زمان تخمینی مطالعه: 17دقیقه

مرکز داده (Data Center) یا به زبان بچه‌های تخصصی حوزه شبکه، مرکز فناوری اطلاعات، مکانی است که در آن تجهیزات، سیستم‌ها و زیرساخت‌های موردنیاز برای ذخیره، مدیریت و پردازش داده‌ها و سرویس‌دهی به شبکه‌های کامپیوتری و سیستم‌های اطلاعاتی در آن قرار دارند. به طور معمول، مراکز داده شامل تجهیزات مختلفی مثل سرورها، ذخیره‌سازها، ملزومات زیربنایی شبکه، سیستم‌های خنک‌سازی، تامین برق، سیستم‌های پشتیبانی و امنیتی و سایر تجهیزاتی است که در تعامل با یکدیگر زیرساختی برای میزبانی و دسترسی به اطلاعات در اختیار سازمان‌ها قرار می‌دهد. مراکز داده معمولا برای سرویس‌دهی به سازمان‌ها، شرکت‌ها و کاربران مورد استفاده قرار می‌گیرند و خدمات مختلفی را از طریق اینترنت و رایانش ابری در اختیار کاربران قرار می‌دهد.

اهمیت مراکز داده به دلیل نیاز روزافزون به ذخیره‌سازی و پردازش داده‌ها، ارتباطات بالا، امنیت، قابلیت اطمینان و قدرت محاسباتی بالا در سطح سازمانی یا صنعتی افزایش یافته است. مراکز داده به عنوان مغزهای مهم اطلاعاتی و فناوری از طریق شبکه‌های مخابراتی با سایر سرویس‌ها و کاربران ارتباط برقرار می‌کنند و نقش حیاتی در انجام فعالیت‌های تجاری دارند.

مرکز داده با چه مخاطراتی روبه‌ رو هستند؟

همان‌گونه که اشاره کردیم، مرکز داده (Data Center) نبض تپنده اقتصاد امروز را شکل می‌دهند و همین مساله باعث شده با انواع مختلفی از مخاطرات روبه‌رو شوند. برخی از مخاطرات اصلی که مراکز داده با آن‌ها روبه‌رو هستند به شرح زیر است:

دسترسی غیرمجاز

دسترسی غیرمجاز به مراکز داده می‌تواند توسط اشخاصی که نباید به اطلاعات دسترسی داشته باشند، انجام می‌شود. این موضوع می‌تواند از طریق نفوذ فیزیکی به محل مراکز داده، نفوذ از راه دور از طریق شبکه‌های غیرایمن، نفوذ از طریق ضعف‌های امنیتی در سیستم‌های مدیریت مراکز داده و موارد دیگر صورت گیرد. دسترسی غیرمجاز به مرکز داده به معنای ورود یا استفاده از منابع و تجهیزات مرکز داده بدون مجوز یا اجازه مربوطه است. این نوع دسترسی غیرمجاز می‌تواند در اثر فرآیندهای قانونی غیرمجاز، نقض امنیت فیزیکی یا منطقی، نقض حقوق کاربران یا سوءاستفاده از شبکه‌های کامپیوتری رخ دهد. دسترسی غیرمجاز به مرکز داده می‌تواند عواقب جدی و غیرقابل پیش‌بینی را برای سازمان‌ها و سیستم‌های اطلاعاتی به همراه داشته باشد. برخی از عواقب احتمالی به شرح زیر است:

سرقت اطلاعات: دسترسی غیرمجاز به مرکز داده می‌تواند به سرقت، نفوذ و تحریف اطلاعات حساس و محرمانه سازمان تبدیل شود. به بیان دقیق‌تر، هکرها به دنبال سرقت اطلاعات مالی، مشتریان، برنامه‌های تجاری و سایر اطلاعات مهم هستند.

قطع خدمات: دسترسی غیرمجاز می‌تواند به قطع خدمات سیستم‌ها، شبکه‌ها و برنامه‌های اجرایی منجر شود. این موضوع می‌تواند باعث توقف فعالیت‌های سازمان، اختلال در فرآیندهای تجاری و خسارت مالی به سازمان شود.

