زمان تخمینی مطالعه: 18 دقیقه
شبکه گسترده WAN سرنام (Wide Area Network) یک شبکه کامپیوتری است که از طریق متصل کردن منابع مختلف در مناطق جغرافیایی گسترده ایجاد می‌شود. این شبکه به طور معمول از طریق اتصالات سیمی یا بی سیم مانند خطوط تلفن، کابل‌های فیبر نوری، ماهواره‌ها و اتصالات اینترنتی بین شهرها، کشورها و قاره‌ها ایجاد می‌شود. شبکه گسترده به عنوان یک زیرساخت ارتباطی بزرگ و قابل اعتماد نقش مهمی در دنیای امروز دارد و این امکان را به سازمان‌ها و کاربران می‌دهد تا اطلاعات را به صورت سریع و امن بین موقعیت‌های جغرافیایی مختلف منتقل کنند.
به طور معمول، شبکه‌های گسترده توسط شرکت‌های ارائه دهنده خدمات ارتباطی و ارائه دهندگان اینترنت، ایجاد و مدیریت می‌شوند. این شبکه‌ها می‌توانند شامل اتصالات خصوصی بین شرکت‌ها یا شعب یک سازمان باشند یا می‌توانند از طریق اینترنت عمومی ارتباط آن‌ها برقرار شوند. شبکه‌های گسترده به دلیل قابلیت اتصال به مناطق گسترده جغرافیایی، استفاده از منابع مختلف و امکانات امنیتی پیشرفته، برای سازمان‌ها و شرکت‌ها کاربردهای گسترده‌ای دارند. برخی از کاربردهای رایج شبکه‌های گسترده شامل اتصال دفاتر فرعی یک شرکت در مناطق مختلف، انتقال داده‌ها و اطلاعات بین شعب یک سازمان، اتصال به شبکه‌های ابری و ارتباطات بین‌المللی است.
تاریخچه شبکه‌ی گسترده
به طور کلی، تاریخچه شبکه‌های گسترده (WAN) به ظهور کانال‌های ارتباطی بر می‌گردد که قصد متصل کردن گره‌های مختلفی را داشتند که در فواصل دور از هم زندگی می‌کردند. به طور کلی، تاریخچه کوتاه این فناوری به شرح زیر است:
1960-1970: در این دهه، شرکت‌ها و سازمان‌ها برای ارتباطات خود از خطوط همراه و اتصالات تلفنی استفاده می‌کردند. این خطوط معمولا از طریق شبکه‌های تلفنی عمومی (PSTN) به هم متصل می‌شدند.
1970-1980: در این دوره، توسعه شبکه‌های داده مورد توجه قرار گرفت. استفاده از خطوط اختصاصی و شبکه‌های پیوسته برای اتصال شعب و دفاتر فرعی شرکت‌ها رایج شد. این شبکه‌ها معمولا از پروتکل X.25 استفاده می‌کردند.
1980-1990: در این دهه، با ظهور اینترنت و فناوری‌های جدید، توسعه شبکه‌های گسترده به سرعت ادامه یافت. شبکه‌های فراگیر (به عنوان مثال، شبکه تلفن همراه) و استفاده از فیبر نوری برای اتصالات سریعتر و پهنای باند بیشتر مورد استفاده قرار گرفتند.
1990-2000: در این دهه، با پیشرفت فناوری شبکه‌ها و استفاده از پروتکل‌های جدید مانند Frame Relay و ATM سرنام (Asynchronous Transfer Mode)، شبکه‌های گسترده به پهنای باند بالاتر و قابلیت انتقال داده‌های بزرگتر دست یافتند. همچنین، شبکه‌های بی‌سیم نیز در این دهه پیشرفت چشمگیری داشتند.
2000-تاکنون: در این دوره، با پیشرفت فناوری‌های ارتباطی، شبکه‌های گسترده به صورت گسترده‌تر مورد استفاده قرار گرفتند. استفاده از شبکه‌های ابری، اینترنت اشیا، ارتباطات سیار و فناوری‌های مختلف باعث شدند تا شبکه‌های گسترده بتوانند طیف گسترده‌ای از دستگاه‌ها و کلاینت‌ها را به یکدیگر متصل کنند و سرویس‌های کاربردی مختلفی در اختیار کاربران قرار دهند.
