زمان تخمینی مطالعه: 18 دقیقه 

اینترانت (Intranet) یک شبکه داخلی و خصوصی است که توسط یک سازمان یا سازمان‌های مشابه برای برقراری ارتباطات داخلی و اشتراک‌گذاری منابع ایجاد می‌شود. این شبکه بر پایه فناوری‌های شبکه اطلاعاتی مانند پروتکل‌های TCP/IP و استانداردهای اینترنت ساخته می‌شود. در یک اینترانت، کامپیوترها و سایر دستگاه‌های متصل به شبکه با استفاده از اتصالات سیمی یا بی‌سیم به یکدیگر متصل می‌شوند. سرورها در این شبکه نقش مرکزی را بازی می‌کنند و به عنوان منابع اطلاعاتی و خدماتی مانند فایل‌ها، پایگاه‌داده‌ها، برنامه‌ها و سایر منابع مورد نیاز شبکه عمل می‌کنند. اطلاعات و منابع در اینترانت به صورت محدود تنها در دسترس اعضا سازمان هستند. در اینترانت، برقراری ارتباط داخلی بین کاربران شبکه، ارسال و دریافت ایمیل، به اشتراک گذاری فایل و مستندات، ایجاد پایگاه‌داده‌های داخلی و اجرای برنامه‌های سفارشی برای نیازهای سازمانی انجام می‌شود. همچنین، اینترانت می‌تواند شامل پورتال‌های داخلی با اطلاعات سازمانی، راهنماها، اخبار داخلی و سایر اطلاعات مربوط به سازمان باشد. با استفاده از اینترانت، سازمان‌ها می‌توانند بهبود کارآیی، همکاری و برقراری ارتباطات داخلی به شکل ساده را تجربه کنند  و منابع را به بهترین نحو ممکن به اشتراک بگذارند.

اینترانت (intranet) چیست؟

اینترانت (Intranet) یک شبکه داخلی و خصوصی است که درون یک سازمان، شرکت یا سازمان دولتی استفاده می‌شود که درست در مقابل اینترنت قرار دارد که یک شبکه جهانی است و به صورت عمومی در دسترس است، اینترانت برای استفاده داخلی و محدود به اعضای سازمان یا شبکه خصوصی است. اینترانت به صورت داخلی برای ارتباط داخلی سازمان استفاده می‌شود و امکان به اشتراک‌گذاری اطلاعات، منابع و سرویس‌های مختلف را درون سازمان فراهم می‌کند. این شبکه معمولا از پروتکل‌های TCP/IP برای تبادل اطلاعات استفاده می‌کند و استفاده از ابزارهایی مانند سرورهای وب، پست الکترونیکی، سیستم‌های مدیریت محتوا و پایگاه‌های داده را برای اعضای سازمان فراهم می‌کند. مزایای استفاده از اینترانت شامل اشتراک‌گذاری ساده اطلاعات، افزایش هماهنگی و تبادل داده‌های درون سازمانی، افزایش امنیت و کنترل دسترسی به اطلاعات و کاهش هزینه‌های ارتباطات داخلی است.

چرا سازمان‌ها به اینترانت نیاز دارند؟

سازمان‌ها به این دلیل به اینترانت نیاز دارند که امکان ارتباط و تبادل اطلاعات بین کارکنان و بخش‌های مختلف سازمان را بهبود می‌بخشد و مزایای قدرتمندی در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد.