آسیب رساندن به سیستم‌ها: دسترسی غیرمجاز می‌تواند به نفوذ و آسیب رساندن به سیستم‌ها، نرم‌افزارها و داده‌ها منجر شود که می‌تواند باعث از کار افتادن سیستم‌ها، از دست رفتن داده‌ها و سرقت اطلاعات شود. همچنین، در مواردی هکرها برای سوءاستفاده، تخریب سیستم‌ها، تغییر داده‌ها یا آسیب وارد کردن به زیرساخت‌ها تصمیم به نفوذ به مراکز داده می‌‌گیرند.

برای مقابله با دسترسی غیرمجاز به مرکز داده، افزایش امنیت فیزیکی و منطقی، استفاده از روش‌های شناسایی و احراز هویت قوی، استفاده از رمزنگاری، پیشگیری از نفوذ، مانیتورینگ و نظارت مداوم بر سیستم‌ها و آموزش درست به کارمندان مرکز داده باید در صدر چک‌لیست‌های امنیتی کارشناسان شبکه و امنیت قرار بگیرند.

سرقت و سو استفاده از دسترسی فیزیکی

سرقت تجهیزات سیستمی مراکز داده و سوءاستفاده از آن‌ها می‌تواند به دزدیدن اطلاعات، اختلال در سرویس‌دهی و خسارات مالی و عدم قابلیت اطمینان منجر شود. این موضوع شامل دسترسی غیرقانونی به ساختمان مرکز داده، تجهیزات سرور، دستگاه‌های شبکه، دستگاه‌های ذخیره‌سازی و دیگر تجهیزات مرتبط می‌شود.

در صورتی که یک فرد غیرمجاز به مرکز داده وارد شود و تجهیزات را به سرقت ببرد، این مساله به عنوان سرقت فیزیکی در نظر گرفته می‌شود که می‌تواند شامل سرقت سرورها، دستگاه‌های شبکه، ذخیره‌سازی و سایر تجهیزات مرتبط باشد. سرقت تجهیزات می‌تواند عواقب جدی برای سازمان داشته باشد، از جمله قطع خدمات و از دست دادن اطلاعات مهم. همچنین، در صورتی که فرد غیرمجاز به مرکز داده دسترسی پیدا کند، ممکن است از این دسترسی برای سوءاستفاده استفاده کند که می‌تواند شامل نفوذ به سرورها و شبکه‌ها، نرم‌افزارها و داده‌ها باشد. فرد می‌تواند از این دسترسی برای دستکاری داده‌ها، رمزگشایی اطلاعات محرمانه، سرقت اطلاعات یا ایجاد آسیب در سیستم‌ها استفاده کند.

آسیب‌دیدگی سخت‌افزاری و نرم‌افزاری

خطاها و آسیب‌های فنی در سخت‌افزار و نرم‌افزار مراکز داده می‌تواند منجر به از دست رفتن اطلاعات، خرابی سیستم‌ها و خسارات دیگر شود. این موضوع می‌تواند به دلایل مختلفی مثل خرابی هارددیسک‌ها، مشکلات در سرورها و شبکه‌ها، رخنه‌های نرم‌افزاری، آسیب‌پذیری‌های امنیتی در سیستم‌عامل‌ها و برنامه‌های مورد استفاده و خطاهای انسانی مانند تنظیمات نادرست و عدم به‌روزرسانی‌های امنیتی به وجود آید. آسیب‌دیدگی سخت‌افزاری به معنای خرابی تجهیزات سخت‌افزاری مرکز داده است که ممکن است ناشی از عوامل مختلفی مانند خرابی قطعات فیزیکی، نقص در طراحی یا ساخت تجهیزات، نقص در تامین برق یا خنکایی، اشکال در اتصالات و کابل‌ها و غیره باشد. آسیب‌دیدگی سخت‌افزاری می‌تواند منجر به قطع خدمات، از دست رفتن داده‌ها و اختلال در فرآیندهای سازمانی شود.