همان‌گونه که مشاهده می‌کنید، تاریخچه شبکه‌های گسترده نشان می‌دهد که با پیشرفت فناوری و نیازهای ارتباطی روزافزون، شبکه‌های گسترده به عنوان زیرساختار ارتباطی بزرگ و قابل اعتمادی برای اتصال مناطق جغرافیایی مختلف ایجاد شده‌اند. همچنین، این توسعه‌ها بهبود قابلیت انتقال داده‌ها، سرعت و امنیت شبکه‌های گسترده را نیز به همراه داشته است.
مولفه‌های کلیدی شبکه گسترده چیستند؟
معماری یک شبکه گسترده (WAN) شامل مولفه‌های مختلفی است. اولین مورد اتصالات فیزیکی است که شامل خطوط ارتباطی فیزیکی هستند که از طریق آن‌ها ارتباطات بین مکان‌های جغرافیایی مختلف برقرار می‌شود. این اتصالات ممکن است شامل خطوط تلفن، کابل‌های فیبر نوری، ماهواره‌ها و اتصالات بی‌سیم باشد.
مورد بعدی روترها و سوییچ‌ها هستند. روترها و سوییچ‌ها برای هدایت و مدیریت ترافیک شبکه در شبکه‌های گسترده استفاده می‌شوند. آن‌ها پیام‌ها را به صورت مناسب بین شبکه‌ها و سرورها منتقل می‌کنند. سوییچ‌ها و روترها برای برقرار ارتباط با یکدیگر به پروتکل‌های شبکه نیاز دارند. پروتکل‌های شبکه مانند TCP/IP برای ارتباط و تبادل داده بین دستگاه‌ها در شبکه‌های گسترده استفاده می‌شوند. این پروتکل‌ها مشخص می‌کنند چگونه ارتباط بین دستگاه‌ها برقرار شود و چگونه داده‌ها در شبکه منتقل شوند. همان‌گونه که اشاره کردیم، شبکه‌های گسترده توسط ارائه‌دهندگان خدمات شبکه و اینترنت پیاده‌سازی می‌شوند که سرویس‌های کاربردی مختلفی برای تسهیل روند ارسال و دریافت اطلاعات در اختیار کاربران قرار می‌دهند. ارائه‌دهندگان خدمات مرتبط با شبکه گسترده برای تامین امنیت ارتباطات نیازمند استفاده از روش‌های رمزنگاری، فایروال‌ها، شبکه‌های خصوصی مجازی و سایر فناوری‌هایی هستند که برای تامین امنیت اطلاعات مورد استفاده قرار می‌گیرند. در نهایت، تمامی این ملزومات باید توسط ابزارهای مدیریتی عملکردشان بررسی شود. به بیان دقیق‌تر، مدیریت شبکه در شبکه‌های گسترده به معنای مانیتورینگ، پیکربندی، نگهداری و مدیریت تجهیزات و سرویس‌ها است و موارد مختلفی مثل مانیتورینگ ترافیک، ردیابی خطاها، پشتیبانی و به‌روزرسانی را شامل می‌شود.