اولین مزیت، اشتراک‌گذاری اطلاعات است. اینترانت به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا اطلاعات و منابع را بین کارکنان و بخش‌ها به سرعت و به شکل موثری به اشتراک قرار دهند که افزایش همکاری، هماهنگی و بهره‌وری درون سازمانی را به همراه دارد. مزیت بزرگ دیگر اینترانت، دسترسی به منابع اشتراکی است. اینترانت به کارکنان امکان می‌دهد به منابع و سرویس‌های اشتراکی مثل پایگاه‌های داده، سیستم‌های مدیریت محتوا، سرورهای فایل و ابزارهای همکاری آنلاین دسترسی داشته باشند که کاهش تکراری انجام  کارها، افزایش سرعت انجام وظایف و بهبود بهره‌وری را به همراه دارد. مزیت دیگر اینترانت برقراری ارتباطات داخلی پایدار است. به طوری که سازمان‌ها می‌توانند ارتباطات داخلی را به شکل مطمئن‌تری برقرار کنند. کارکنان می‌توانند به راحتی با یکدیگر از طریق ایمیل، پیام‌رسان‌ها، انجمن‌های آنلاین و سایر ابزارهای ارتباطی در ارتباط باشند و اطلاعات را به سرعت و به صورت موثری منتقل کنند. اینترانت نقش مهمی در مدیریت اسناد و اطلاعات دارد. با استفاده از اینترانت، سازمان‌ها می‌توانند سیستم‌های مدیریت اسناد و اطلاعات را پیاده‌سازی کنند. این امکان به سازمان‌ها کمک می‌کند تا اسناد را به صورت مرتب و قابل دسترس نگهداری کنند و فرآیندهای کاری را بهبود بخشند.

یکی دیگر از مزایای شاخص فناوری فوق امنیت اطلاعات است. با استفاده از اینترانت، سازمان‌ها می‌توانند نظارت بر امنیت اطلاعات خود را افزایش دهند. آن‌ها می‌توانند سیستم‌های حفاظتی مانند فایروال، رمزنگاری و سیستم‌های تشخیص تهدید را پیاده‌سازی کنند و مانع بروز حملات مخرب و نفوذ به سیستم‌ها شوند.

از طرفی، با توجه به توسعه فناوری و تغییرات در شیوه کار سازمان‌ها، امروزه اتصال به اینترانت ضروری‌تر از همیشه است، زیرا به سازمان‌ها امکان برقراری ارتباطات سریع و موثر، همکاری در جهت دست‌یابی به اهداف مشترک، دسترسی آسان به اطلاعات و منابع و امکانات پیشرفته، بهبود فرآیندهای کاری و بهره‌وری بیشتر، دسترسی امن به اطلاعات و مدیریت موثر اسناد و اطلاعات را می‌دهد.

چگونه اینترانت در یک سازمان پیاده‌سازی می‌شود؟

پیاده‌سازی اینترانت در یک سازمان به توجه به اندازه و نوع سازمان، نیازها و منابع موجود، ممکن است متفاوت باشد. اما در کلیت، پیاده‌سازی اینترانت در یک سازمان می‌تواند به شکل زیر انجام شود:

1. تامین زیرساخت فیزیکی: ابتدا، برای پیاده‌سازی اینترانت نیاز به تامین تجهیزات زیرساخت فیزیکی مانند سوییچ‌ها، روترها، کابل‌ها و اتصالات شبکه داخل سازمان است. این زیرساخت فیزیکی باید بر اساس نیازها و حجم ترافیک داده مورد نیاز سازمان طراحی و پیاده‌سازی شود.
2. تنظیمات شبکه: پس از تامین زیرساخت فیزیکی، باید تنظیمات شبکه انجام شود که شامل تنظیمات IP و زیرشبکه‌بندی، تنظیمات DNS، مدیریت مسیریابی و سوییچینگ و سایر تنظیمات شبکه مرتبط با نیازهای سازمان است.
3. پیکربندی سرورها: سازمان‌ها معمولا از سرورها برای ارائه خدمات شبکه مانند سرویس‌های ایمیل، فایل سرور، وب سرور و پایگاه داده استفاده می‌کنند. سرورها باید پیکربندی و پیاده‌سازی شوند تا خدمات مورد نیاز سازمان را فراهم کنند و به دسترسی کاربران از طریق شبکه اینترانت امکان دسترسی به این سرویس‌ها را بدهند.
4. امنیت شبکه: امنیت شبکه یک جنبه حیاتی در پیاده‌سازی اینترانت است. سازمان‌ها باید از روش‌ها و فناوری‌های مناسب برای حفاظت از شبکه استفاده کنند که شامل استفاده از فایروال‌ها، رمزنگاری، تایید هویت، سیستم‌های تشخیص نفوذ و سایر روش‌های امنیتی است.
5. مدیریت و نظارت: برای پیاده‌سازی موثر اینترانت، نیاز به مدیریت و نظارت مناسب بر شبکه و سرویس‌های آن است که شامل مانیتورینگ ترافیک شبکه، مدیریت کاربران و دسترسی‌ها، پشتیبانی و رفع اشکالات فنی است.
6. ارتباط بین شبکه‌ها: در بعضی از سازمان‌ها، نیاز به اینترانت ممکن است شامل برقراری ارتباط بین شبکه‌های داخلی سازمان و شبکه‌های خارجی مانند ارتباط با اینترنت عمومی یا شبکه‌های خصوصی مجازی باشد. برای این منظور، باید تنظیمات مربوط به اتصالات خارجی، امنیت ارتباطات و مدیریت ترافیک و دسترسی‌ها انجام شود.
7. ارتباطات بی‌سیم: در برخی سازمان‌ها، نیاز به اتصالات بی‌سیم و شبکه‌های وایرلس برای ارتباط دستگاه‌ها و کارکنان در محیط‌هایی مانند دفاتر باز، کارخانه‌ها یا فضاهای عمومی وجود دارد. در این صورت، باید شبکه‌های بی‌سیم مناسب پیاده‌سازی شده و امنیت ارتباطات بی‌سیم تضمین شود.
8. آموزش و آگاهی‌بخشی: پس از پیاده‌سازی اینترانت، آموزش و آگاهی‌بخشی درباره استفاده صحیح از اینترانت و مسائل امنیتی برای کارکنان اهمیت دارد. آن‌ها باید با اصول استفاده امن از شبکه، راهکارهای امنیتی و سیاست‌ها و قوانین مربوط به استفاده از اینترانت در سازمان آشنا شوند. در نهایت، توجه به این نکته حایز اهمیت است که پیاده‌سازی اینترانت یک فرآیند پیچیده است و نیازمند برنامه‌ریزی، طراحی معماری شبکه، تنظیمات فنی و مدیریت مستمر است. از این‌رو، بهتر است با متخصصان شبکه و فناوری اطلاعات همکاری کنید تا بهترین راهکار برای پیاده‌سازی اینترانت در سازمان خود را پیدا کنید.

چه پروتکل‌هایی برای اتصال به اینترانت استفاده می‌شود؟

برای اتصال به اینترانت (Intranet) از پروتکل‌های مختلف استفاده می‌شود. برخی از پروتکل‌های رایج در این زمینه به شرح زیر هستند:

پروتکل TCP/IP: این پروتکل، پایه اصلی برای ارتباط در اینترانت است و شامل پروتکل انتقال (Transmission Control Protocol) و پروتکل اینترنت (Internet Protocol) است. TCP/IP برای انتقال داده‌ها در شبکه و تعیین آدرس آی‌پی برای دستگاه‌ها استفاده می‌شود.

پروتکل HTTP/HTTPS: این پروتکل‌ها برای ارتباط بین مرورگر و سرورهای وب استفاده می‌شوند. پروتکل HTTP برای انتقال اطلاعات در قالب صفحات وب استفاده می‌شود، در حالی که HTTPS نسخه امن شده آن است که از رمزنگاری SSL/TLS برای حفاظت از ارتباط استفاده می‌کند.

پروتکل FTP: این پروتکل برای انتقال فایل‌ها بین کامپیوترها در شبکه به کار می‌رود. با استفاده از FTP، کاربران می‌توانند فایل‌ها را بین سیستم‌های مختلف انتقال دهند.

پروتکل SMTP/POP/IMAP: این پروتکل‌ها برای ارسال و دریافت ایمیل‌ها استفاده می‌شوند. به بیان دقیق‌تر، SMTP  برای ارسال ایمیل و POP و IMAP برای دریافت ایمیل‌ها از سرور ایمیل استفاده می‌شوند.

پروتکل DNS: پروتکل سامانه نام دامنه (Domain Name System) برای ترجمه نام‌های دامنه به آدرس‌های IP استفاده می‌شود. هنگامی که شما یک نام دامنه را در مرورگر خود وارد می‌کنید، سیستم DNS آن را به آدرس IP مربوطه ترجمه می‌کند تا امکان دسترسی به سرور مورد نظر را فراهم کند.