در سویی دیگر، آسیب‌دیدگی نرم‌افزاری وجود دارد. آسیب‌دیدگی نرم‌افزاری مربوط به خطاها، نقص‌ها یا ضعف‌های موجود در نرم‌افزارهایی است که در مرکز داده استفاده می‌شوند. این موضوع ممکن است ناشی از برنامه‌نویسی نادرست، نقص در طراحی، آسیب‌پذیری‌های امنیتی، نفوذ یا حملات سایبری باشد. آسیب‌دیدگی نرم‌افزاری می‌تواند باعث از کار افتادن سیستم‌ها، از دست رفتن داده‌ها، نقص‌های عملکردی و مشکلات امنیتی شود. برای پیشگیری و مدیریت آسیب‌دیدگی سخت‌افزاری و نرم‌افزاری در مرکز داده، معمولا از روش‌های زیر استفاده می‌شود:

پشتیبان‌گیری و بازیابی: ایجاد نسخه پشتیبان از داده‌ها و سیستم‌ها و استفاده از روش‌های بازیابی مطمئن در صورت بروز آسیب‌دیدگی.

مدیریت عملیات: اجرای منظم تعمیر و نگهداری تجهیزات سخت‌افزاری و اعمال به‌روزرسانی‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری.

امنیت فیزیکی: اعمال اقدامات امنیتی برای محافظت از تجهیزات سخت‌افزاری و محیط فیزیکی مرکز داده که مانع از دسترسی غیر مجاز افراد غیرمسئول به تجهیزات حساس می‌شود.

توجه به امنیت سایبری: استفاده از راهکارهای امنیتی برای شناسایی و پیشگیری از نفوذها، حملات سایبری و بدافزارها شامل استفاده از راهکارهای دیوارآتش (Firewall)، رمزگذاری ارتباطات، مانیتورینگ و تشخیص تهدیدات، به‌روزرسانی نرم‌افزارها و آموزش کارکنان درباره مسائل امنیت سایبری است.

آزمون و تست امنیتی: انجام آزمون و تست‌های امنیتی مستمر بر روی سخت‌افزارها و نرم‌افزارها به منظور شناسایی ضعف‌ها و آسیب‌پذیری‌ها و اعمال تغییرات لازم برای تقویت امنیت موضوع مهم دیگری است که باید به آن توجه شود.

مدیریت دسترسی: اعمال سیاست‌ها و مکانیزم‌های مدیریت دسترسی برای کنترل و احراز هویت کاربران، محدود کردن دسترسی به منابع حساس و ایجاد سطوح دسترسی متناسب با نیازهای هر کاربر.

آموزش و آگاهی: آموزش کارکنان درباره مسایل امنیتی و ضرورت رعایت اصول امنیتی، اطلاع‌رسانی در مورد تهدیدات امنیتی جدید و ایجاد فرهنگ امنیتی در سازمان.

ترکیب این روش‌ها و اقدامات می‌تواند به حداقل رساندن آسیب‌دیدگی‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری و حفاظت از مرکز داده در برابر حملات و خسارت‌های احتمالی کمک کند.

حملات سایبری

همان‌گونه که اشاره کردیم، مراکز داده به شدت مورد توجه هکرها قرار دارند. به طوری که با انواع مختلفی از حملات مثل DDoS (از طریق ارسال بیش از اندازه درخواست‌ها)، حملات نفوذی (از طریق شکاف‌های امنیتی) و غیره روبرو هستند. علاوه بر این، نکته دیگری که نباید به سادگی از کنار آن عبور کنیم، حوادث طبیعی مانند زلزله، سیل، آتش‌سوزی و همچنین مشکلات فنی مانند قطعی برق، تجهیزات سرمایشی و غیره است که خسارات جبران‌ناپذیری به مراکز داده وارد می‌کنند. به طور کلی، هنگامی که صحبت از مخاطرات اصلی پیرامون مراکز داده به میان می‌آید با موارد زیر روبه‌رو هستیم:

حملات DDoS (انکار سرویس توزیع شده): در این نوع حملات، هکرها با استفاده از شبکه‌های زامبی (Botnet) تلاش می‌کنند بر روی یک سرویس خاص در مرکز داده بار زیادی ایجاد کنند تا سرویس را برای کاربران معمولی غیرقابل دسترس کند.