شبکه گسترده به چه صورتی پیاده سازی می‌شود ؟
پیاده‌سازی یک شبکه گسترده مبتنی بر یکسری مراحل مشخص است. اولین مورد طراحی شبکه است. در این مرحله، باید نیازها و الزامات سازمان را شناسایی کنید که شامل تعیین توپولوژی شبکه، نوع اتصالات فیزیکی (مانند خطوط تلفن، کابل‌های فیبر نوری و ماهواره‌ها)، نحوه توزیع روترها و سوییچ‌ها، استفاده از پروتکل‌های شبکه مناسب و موارد دیگر است. مورد بعدی انتخاب تجهیزات است. بر اساس طراحی شبکه، باید تجهیزات مورد نیاز را انتخاب کنید که شامل روترها، سوییچ‌ها، مودم‌ها، سرورها و دستگاه‌های دیگر است که برای اتصال و مدیریت شبکه استفاده می‌شوند. در ادامه نوبت به نصب و راه‌اندازی تجهیزات می‌رسد. پس از خرید تجهیزات، باید آن‌ها را نصب و راه‌اندازی کنید که شامل نصب سخت‌افزار، پیکربندی نرم‌افزار و تنظیمات اولیه مربوط به تجهیزات است. در ادامه باید فرآیند پیکربندی شبکه را انجام دهید. پس از نصب تجهیزات، باید شبکه را پیکربندی کنید که کارهای مختلفی مثل تعیین آدرس‌دهی آی‌پی، تنظیمات VLAN، مدیریت ترافیک، پیکربندی امنیت و سایر تنظیمات شبکه را شامل می‌شود. پس از پیکربندی شبکه، باید آن را تست و ارزیابی کنید که شامل اجرای تست‌های اتصال، تست ترافیک، تست امنیت و تست عملکرد است. در نهایت، پس از تست و ارزیابی، شبکه راه‌اندازی شده و باید از آن نگهداری شود که این فرآیند خود شامل مواردی مثل مانیتورینگ شبکه، مدیریت ترافیک، پشتیبانی از تجهیزات، اجرای به‌روزرسانی‌ها و رفع خطاها است. در طول این مراحل، باید به مسایل امنیتی نیز توجه کنید و از روش‌های مناسب برای حفاظت از شبکه و اطلاعات استفاده کنید.
روتر edge router چیست؟
روتر Edge Router یک نوع روتر است که به طور خاص برای استفاده در لبه شبکه در شبکه‌های گسترده طراحی شده و مورد استفاده قرار می‌گیرد. لبه شبکه (Edge Network) به بخشی از شبکه اشاره دارد که به طور مستقیم به دستگاه‌ها و سرویس‌های محلی متصل می‌شود و در تعامل مستقیم با کاربران قرار دارد. به عنوان مثال، شبکه داخلی یک سازمان که به دستگاه‌های انتهایی و کاربران محدود است، به عنوان لبه شبکه محسوب می‌شود. روترهای Edge Router وظیفه اتصال شبکه محلی به شبکه گسترده‌تر (مانند اینترنت) را بر عهده دارند. آن‌ها بستری را فراهم می‌کنند تا داده‌ها از دستگاه‌های محلی به شبکه گسترده و برعکس منتقل شوند. علاوه بر این، روترهای لبه معمولا وظایف امنیتی مهمی نیز برعهده دارند و می‌توانند وظایفی مانند منحرف کردن حملات DDoS، محافظت از شبکه محلی در برابر تهدیدهای امنیتی و مدیریت ترافیک را شامل شوند. یکی از مثال‌های شناخته شده در ارتباط با روترهای لبه، سری روترهای EdgeRouter محصول شرکت Ubiquiti Networks است. این روترها قابلیت‌های پیشرفته‌ای را ارائه می‌دهند که برای استفاده در شبکه‌های محلی و کسب و کارهای کوچک و متوسط مناسب هستند. در کل، روتر Edge Router وظیفه مهمی در اتصال شبکه‌های محلی به شبکه گسترده بر عهده دارد و به عنوان دروازه ارتباطی بین دستگاه‌های محلی و شبکه گسترده عمل می‌کند.
SD-WAN چیست؟
شبکه گسترده نرم‌افزار محور SD-WAN سرنام (Software-Defined Wide Area Network) یک فناوری شبکه است که برای مدیریت و اتصال شبکه‌های گسترده (Wide Area Network) استفاده می‌شود. در SD-WAN از نرم‌افزارها و کنترل‌های مرکزی استفاده می‌شود تا شبکه‌های گسترده را به صورت مجازی و از طریق اتصالات اینترنتی مدیریت کنند. با استفاده از SD-WAN، مدیران شبکه می‌توانند به طراحی، پیکربندی و مدیریت شبکه‌های گسترده براساس نیازهای خود بپردازند. این فناوری از تکنولوژی‌های مانند شبکه‌های مجازی خصوصی، توزیع ترافیک، متعادل‌سازی بار (Load Balancing) و توزیع هوشمند ترافیک (Intelligent Traffic Routing) بهره می‌برد. SD-WAN مزایای شاخصی در اختیار ما قرار می‌دهد. اولین مورد افزایش انعطاف‌پذیری است. SD-WAN امکان اتصال شبکه‌های محلی و شبکه‌های گسترده را با استفاده از اتصالات اینترنتی فراهم می‌کند. رویکرد فوق به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا بدون وابستگی به ارائه‌دهندگان خدمات شبکه از طریق خطوط اختصاصی و شبکه‌های MPLS، شبکه‌های خود را مدیریت کنند. مورد بعدی در ارتباط با بهینه‌سازی ترافیک است. با استفاده از تکنولوژی‌های توزیع ترافیک و متوازن‌سازی بار، SD-WAN قادر است ترافیک را به صورت هوشمند بین مسیرهای مختلف توزیع کند که بهبود عملکرد شبکه، کاهش تاخیر و افزایش پایداری را به همراه دارد.