علاوه بر موراد یاد شده، پروتکل‌های دیگری نیز برای اتصال به اینترانت مورد استفاده قرار می‌گیرند، از جمله SSH سرنام (Secure Shell) برای اتصال امن به سرورها و Telnet برای اتصال راه دور کلاینت‌ها به منابع.

اینترانت و اینترنت چه تفاوتی دارند؟

اینترانت (Intranet) و اینترنت (Internet) دو مفهوم متفاوت هستند، در حالی که برخی کاربران تصور می‌کنند هر دو یکسان هستند از تفاوت‌های اصلی بین این دو مفهوم به موارد زیر باید اشاره کرد:

اینترانت (Intranet):

اینترانت یک شبکه داخلی است که درون یک سازمان یا سازمان‌های مختلف استفاده می‌شود.

این شبکه برای ارتباط و تبادل اطلاعات بین اعضای یک سازمان، شعب یا دفاتر مختلف در یک محیط شبکه امن طراحی شده است.

اینترانت اغلب بر پایه فناوری‌های اینترنتی مانند پروتکل‌های TCP/IP ساخته می‌شود، اما دسترسی به آن معمولا محدود به کارکنان و اعضای داخلی سازمان است.

اینترانت در زمینه دسترسی به منابع داخلی سازمان مانند سرویس‌های ایمیل، سامانه‌های مدیریت محتوا، پایگاه داده‌ها و سایر سرویس‌های شبکه داخلی کاربرد دارد.

امنیت اطلاعات و کنترل دسترسی به منابع در اینترانت بسیار حایز اهمیت است.

اینترنت (Internet):

اینترنت یک شبکه جهانی است که از تعداد زیادی شبکه متصل به هم تشکیل شده است و به صورت عمومی و عمده در دسترس است.

این شبکه به معنای کلمه واقعی، اینترنت جهانی است که امکان ارتباط و تبادل اطلاعات بین کاربران و سازمان‌ها در سراسر جهان را فراهم می‌کند.

اینترنت از طریق اتصال به سرویس‌دهنده‌ها (ISP) و استفاده از پروتکل‌های استاندارد مانند TCP/IP، به کاربران امکان دسترسی به منابع و خدمات مختلف اینترنتی مانند وب، ایمیل، فایل‌های مشترک، اپلیکیشن‌های آنلاین و غیره را می‌دهد.

مقوله امنیت در اینترنت نسبتا ضعیف است، زیرا هنگامی که قصد اتصال به اینترنت یا دسترسی به وب‌سایت‌ها را دارید، همواره احتمال بروز حملات سایبری یا نفوذ وجود دارد. از این‌رو باید بگوییم که اگر اینترانت به شکل درستی پیاده‌سازی شود، امنیت آن چند برابر بیشتر از اینترنت است.

به طور خلاصه، اینترانت یک شبکه داخلی است که درون یک سازمان پیاده‌سازی می‌شود و برای ارتباط و تبادل اطلاعات داخلی استفاده می‌شود، در حالی که اینترنت یک شبکه جهانی است که به صورت عمومی در دسترس قرار دارد و به کاربران امکان دسترسی به منابع و خدمات مختلف در سراسر جهان را می‌دهد.

بهترین معماری شبکه برای پیاده‌سازی اینترانت چیست؟

بهترین معماری شبکه برای پیاده‌سازی اینترانت، به طور کلی به ویژگی‌ها و نیازهای سازمان شما بستگی دارد. اما در بسیاری از موارد، معماری شبکه اینترانت با استفاده از مدل شبکه سه لایه (Three-Layer Network Model) که شامل لایه هسته (Core Layer)، لایه توزیع (Distribution Layer) و لایه دسترسی (Access Layer) است، پیاده‌سازی می‌شود. در معماری فوق هر یک از لایه‌ها عملکرد زیر را دارند:

لایه هسته (Core Layer): این لایه وظیفه ارتباط بین شعبه‌ها و ارائه اتصالات با پهنای باند بالا را دارد. در این لایه، تجهیزات با قابلیت‌های بالا مانند روترهای سازمانی با قابلیت‌های پیشرفته و دسترس‌پذیری بالا (High Availability) مورد استفاده قرار می‌گیرند. این لایه به منظور ارائه اتصالات پایدار و پهنای باند بالا بین شعبه‌ها و واحدهای مختلف سازمان استفاده می‌شود.