حملات نفوذ (Intrusion Attacks): در این نوع حملات، هکرها سعی می‌کنند به شبکه مرکز داده نفوذ کنند تا به داده‌ها و منابع حساس دسترسی پیدا کنند یا کنترل شبکه را به دست بگیرند.

حملات فیشینگ (Phishing Attacks): در این نوع حملات، هکرها با استفاده از روش‌های مهندسی اجتماعی تلاش می‌کنند اطلاعات کاربران مرکز داده مثل نام کاربری و رمز عبور را به دست آورده و برای سوءاستفاده در آینده استفاده کنند.

حملات رخنه داده (Data Breach Attacks): در این نوع حملات، هکرها سعی می‌کنند به داده‌ها و اطلاعات حساس درون مرکز داده دسترسی پیدا کرده و آن‌ها را به سرقت می‌برند. این اطلاعات می‌توانند شامل مالی، شخصی، اسناد مهم و غیره باشند.

حملات اکسپلویت نرم‌افزاری (Software Exploitation Attacks): در این نوع حملات، هکرها از آسیب‌پذیری‌ها و ضعف‌های موجود در نرم‌افزارهای مورد استفاده در مرکز داده بهره می‌برند تا دسترسی غیرمجاز به سیستم‌ها پیدا کرده یا کنترل سیستم‌ها را به دست بگیرند.

حملات رمزگذاری (Encryption Attacks): در این نوع حملات، هکرها تلاش می‌کنند رمزگذاری که برای ارتباطات امن در مرکز داده استفاده می‌شود را شکسته و اطلاعات مورد نظر را بخوانند.

حملات نفوذ فیزیکی (Physical Intrusion Attacks): در این نوع حملات، هکرها با نفوذ به فضای فیزیکی مرکز داده یا دسترسی غیرمجاز به سیستم‌ها و پایانه‌ها سعی می‌کنند به داده‌ها و منابع مرکز داده دسترسی پیدا کنند.

موارد یاد شده، تنها چند نمونه از حملات سایبری به مرکز داده هستند و لیست کامل حملات بسیار بزرگ‌تر است. با توجه به پیشرفت تکنولوژی و روش‌های مهندسی اجتماعی، حملات سایبری همچنان در حال تغییر و تکامل هستند. بنابراین، مراکز داده باید از راهکارهای امنیتی قوی و به‌روز استفاده کنند تا در برابر این حملات محافظت شوند.

دسترسی غیرمجاز به داده‌ها

 دسترسی غیرمجاز به مراکز داده می‌تواند توسط اشخاصی که نباید به اطلاعات دسترسی داشته باشند، انجام شود. این موضوع می‌تواند از طریق نفوذ فیزیکی به محل مراکز داده، نفوذ از راه دور از طریق شبکه‌های غیر ایمن، نفوذ از طریق ضعف‌های امنیتی در سیستم‌های مدیریت مراکز داده و موارد دیگر صورت گیرد. دسترسی غیرمجاز به داده‌ها در مراکز داده می‌تواند به چندین روش انجام شود. روش‌های رایج دسترسی غیرمجاز به داده‌ها در مراکز داده به شرح زیر است:

نفوذ از طریق ضعف‌های نرم‌افزاری: هکرها ممکن است از ضعف‌ها و آسیب‌پذیری‌های موجود در نرم‌افزارها و سیستم‌عامل‌هایی که در مرکز داده استفاده می‌شوند، بهره ببرند. این ضعف‌ها ممکن است شامل آسیب‌پذیری‌های شناسایی نشده، ضعف‌های کدنویسی، ضعف‌های وصله نشده و غیره باشد. با بهره‌برداری از این ضعف‌ها، هکرها می‌توانند به سیستم‌ها و برنامه‌های مرکز داده نفوذ کرده و دسترسی غیرمجاز به داده‌ها را به دست بیاورند.