مورد بعدی در ارتباط با تامین بهتر امنیت است. SD-WAN امکان اعمال اصول امنیتی مانند رمزنگاری ترافیک، جداسازی شبکه‌ها و اعتبارسنجی دستگاه‌ها را فراهم می‌کند. به بیان دقیق‌تر، مدیران شبکه می‌توانند از طریق کنترل مرکزی و اجرای خودکار قوانین امنیتی، خط‌مشی‌ها را به شکل جامع روی شبکه‌های گسترده پیاده‌سازی کنند. با استفاده از SD-WAN، مدیران شبکه قابلیت مدیریت، پیکربندی و مانیتورینگ تمامی شبکه‌های گسترده را از یک مرکز کنترلی واحد در اختیار دارند که این امر از طریق نرم‌افزارها و پنل‌های کاربری وب‌محور قدرتمند انجام می‌شود.
با توجه به توضیحاتی که ارائه کردیم باید بگوییم که SD-WAN به عنوان یک فناوری نرم‌افزار-محور به سازمان‌ها کمک می‌کند تا هزینه‌های شبکه را کاهش دهند، عملکرد شبکه را بهبود بخشند و امنیت شبکه را تقویت کنند. همچنین، با استفاده از SD-WAN، سازمان‌ها قادرند به طور سریع و آسان شبکه‌های جدید را پیکربندی و به یکدیگر متصل کنند و به مدیریت و کنترل بهتر شبکه بپردازند.
بهینه سازی شبکهي گسترده چیست؟
بهینه‌سازی شبکه گسترده (Wide Area Network Optimization) به مجموعه‌ای از تکنیک‌ها و روش‌هایی اشاره دارد که برای بهبود عملکرد، کارایی و کاهش تاخیر در انتقال داده‌ها در شبکه‌های گسترده استفاده می‌شود. هدف اصلی بهینه‌سازی شبکه‌ی گسترده، بهبود کیفیت خدمات و تجربه کاربران در ارتباط با شبکه است. در شبکه‌های گسترده که اتصال‌های اینترنتی، شبکه‌های MPLS و شبکه‌های مخابراتی مانند خطوط اختصاصی را شامل می‌شود، می‌توان مشکلاتی مانند تاخیر زمانی، نوسانات پهنای باند و از دست دادن بسته‌های داده را مشاهده کرد. بهینه‌سازی شبکه‌ی گسترده به منظور مقابله با این مشکلات و بهبود عملکرد شبکه از طریق استفاده بهینه از ظرفیت شبکه و کاهش ترافیک اضافی انجام می‌شود. مهم‌ترین فناوری‌ها و تکنیک‌های استفاده شده در بهینه‌سازی شبکه‌ی گسترده به شرح زیر هستند:
فشرده‌سازی داده‌ها (Data Compression): استفاده از الگوریتم‌ها و تکنیک‌های فشرده‌سازی برای کاهش حجم داده‌ها باعث کاهش ترافیک شبکه و افزایش سرعت انتقال می‌شود.
حذف داده‌های تکراری (Data Deduplication): شناسایی و حذف بسته‌های داده تکراری در شبکه به منظور کاهش مصرف پهنای باند و بهبود کارایی شبکه از اقدامات موثر در بهینه‌سازی شبکه‌های گسترده است.
کش‌سازی (Caching): ذخیره سازی موقت داده‌ها در نقاط مختلف شبکه با هدف پاسخ‌گویی به درخواست‌های مکرر برای داده‌های یکسان باعث می‌شود تا پهنای باند شبکه بدون دلیل از دست نرود، زمان پاسخ‌دهی کوتاه‌تر شود و گره‌هایی که در مکان‌های دوردست قرار دارند به سرعت به اطلاعات موردنیاز خود دسترسی پیدا کنند.