لایه توزیع (Distribution Layer): این لایه وظیفه مدیریت ترافیک شبکه، سیاست‌های امنیتی و نظارت بر کیفیت سرویس (Quality of Service) را برعهده دارد. روترها و سوییچ‌ها در این لایه قرار می‌گیرند و وظیفه توزیع ترافیک بین شعبه‌ها و دفاتر را بر عهده دارند. این لایه به عنوان مرز بین لایه هسته و دسترسی عمل می‌کند.

لایه دسترسی (Access Layer): این لایه ارتباط شعبه‌ها و دستگاه‌های کاربری را با شبکه اینترانت فراهم می‌کند. سوییچ‌ها، اکسس پوینت‌ها و دستگاه‌های دسترسی در این لایه قرار می‌گیرند. معمولا اتصالات شعبه‌ها و واحدهای سازمان در این لایه تمرکز می‌شود و منابع شبکه را به کاربران فراهم می‌کند.

علاوه بر این، برای پیاده‌سازی اینترانت می‌توان از تکنولوژی‌هایی مانند مجازی‌سازی شبکه (Network Virtualization)، فایروال (Firewall) و سیستم‌های تشخیص نفوذ (Intrusion Detection Systems) نیز استفاده کرد تا امنیت و حفاظت اطلاعات را بهبود بخشید.

مهم‌ترین نکته این است که برای طراحی و پیاده‌سازی معماری شبکه اینترانت به تحلیل دقیق نیازمندی‌ها، تحلیل دقیق نیازها و الزامات سازمان دارید. به عنوان مثال، تعداد کاربران، حجم ترافیک، نوع سرویس‌های مورد استفاده، امنیت، قابلیت همکاری و سازگاری با سیستم‌های موجود و غیره ضروری است.

اینترانت چه کاربردهایی دارد؟

همان‌گونه که اشاره کردیم، اینترانت یک شبکه کامپیوتری داخلی است که درون یک سازمان ایجاد می‌شود تا ارتباط میان کارمندان و دسترسی به منابع را تسهیل کند. اینترانت برای ارتباط داخلی و اشتراک‌گذاری منابع، اطلاعات و سرویس‌ها درون سازمان استفاده می‌شود. کاربردهای متنوعی برای اینترانت وجود دارد که برخی از آن‌ها به شرح زیر هستند:

اشتراک‌گذاری اطلاعات داخلی: اینترانت به کارمندان سازمان امکان می‌دهد تا اطلاعات، مستندات، فایل‌ها و داده‌های مربوط به سازمان را به راحتی و با سرعت بالا به اشتراک بگذارند که شامل اشتراک‌گذاری فایل‌ها، گزارش‌ها، سند‌های سازمانی، فرم‌ها و دستورالعمل‌ها می‌شود.

ارتباط و همکاری: اینترانت فرصت‌های همکاری و ارتباط بین اعضای سازمان را بهبود می‌بخشد. اعضا می‌توانند ایمیل‌ها را به راحتی ارسال کنند، در گفتگوهای آنلاین شرکت کنند، فروم‌های بحث و تبادل نظر را برای بحث در مورد موضوعات مشترک استفاده کنند و با استفاده از ابزارهای همکاری گروهی (مانند ویکی‌ها، سیستم‌های مدیریت پروژه و تقویم‌های مشترک) با هم همکاری کنند.

دسترسی به منابع داخلی: اینترانت به اعضای سازمان امکان می‌دهد تا به منابع مشترک دسترسی پیدا کنند که شامل پایگاه‌های داده داخلی، سیستم‌های مدیریت محتوا، سامانه‌های مالی، سیستم‌های مدیریت منابع انسانی و سایر برنامه‌ها و سرویس‌های داخلی سازمان می‌شود.

اطلاع‌رسانی داخلی: اینترانت به سازمان امکان می‌دهد تا اخبار، اطلاعیه‌ها، تغییرات سازمانی و اطلاعات دیگر را به اعضا منتقل کند که شامل نشریات داخلی، پُرتال‌ها، صفحات وب داخلی و سیستم‌های اطلاع‌رسانی داخلی می‌شود.