حملات فیشینگ و مهندسی اجتماعی: هکرها می‌توانند از روش‌های فیشینگ و مهندسی اجتماعی برای کسب اطلاعات حساس و اعتباری که برای ورود به مرکز داده استفاده می‌شود، بهره‌برداری کنند. آن‌ها می‌توانند از ایمیل‌های تقلبی، صفحات وب جعلی، تماس‌های تقلبی و سایر روش‌ها برای ترغیب کاربران به ارائه اطلاعات خود استفاده کنند. با کسب اطلاعات اعتباری، هکرها می‌توانند به صورت قانونی و با استفاده از اطلاعات کاربران وارد سیستم‌های مرکز داده شوند و دسترسی غیرمجاز به داده‌ها را به دست آورند.

نفوذ فیزیکی: در برخی مواقع، هکرها می‌توانند به فضای فیزیکی مرکز داده نفوذ کرده و به تجهیزات و سرورهای مرکز داده دسترسی غیرمجاز پیدا کنند. این موضوع می‌تواند شامل دسترسی غیرمجاز به سرورها، دزدیدن تجهیزات، کپی کردن اطلاعات روی رسانه‌های قابل حمل و غیره باشد. اگر هکرها به تجهیزات فیزیکی دسترسی داشته باشند، می‌توانند به راحتی داده‌ها را به دست بیاورند.

چه راهکارهایی برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به داده‌ها در مرکز داده وجود دارد؟

برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به داده‌ها در مرکز داده، می‌توان از راهکارهای زیر استفاده کرد:

تامین امنیت فیزیکی: ایجاد امنیت فیزیکی قوی در مراکز داده بسیار مهم است. این موضوع شامل استفاده از سیستم‌های کنترل دسترسی فیزیکی مانند قفل‌ها، دوربین‌های مداربسته، سیستم‌های اعلام سرقت و سایر تجهیزات امنیتی است. همچنین، محدود کردن دسترسی فیزیکی برای افراد مجاز و نظارت دقیق بر ورود و خروج افراد از مرکز داده می‌تواند کمک کند.

رمزنگاری داده‌ها: استفاده از رمزنگاری برای محافظت از داده‌ها در طول انتقال و در حالت ذخیره‌سازی بسیار حائز اهمیت است. با استفاده از الگوریتم‌های رمزنگاری قوی مانند AES سرنام (Advanced Encryption Standard) می‌توان از داده‌ها حتی در صورت دسترسی غیرمجاز به آن‌ها محافظت کرد.

تامین امنیت شبکه: ایجاد سیستم‌های امنیتی قوی برای شبکه مرکز داده از اهمیت بالایی برخوردار است. این موضع شامل استفاده از دیوار‌های آتش، روترهای پیشرفته و سطح بالا، به کارگیری سیستم‌های تشخیص نفوذ و مدیریت دسترسی به شبکه است. همچنین، باید به‌روزرسانی نرم‌افزارها و وصله‌های امنیتی در چک لیست شبکه قرار بگیرد تا  ضعف‌های امنیتی را پوشش دهند.

مدیریت هویت و دسترسی: به کارگیری سیستم مدیریت هویت و دسترسی قوی در مرکز داده می‌تواند کمک کند تا فقط افراد مجاز به داده‌ها دسترسی پیدا کنند. این موضوع شامل استفاده از روش‌های احراز هویت قوی مانند احراز هویت دو عاملی (Two-Factor Authentication)، استفاده از سیستم‌های سندباکس (sandboxing) و تعیین سطوح دسترسی بر اساس نیازهای کاربران است.

نظارت و آموزش: نظارت مداوم بر سیستم‌ها و فعالیت‌های مرکز داده می‌تواند به تشخیص و پاسخ‌دهی زودهنگام به هر نوع دسترسی غیرمجاز کمک کند. همچنین، آموزش کارکنان درباره بهترین شیوه‌های امنیتی و آگاهی از تهدیدات روزصفر نقش مهمی در کم کردن شانس هکرها برای نفوذ به مراکز داده دارد.