مدیریت ترافیک (Traffic Management): استفاده از الگوریتم‌ها و روش‌هایی برای توزیع هوشمندانه ترافیک بین مسیرها، مانع از بروز مشکل ازدحام در شبکه شده، بهبود توازن بار را به همراه داشته و افزایش کیفیت خدمات را به همراه دارد.
بهبود کیفیت خدمات (Quality of Service): تخصیص اولویت‌های مختلف به بسته‌های داده بر اساس نیازهای کاربران و برنامه‌ها، تضمین عملکرد بهتر برای برنامه‌های حساس به تاخیر را به همراه دارد و مانع از بروز مشکل لگ در شبکه می‌شود که در نهایت بهبود تجربه کاربران را به همراه دارد. با استفاده از این تکنیک‌ها، شرکت‌ها قادر به بهره‌برداری بهتر از ظرفیت شبکه، کاهش هزینه‌ها و بهبود انتقال داده‌ها در شبکه‌های گسترده هستند.
انواع فناوری‌های شبکهي گسترده
شبکه‌های گسترده شامل مجموعه‌ای از فناوری‌ها و پروتکل‌ها هستند که برای اتصال و ارتباط بین شبکه‌های محلی و موقعیت‌های جغرافیایی مختلف استفاده می‌شوند. برخی از اصلی‌ترین فناوری‌های شبکه‌های گسترده به شرح زیر هستند:
MPLS سرنام (Multi-Protocol Label Switching):یک فناوری مبتنی بر برچسب است که برای مسیریابی و انتقال بسته‌ها در شبکه‌های گسترده استفاده می‌شود. این فناوری امکان سازماندهی و توزیع ترافیک شبکه را با استفاده از برچسب‌ها فراهم می‌کند و کارایی و کنترل بهتری را ارائه می‌دهد.
VPN سرنام (Virtual Private Network): شبکه‌های خصوصی مجازی امکان ایجاد ارتباط امن و خصوصی بین شبکه‌های محلی و راه دور را فراهم می‌کنند. با استفاده از پروتکل‌های مختلف مانند IPsec، SSL/TLS و L2TP، شبکه‌های VPN به برقراری ارتباط امن از طریق شبکه‌های عمومی، مثل اینترنت، می‌پردازند.
BGP سرنام (Border Gateway Protocol):یک پروتکل مسیریابی مبتنی بر وضعیت مسیریابی است که برای اتصال به شبکه‌های گسترده و تبادل اطلاعات مسیریابی بین آن‌ها استفاده می‌شود. BGP امکان اتصال به اینترنت و شبکه‌های دیگر را فراهم می‌کند و ترافیک را به طور هوشمند توزیع می‌کند.
DWDM سرنام (Dense Wavelength Division Multiplexing):یک تکنولوژی تسهیم طول موج است که امکان انتقال همزمان اطلاعات به شکل موازی و با سرعت بالا را فراهم می‌کند. این فناوری به شبکه‌های گسترده اجازه می‌دهد تا پهنای باند بالا، فاصله زیاد را به خوبی پوشش دهند و فرآیند انتقال داده‌ها را با بالاترین سرعت ممکن انجام دهند.
فناوری‌های رمزنگاری: در شبکه‌های گسترده، استفاده از فناوری‌های رمزنگاری برای امنیت و حفاظت اطلاعات بسیار مهم است. پروتکل‌هایی مانند IPsec، SSL/TLS و SSH از رمزنگاری برای ایجاد ارتباط امن در شبکه‌های گسترده استفاده می‌کنند.
فناوری‌های امنیت شبکه: در شبکه‌های گسترده، استفاده از فناوری‌های زیربنایی برای محافظت از شبکه در برابر حملات و نفوذهای مختلف ضروری است. فایروال‌ها، IDS/IPS سرنام (Intrusion Detection/Prevention Systems)، ابزارهای تحلیل ترافیک و رمزگذاری اطلاعات از جمله فناوری‌های مورد استفاده در این حوزه هستند.
