیتورینگ فعالیت‌ها و رخدادها برای تشخیص و پیشگیری از تهدیدات امنیتی است. مزایای مدیریت هویت و دسترسی شامل افزایش امنیت سازمان، کاهش ریسک‌های امنیتی، حفاظت از اطلاعات حساس و محرمانه، بهبود کارایی در فرآیندهای دسترسی به منابع، مدیریت مرکزی هویت کاربران، کاهش هزینه‌ها و پایداری سیستم‌ها است. با استفاده از مدیریت هویت و دسترسی، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا فرآیندهای هویت و دسترسی را به صورت متمرکز و مدیریت شده اجرا کنند و راهکارهای امنیتی موثری را برای محافظت از منابع سازمانی ارائه دهند.

مانیتورینگ و نظارت (Monitoring and Surveillance): در یک محیط ابر ترکیبی، نیاز است تا سازمان‌ها بتوانند عملکرد سیستم‌ها و منابع را نظارت کنند. استفاده از ابزارها و سیستم‌های مانیتورینگ و نظارت مانند نظارت بر رخدادها، تحلیل لاگ‌ها و اعلان‌های خطا به سازمان‌ها کمک می‌کند تا مشکلات را پیش بینی و رفع کنند. به بیان دیگر، مانیتورینگ و نظارت در ابر ترکیبی به فرایند نظارت و مشاهده فعالیت‌ها و رویدادهای مختلف در محیط ابر ترکیبی اشاره دارد. این فرایند شامل جمع‌آوری، تجزیه و تحلیل، و پیش‌بینی رویدادها و عملکردهای مرتبط با امنیت، عملکرد، ورود و خروج کاربران، و همچنین استفاده از منابع سازمانی در ابر ترکیبی است. در فرآیند مانیتورینگ و نظارت بر ابر ترکیبی، ابزارها و فناوری‌های متنوعی برای جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌های مربوط به فعالیت‌ها و رویدادها مورد استفاده قرار می‌گیرند. این ابزارها شامل راهکارهای نظارت شبکه (Network Monitoring)، نظارت بر ورود و خروج کاربران (User Monitoring)، نظارت بر عملکرد سیستم (Performance Monitoring)، نظارت بر رویدادها و ضبط لاگ‌ها (Event Monitoring and Logging) و همچنین راهکارهای تشخیص تهدیدات امنیتی (Threat Detection) هستند. نظارت بر ابر ترکیبی مزایای مختلفی در اختیار ما قرار می‌دهد که از جمله این اهداف می‌توان به تشخیص و جلوگیری از تهدیدات امنیتی، واکنش سریع به رویدادهای ناخواسته یا مشکوک، مانیتورینگ و بهبود عملکرد سیستم‌ها و برنامه‌ها، تجزیه و تحلیل دقیق داده‌ها برای بهبود روند تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی اشاره کرد. با استفاده از مکانیزم نظارت بر ابر ترکیبی، سازمان‌ها قادر خواهند بود به طور فعال فعالیت‌ها و رویدادهای مختلف در محیط ابر ترکیبی را پیگیری کنند. این فرآیند شامل نظارت بر ترافیک شبکه، مانیتورینگ ورود و خروج کاربران، تحلیل رفتارهای غیرمعمول، تجزیه و تحلیل لاگ‌ها، شناسایی و پاسخ به تهدیدات امنیتی، و ارائه گزارش‌ها و آمارهای مربوط به امنیت و عملکرد سیستم‌ها است.

بخوانید: محاسبات لبه چیست ؟