چگونه امنیت مراکز داده را تضمین کنیم؟

برای تامین و تضمین امنیت مراکز داده باید بر مبنای مراحل مختلفی گام بردارید. این موضوع به نوع مرکز داده، تجهیزات نصب شده در آن و اطلاعاتی که میزبانی می‌کند، بستگی دارد. با این‌حال، برخی از این روش‌ها به شرح زیر هستند:

طراحی و پیاده‌سازی بر مبنای یک معماری ایمن: امنیت باید از مرحله طراحی و برنامه‌ریزی مراکز داده در نظر گرفته شود. ایجاد یک معماری امن با در نظر گرفتن مکان‌های فیزیکی، شبکه‌ها، سیستم‌ها و راهکارهای امنیتی مانند جدا کردن شبکه‌ها، ایجاد لایه‌های امنیتی و کنترل دسترسی می‌تواند امنیت مراکز داده را تضمین کند.

استفاده از تجهیزات و فناوری‌های امنیتی: استفاده از تجهیزات و فناوری‌های امنیتی مانند دیوار‌های آتش، سیستم‌های تشخیص نفوذ، رمزگذاری داده، کنترل دسترسی فیزیکی و دیگر تجهیزات امنیتی می‌تواند به حفاظت از مراکز داده کمک کند. این تجهیزات باید به‌روزرسانی و مدیریت شوند تا بهترین سطح امنیت را فراهم کنند.

مدیریت نقش‌ها و حساب‌های کاربری: استفاده از سیستم‌های مدیریت هویت و دسترسی اجازه می‌دهد کنترل دقیقی بر روی دسترسی کاربران به داده‌ها و سیستم‌ها داشته باشید. احراز هویت قوی، تعیین سطوح دسترسی مبتنی بر نقش و مسئولیت، تعیین سطوح دسترسی به اطلاعات حساس و محدود کردن دسترسی به حداقل لازم از جمله اقداماتی است که می‌تواند امنیت را تضمین کند.

پشتیبانی و به روزرسانی مداوم: نرم‌افزارها و سیستم‌ها در مراکز داده باید به روزرسانی شوند و پچ‌های امنیتی جدید نصب شوند. همچنین، باید روش‌های پشتیبانی و بازیابی داده موثر و قابل اعتماد در مرکز داده وجود داشته باشد تا در صورت وقوع حادثه‌های امنیتی، داده‌ها قابل بازیابی باشند.

آموزش و آگاهی: آموزش کارکنان درباره بهترین شیوه‌های امنیتی، تشخیص تهدیدات و رفتارهای مشکوک و آگاهی از خطرات امنیتی می‌تواند در جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به داده‌ها و تضمین امنیت مراکز داده موثر باشد. کارکنان باید به طور منظم آموزش‌های امنیتی دریافت کنند و آگاهی داشته باشند که چگونه با تهدیدات امنیتی برخورد کنند و رفتارهای امنیتی را رعایت کنند.

ارزیابی امنیتی منظم: ارزیابی‌های امنیتی منظم بر روی مراکز داده و سیستم‌ها باید انجام شود. این موضوع شامل آزمون نفوذ، آزمون امنیتی، بررسی آسیب‌پذیری‌ها و ارزیابی عملکرد امنیتی است. با انجام ارزیابی‌های منظم، ضعف‌های امنیتی شناسایی و بهبودهای لازم اعمال می‌شود.

رعایت قوانین و مقررات: رعایت قوانین و مقررات امنیتی مرتبط با حوزه مراکز داده بسیار حایز اهمیت است. باید با قوانین حریم خصوصی، حفاظت از داده‌ها و سایر قوانین مرتبط آشنا بوده و آن‌ها را رعایت کرد.

استفاده همزمان از این راهکارها و معماری‌های امنیتی مناسب می‌تواند به تضمین امنیت مراکز داده کمک کند. همچنین، مهم است که به‌روزرسانی‌ها و تحولات جدید در حوزه امنیت را بررسی کنید تا با تهدیدات امنیتی روزمره مراکز داده به درستی مقابله کنید.