فناوری‌های انتقال داده‌ها: در شبکه‌های گسترده، انتقال داده‌ها بسیار مهم است. فناوری‌های مختلفی مانند Ethernet، SONET/SDH، ATM و فیبر نوری برای انتقال داده‌ها در شبکه‌های گسترده استفاده می‌شوند.
سوییچینگ بسته (Packet Switching): سوییچینگ بسته یک روش ارتباطی در شبکه‌های گسترده است که برای انتقال و تبادل اطلاعات استفاده می‌شود. در این روش، داده‌ها به صورت بسته‌های کوچک (پکت‌ها) تقسیم شده و به صورت جداگانه از طریق شبکه ارسال می‌شوند. هر بسته شامل اطلاعات مربوط به مقصد، منبع، درستی و ترتیب داده‌ها است. در سوییچینگ بسته، بسته‌ها از طریق مسیریابی متعدد و مختلف به مقصد خود می‌رسند. هر بسته می‌تواند مسیری مستقل را طی کند و در مسیر به صورت غیرمستقیم بین ارتباط‌دهنده ارسال و دریافت شود. این روش امکان افزایش بهره‌وری شبکه را فراهم می‌کند، زیرا بسته‌ها می‌توانند به طور همزمان و با تقسیم بار، از مسیرهای مختلف شبکه عبور کنند. در سوییچینگ بسته، منابع شبکه به صورت پویا در اختیار بسته‌ها قرار می‌گیرند و راهکاری منعطف را برای به اشتراک‌گذاری منابع و انتقال داده‌ها فراهم می‌کند. سوییچینگ بسته امروزه در بسیاری از شبکه‌های ارتباطی، از جمله اینترنت، استفاده می‌شود. این روش، امکان انتقال داده‌ها با سرعت بالا، اشتراک‌گذاری منابع بین کاربران و انعطاف‌پذیری بیشتر را فراهم می‌کند.
شبکه همپوشانی (Overlay Network): شبکه همپوشانی یک نوع شبکه‌سازی است که روی یک شبکه فیزیکی ایجاد می‌شود و آن را به شبکه‌های مجازی و منعطف تبدیل می‌شود. در این شبکه، گره‌های مجازی به صورت لایه برروی گره‌های شبکه فیزیکی قرار می‌گیرند و ارتباطات و ارسال داده‌ها بین این گره‌های مجازی انجام می‌شود. شبکه همپوشانی به منظور ارائه خدمات خاص و بهبود عملکرد شبکه استفاده می‌شود. یکی از کاربردهای مهم شبکه‌های همپوشانی، افزایش قابلیت اطمینان و مقاومت در برابر خرابی‌ها است. با ایجاد مسیرهای جایگزین بین گره‌ها و استفاده از الگوریتم‌های مسیریابی اختصاصی، شبکه همپوشانی قادر است به صورت خودکار و سریع تغییرات مسیرها را تشخیص داده و جابه‌جایی داده‌ها را انجام دهد. همچنین، شبکه همپوشانی می‌تواند برای ایجاد خدمات و سرویس‌های جدید نیز استفاده شود. به عنوان مثال، در شبکه همپوشانی می‌توان به راحتی یک سرویس پخش ویدئو توزیع شده را پیاده‌سازی کرد که از طریق گره‌های همپوشانی و با استفاده از توزیع محتوا، بار ترافیک را به صورت متوازن بین گره‌ها توزیع می‌کند و کارایی بالا را برای کاربران فراهم می‌کند. به طور کلی، شبکه همپوشانی از طریق ایجاد لایه‌های مجازی برروی شبکه فیزیکی، امکان ایجاد سرویس‌ها و خدمات متنوع را فراهم می‌کند و بهبود عملکرد، قابلیت اطمینان و انعطاف‌پذیری شبکه را ارتقاء می‌بخشد.
