رویاها هیچوقت نمی میرند. فانتزی مدل حمل و نقل آینده هر روز سر و شکل جدیدی به خودش می گیرد و جدیدترین عبارتی که در این زمینه به گوش می خورد، «هایپرلوپ» است. شاخص ترین کارهایی که هایپرلوپ در آینده خواهد کرد، ایجاد یک انقلاب بزرگ در حمل و نقل عمومی، کوتاه کردن زمان مسافرت ها و کاهش آسیب به محیط زیست است.

هایپرلوپ چیست؟

ایده هایپرلوپ در سال 2013 توسط نابغه میلیونر ایلان ماسک، مدیر عامل اسپیس ایکس و کمپانی موتورهای الکتریکی تسلا مطرح شد. ماسک در یکی از همایش هایی که در آن سال در کالیفرنیا برگزار کرد، اعلام کرد که در فکر خلق نوع جدیدی از حمل و نقل علاوه بر روش های مرسوم زمینی، دریایی و هوایی است. ماسک چیزی که در ذهنش بود را به این شکل توصیف کرد: «وسیله نقلیه ای که می خواهم بسازم آب و هوا را آلوده نمی کند، به هیچ عنوان تصادف نمی کند، با مصرف کمترین انرژی ممکن حرکت کند، سرعتش دوبرابر سرعت هواپیماهای جت معمولی باشد و بتواند انرژی مورد نیاز خودش برای 24 ساعت آینده را در خودش ذخیره کند». او نام این پروژه را «هایپرلوپ» گذاشت. اولین مسیر پیشنهادی برای آن را از سان فرانسیسکو تا لس آنجلس اعلام کرد و برآورد اولیه هزینه اش برای این مسیر چیزی در حدود 6 میلیارد دلار بود که این رقم حدود یک دهم هزینه ساخت قطار ریلی پرسرعت در همان مسیر بود.

هایپرلوپ بنا به گفته ایلان ماسک می تواند مسافران را در مدت 35 دقیقه از سانفرانسیسکو تا لس آنجلس ببرد. برای این که متوجه بعد مسافت شوید طی این مسیر با ماشین 5 ساعت و نیم و با قطار سریع السیر همان مسیر 2 ساعت و 40 دقیقه طول می کشد. اگر بخواهیم یک معادل سازی مسافت در کشور خودمان انجام بدهیم، با هایپرلوپ می توانیم 10 دقیقه ای از تهران به قزوین و 50 دقیقه ای از تهران به مشهد برویم.

هایپرلوپ چگونه کار می کند؟

هایپرلوپ از چند جزء اساسی تشکیل شده است:
اصلی ترین بخش آن یک تونل (لوله یا tube) است که می تواند روی زمین، زیرزمین و در ایده هایی که جدیدا مطرح می شود زیر آب ساخته شود. طبیعتا این تونل یک مسیر رفت و یک مسیر برگشت دارد. سطح مقطع این تونل ها به صورت دایره ای است و در واقع ان تونل ها استوانه های خوابیده هستند. جز اساسی بعدی هایپرلوپ، واگن آن است. به واگن هاپرلوپ که درون استوانه یا تیوب قرار می گیرد، کپسول یا pod می گویند. سرعتی که ایلان ماسک برای حرکت هایپرلوپ پیش بینی کرده بود، 1236 کیلومتر بر ساعت (یعنی کمی کمتر از سرعت صوت) است. به همین دلیل باید در مسیر تونل کمترین میزان اصطکاک وجود داشته باشد، هوای داخل تونل تا حد ممکن خالی شود تا شرایط نزدیک به خلا باشد.

برای کاهش دادن همین میزان مقاومت هوا، یک مکنده هوا جلوی واگن قرار داده می شود تا هوا را از جلوی واگن به قسمت پشتی منتقل کند. تمهید دیگری که برای کاهش مقاومت هوا و افزایش سرعت واگن در نظر گرفته شده این است که واگن نباید با کف و دیواره تیوب تماس داشته باشد، یعنی در واقع داخل تونل معلق باشد. واگن ها بر روی بالش هایی از هوا داخل یک میدان مغناطیسی حرکت می کنند که در این وضعیت مهمترین و بزرگترین چالش این است که واگن با کف، سقف و دیواره تونل برخورد نکند. نیروی پیشرانه واگن‌ها هم از شتاب‌دهنده‌های مغناطیسی یا همان «موتورهای القایی خطی» که در تمام طول تونل نصب شده‌اند تامین می‌شود. کل برق لازم برای هایپرلوپ از پنل‌های خورشیدی نصب شده روی تونل‌ها بدست می‌آید.

ادامه دارد…