چه راهکارهایی برای مدیریت هویت و دسترسی به داده‌ها در مرکز داده وجود دارد؟

برای مدیریت هویت و دسترسی به داده‌ها، می‌توان از راهکارها و تکنیک‌های زیر استفاده کرد:

احراز هویت چند عاملی: در این روش، برای احراز هویت یک کاربر، از ترکیب چندین عامل استفاده می‌شود. عامل‌های قابل استفاده شامل رمز عبور، کارت هوشمند، اثر انگشت، تشخیص چهره و دیگر ویژگی‌های زیستی هستند. این روش احراز هویت قوی‌تری را فراهم می‌کند و از حملات مبتنی بر رمزگشایی یا دسترسی غیرمجاز محافظت می‌کند.

سیستم‌های تشخیص نقش و مسئولیت: با استفاده از سیستم‌های تشخیص نقش و مسئولیت (RBAC)، سطوح دسترسی کاربران بر اساس نقش و مسئولیت‌های آن‌ها تعیین می‌شود. این سیستم مشخص می‌کند که هر کاربر در سازمان چه دسترسی‌هایی به داده‌ها و سیستم‌ها دارد و به این ترتیب حق دسترسی به داده‌ها به صورت مبتنی بر نقش تعیین می‌شود.

مدیریت هویت و دسترسی بر پایه سرویس (IAM): این راهکار شامل استفاده از سیستم‌ها و فرآیندهای مربوط به مدیریت هویت و دسترسی است که به کنترل دسترسی به منابع در سطح سازمان کمک می‌کند. با استفاده از سیستم IAM، مدیران می‌توانند هویت کاربران را مدیریت کنند، سطوح دسترسی را تعیین کنند و کنترل دقیقی بر روی دسترسی به داده‌ها و سیستم‌ها داشته باشند.

اصل حداقل دسترسی: اصل حداقل دسترسی (Principle of Least Privilege) به این معنی است که هر کاربر فقط دسترسی لازم را برای انجام وظایف خود دریافت کند و دسترسی به منابع دیگری که برای انجام وظایفش لازم نیست، نداشته باشد. این روش کمک می‌کند تا ریسک‌های امنیتی کاهش یابد و احتمال دسترسی غیرمجاز کاربران به داده‌ها کاهش یابد.

تعیین سطوح دسترسی بر اساس محتوا: با استفاده از تکنیک‌هایی مانند برچسب‌گذاری داده‌ها (Data Labeling) و طبقه‌بندی محتوا (Content Classification)، می‌توانید سطوح دسترسی کاربران را بر اساس محتوای داده‌ها تعیین کنید. در این روش، هر داده برچسبی مشخص دریافت می‌کند و سطح دسترسی کاربران بر اساس این برچسب‌ها تعیین می‌شود. به این ترتیب، کاربران فقط به داده‌هایی دسترسی دارند که برای آن‌ها مجاز شده‌اند.

غیرقابل خواندن کردن داده‌ها در حالت عادی: استفاده از رمزنگاری برای حفاظت از داده‌ها در حالت استفاده نشده و در حال انتقال بین سیستم‌ها می‌تواند امنیت دسترسی به داده‌ها را افزایش دهد. با رمزنگاری داده‌ها، حتی اگر همگان به داده‌ها دسترسی داشته باشند، فقط افرادی که دارای کلید رمزنگاری هستند می‌توانند آن‌ها را خوانده یا بازیابی کنند.

مانیتورینگ و ثبت وقایع (Logging and Monitoring): سیستم‌های مانیتورینگ و ثبت وقایع می‌توانند به شناسایی و پی‌گیری فعالیت‌های کاربران در سیستم‌ها کمک کنند. با نظارت بر رویدادها و ثبت آن‌ها، می‌توانید به سرعت هرگونه فعالیت غیرمجاز یا نامناسب در دسترسی به داده‌ها و سیستم‌ها را شناسایی کنید.

مدیریت چرخه عمر (Lifecycle Management): با مدیریت چرخه عمر هویت کاربران و دسترسی‌ها، می‌توانید در زمان لازم دسترسی کاربران را تغییر دهید یا لغو کنید. به عنوان مثال، هویت کاربرانی که از سازمان خارج شده‌اند، می‌تواند غیرفعال شده و دسترسی آن‌ها به داده‌ها قطع شود.

بخوانید: دواپس (DevOps) چگونه باعث کاهش هزینه ها می‌شود؟