آموزش آنلاین: اینترانت برای ارائه دوره‌های آموزشی داخلی و آموزش آنلاین بسیار مناسب است. سازمان‌ها می‌توانند منابع آموزشی، دوره‌های آموزشی و محتوای آموزشی را درون یک پلتفرم اینترانت قرار داده و به کارکنان خود اجازه دسترسی به آن‌ها را بدهند. این روش آموزش زمان و هزینه را کاهش می‌دهد و امکان یادگیری مداوم را فراهم می‌کند.

سازماندهی و مدیریت دانش: با استفاده از اینترانت، سازمان‌ها می‌توانند پایگاه دانش داخلی را ایجاد کنند. اعضا می‌توانند دسترسی به منابعی مانند مستندات فنی، راهنماها، گزارش‌ها، تجربیات و غیره داشته باشند و از این طریق دانش خود را بهبود دهند و از انجام موازی کارها جلوگیری کنند.

مدیریت سند‌ها و ورک‌فلوها: اینترانت به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا سیستم‌های مدیریت سند و ورک‌فلو را پیاده‌سازی کنند. اعضا می‌توانند به سادگی سند‌ها و فایل‌ها را مدیریت کنند، ورک‌فلوهای کاری را دنبال کنند و فرآیندهای کاری را بهبود بخشند.

پورتال سازمانی: اینترانت می‌تواند به عنوان یک پورتال سازمانی عمل کند که در آن اعضا می‌توانند به اطلاعات و منابع متنوعی مانند تقویم سازمانی، دفترچه تلفن، نشریات داخلی، لیست‌های نیازمندی‌ها و سایر ابزارها دسترسی داشته باشند.

به طور کلی، مهم‌ترین ویژگی اینترانت این است که ارتباطات و دسترسی به منابع درون سازمان را بهبود می‌بخشد، همکاری را تسهیل می‌کند و به افزایش بهره‌وری و اشتراک دانش در سازمان کمک می‌کند.

عملکرد اینترانت به چه صورتی است؟

عملکرد اینترانت بر اساس زیرساخت‌های شبکه‌ای و پروتکل‌های موجود برای ارتباط و انتقال داده‌ها صورت می‌گیرد. به طور کلی، عملکرد اینترانت به شرح زیر است:

اینترانت بر پایه زیرساخت شبکه‌ای سازمان ساخته می‌شود. این شبکه ممکن است شامل روترها، سوییچ‌ها، کابل‌ها، اکسس پوینت‌ها و دستگاه‌های شبکه دیگر باشد. این زیرساخت شبکه امکان ارتباط دستگاه‌های مختلف درون سازمان را فراهم می‌کند. برای ارتباط بین دستگاه‌ها در شبکه اینترانت، پروتکل‌های ارتباطی مورد استفاده قرار می‌گیرند. از پروتکل‌های پر کاربرد در این زمینه باید به پروتکل‌ ارتباطی TCP/IP برای برقراری یک ارتباط مطمئن بین کلاینت‌ها، HTTP به منظور تسریع در ارسال و دریافت سریع‌تر بسته‌های اطلاعاتی، FTP برای اشتراک‌گذاری ساده فایل‌ها و SMTP به عنوان مکانیزم مطمئن ارسال پست‌های الکترونیکی اشاره کرد. این پروتکل‌ها برای مدیریت ارسال و دریافت داده‌ها، اتصال بین دستگاه‌ها و ارائه خدمات مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند. علاوه بر این، اینترانت امکان استفاده از سرویس‌ها و برنامه‌های مختلف را فراهم می‌کند که این سرویس‌ها شامل ارسال و دریافت ایمیل، استفاده از وب سایت‌ها، به اشتراک گذاری فایل‌ها، چت آنلاین و غیره می‌شوند. این برنامه‌ها و سرویس‌ها می‌توانند داخلی یا خارجی باشند و بر اساس نیازهای سازمان پیاده‌سازی می‌شوند.