Packet over SONET/SDG (PoS): فناوری است که بسته‌های داده را روی شبکه‌های SONET سرنام (Synchronous Optical Networking) یا SDH سرنام (Synchronous Digital Hierarchy) انتقال می‌دهد. SONET و SDH از طریق انتقال اطلاعات به صورت سینکرون و با استفاده از فریم‌های زمان‌بندی شده به منظور برقراری ارتباطات تلفنی و انتقال داده استفاده می‌شوند. PoS به عنوان یک پروتکل لایه دوم شبکه، امکان ارسال داده‌های بسته‌بندی شده به جای استفاده از اتصالات وابسته به مدار در شبکه‌های SONET/SDH را فراهم می‌کند. با استفاده از PoS، بسته‌های داده از لایه شبکه به صورت مستقیم روی فریم‌های SONET/SDH قرار می‌گیرند و در شبکه‌ها انتقال پیدا می‌کنند. PoS امکاناتی مانند توانایی جداگانه کردن بسته‌ها، تشخیص و رفع خطا، مدیریت پهنای باند و افزایش انعطاف‌پذیری را به شبکه‌های گسترده اضافه می‌کند. این فناوری برای شبکه‌های ارتباطی با حجم بالا و ترافیک متغیر مفید است، زیرا اجازه می‌دهد تا امکانات بسته‌بندی داده برای انتقال داده‌ها در شبکه‌های SONET/SDH استفاده شود. PoS با ایجاد مکانیزم انتقال داده‌ها، قابلیت اطمینان و عملکرد شبکه‌ها را بالا می‌برد و همزمان از امکانات بسته‌بندی و مدیریت داده‌ها نیز استفاده می‌کند.
ATM سرنام (Asynchronous Transfer Mode): یک فناوری ارتباطی است که برای انتقال داده‌ها در شبکه‌های مخابراتی استفاده می‌شود. این فناوری بر پایه تکنولوژی تبادل اطلاعات به صورت سلولی (cell-based) و سینکرون (synchronous) عمل می‌کند. در ATM، داده‌ها به شکل سلول‌های ثابت با اندازه 53 بایت انتقال می‌یابند. ATM به عنوان یک فناوری لایه دوم شبکه، برای انتقال داده‌ها با سرعت بالا، بهره‌برداری هوشمندانه از پهنای باند، کنترل ترافیک و انتقال صوت، تصویر و داده استفاده می‌شود. این فناوری معمولا در شبکه‌های ارتباطی با پهنای باند بالا و منابع مشترک استفاده می‌شود. یکی از ویژگی‌های برجسته ATM، قابلیت تخصیص پهنای باند برای هر ارتباط است. با استفاده از مکانیزم‌های مدیریت ترافیک، این فناوری قادر به تضمین پهنای باند مجزا و کنترل شده برای هر ارتباط در شبکه است و این امکان را به شرکت‌ها و سازمان‌ها می‌دهد تا پهنای باند را براساس نیازهای خود تخصیص دهند. با اینکه ATM در گذشته به عنوان یک فناوری پیشرو در شبکه‌های ارتباطی معرفی شد، اما در حال حاضر بیشتر جای خود را به فناوری‌های دیگری مانند اترنت و IP/MPLS داده است.
Frame Relay: یک فناوری ارتباطی است که برای انتقال داده‌ها در شبکه‌های گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این فناوری، داده‌ها به صورت فریم‌های ثابت با اندازه متغیر انتقال می‌یابند. Frame Relay از پروتکل‌های لایه دوم شبکه استفاده می‌کند و بر پایه تکنولوژی پیام‌رسانی اتصال-گرا (connection-oriented) عمل می‌کند. در Frame Relay، داده‌ها به صورت فریم‌های کوچک تقسیم شده و به طور مستقیم روی خطوط انتقال ارسال می‌شوند. هر فریم شامل هدر (header) و بدنه (body) داده است. هدر شامل اطلاعاتی است که برای مسیریابی و کنترل ترافیک در شبکه استفاده می‌شود، در حالی که بدنه فریم شامل اطلاعات و داده‌های واقعی است. یکی از ویژگی‌های برجسته Frame Relay، استفاده از مفهوم مدار مجازی (Virtual Circuit) است. در این فناوری، مدارهای مجازی بین ایستگاه‌های ارسال‌کننده و گیرنده ایجاد می‌شوند که به عنوان یک کانال مجازی برای انتقال داده‌ها عمل می‌کنند. این مدارهای مجازی به کاربر امکان می‌دهند تا منابع شبکه را به صورت بهینه و با بهره‌وری بالا به اشتراک بگذارند. Frame Relay به عنوان یک فناوری ساده و کارآمد برای اتصال شبکه‌های کشوری و بین‌المللی استفاده می‌شود.
بدون دیدگاه