نکته مهمی که هنگام پیاده‌سازی اینترانت باید به آن دقت کنید مقوله امنیت و مدیریت اینترانت است که نقش مهمی در حفاظت از داده‌ها و منابع سازمان دارد. این فرآیند شامل پیکربندی و مدیریت دسترسی، رمزنگاری ارتباطات، جلوگیری از نفوذ، مدیریت رویدادها و نظارت بر شبکه است. امنیت و مدیریت مناسب به سازمان کمک می‌کند تا از حملات احتمالی و دسترسی غیرمجاز به منابع سازمانی جلوگیری کرده و نظارت دقیقی بر ارسال داده‌ها از یک دستگاه به دستگاه دیگر داشته باشند.

در اینترانت فرآیند ارسال و دریافت داده‌ها بر اساس مدل‌های رایج مثل کلایت سرور انجام می‌شود. در این مدل، داده‌ها به قطعات کوچک‌تر تقسیم می‌شوند که به عنوان بسته‌ها یا پکت‌ها شناخته می‌شوند. هر بسته شامل اطلاعات مانند منبع و مقصد برای مسیریابی، اطلاعات کنترلی برای تضمین ارسال صحیح و اطلاعات اصلی (داده) است. در حین انتقال، بسته‌ها از طریق شبکه‌های محلی درون سازمانی مختلف حرکت می‌کنند تا در نهایت به مقصد برسند. در بیشتر موارد این سوییچ است که وظیفه مسیریابی بسته‌ها درون یک شبکه درون سازمانی را بر عهده دارد. هنگامی که داده‌ها به مقصد رسید، بازسازی می‌شوند تا قابل استفاده باشند. سپس این داده‌ها به برنامه‌ها و سرویس‌های مورد نظر می‌رسند و در دستگاه نهایی پردازش می‌شوند. سپس پاسخ یا نتیجه به دستگاه مبدا ارسال می‌شود.

اینترانت چه معایبی دارد؟

اینترانت مزایای درخشانی در اختیار سازمان‌ها قرار می‌دهد، اما معایبی نیز دارد. برخی از این معایب به شرح زیر هستند:

محدودیت دسترسی: یکی از معایب اصلی اینترانت این است که دسترسی به منابع و اطلاعات محدود است. این شبکه فقط به افرادی که درون سازمان مشخصی قرار دارند و به شبکه متصل هستند، قابل دسترسی است. این محدودیت می‌تواند مانع از بهره‌برداری کامل از اطلاعات و خدمات بیرون سازمان شود.

کنترل مرکزی: در اینترانت، مدیران سازمان کنترل کامل بر شبکه و منابع آن را دارند که می‌تواند به معنای محدودیت‌هایی در قبال استفاده از اطلاعات و منابع توسط کاربران شبکه باشد. همچنین، وابستگی به مدیران شبکه برای انجام تغییرات و ایجاد نیازهای جدید نیز ممکن است فرآیند انجام برخی از کارها را با کندی روبرو کند.

عدم اتصال به شبکه‌های خارجی: یکی دیگر از محدودیت‌های اینترانت عدم اتصال به شبکه‌های خارجی است. این حرف بدان معنا است که ارتباط با منابع و اطلاعات موجود در اینترنت برقرار نیست که می‌تواند منجر به عدم دسترسی به اطلاعات جدید، منابع تحقیق و توسعه و همکاری با سایر سازمان‌ها شود.

کُندی در به‌روزرسانی اطلاعات: در یک اینترانت، همگام‌سازی و به‌روزرسانی اطلاعات بین تمامی اعضای شبکه ممکن است با دشواری‌هایی همراه باشد که ناهماهنگی در اطلاعات و نقض صحت و قابلیت اطمینان اطلاعات را به همراه داشته باشد.

نیاز به زیرساخت‌های خاص: برای ایجاد و استفاده از اینترانت نیاز به زیرساخت‌های خاصی مانند سرورها، شبکه‌های داخلی قوی و نرم‌افزارهای مدیریتی است که هزینه‌بر و پیچیده است و نیازمند منابع مالی و دانش فنی بالا است.

بخوانید: هوش مصنوعی عمومی (AGI) چیست و چگونه کار می‌کند؟