تهدیدات شبکه به هر گونه عملیات مخربی که امنیت شبکه‌ها را در معرض تهدیدات جدی قرار می‌دهد، اشاره دارند. این تهدیدات می‌توانند شامل حملات مختلفی مانند حملات دسترسی غیرمجاز، حملات نفوذ، حملات انکار سرویس (DoS)، حملات انکار سرویس توزیع شده (DDoS)، برنامه‌های مخرب و ویروس‌ها، کد‌های مخرب، جاسوسی و سرقت اطلاعات، نقض حریم خصوصی و سایر حملات است.

امنیت شبکه چیست؟

امنیت شبکه به مجموعه‌ای از اقدامات و مهارت‌هایی اشاره دارد که به منظور محافظت از سیستم‌ها، داده‌ها و ارتباطات در یک شبکه در برابر تهدیدات سایبری انجام می‌شود. هدف اصلی امنیت شبکه، جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، نفوذ و سوءاستفاده از منابع شبکه و حفظ حریم خصوصی، حفظ محرمانگی و دسترسی غیر مجاز به اطلاعات است. به بیان دقیق‌تر، امنیت شبکه شامل مجموعه‌ای از اصول، فرآیندها، تکنیک‌ها و فناوری‌ها است که در کنار تهدیدات امنیتی و آسیب‌پذیری‌های ممکن، برای ایجاد یک سیستم امن در شبکه به کار می‌روند. امنیت شبکه مباحث مختلفی را شامل می‌شود. با این‌حال، برای آن‌که اقدامات به شکل موثری انجام شوند، در اولین مورد باید فرآیند ارزیابی و مدیریت ریسک‌ها انجام شود. ارزیابی ریسک‌های امنیتی، تعیین سطح آسیب‌پذیری و اجرای تدابیر مدیریتی مناسب برای کاهش ریسک‌ها و محافظت از منابع شبکه یکی از اقدامات اولیه در مقابله با تهدیدات سایبری است. مورد بعد، شناسایی تهدیدات است که اشاره به تشخیص و شناسایی تهدیدات امنیتی محتمل، آسیب‌پذیری‌ها و نقاط ضعف موجود در شبکه اشاره دارد. مورد بعد، حفاظت و پیشگیری است که مبتنی بر پیاده‌سازی مکانیزم‌ها و سیاست‌های امنیتی برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، نفوذ و حفظ حریم خصوصی است.

همچنین، به کارگیری سیستم‌های نظارت، تشخیص نفوذ و تشخیص پیشرفته نقش مهمی در شناسایی حملات و رفتارهای مشکوک در شبکه دارد. طراحی و اجرای راهکارهای پاسخگویی سریع به حملات و رفع آسیب‌های امنیتی، از جمله مسدود کردن دسترسی، ریکاوری و بازیابی اطلاعات نیز نقش کلیدی در بازگرداندن شرایط به حالت اولیه دارند.

موارد یاد شده، تنها بخشی از مواردی هستند که در ارتباط با تامین امنیت شبکه باید مورد توجه قرار بگیرند. واقعیت این است که امنیت شبکه، یک فرآیند پیچیده و پویا است که نیازمند رویکردها و تکنولوژی‌های متعددی است تا بتواند به طور موثری از اطلاعات و منابع شبکه محافظت کند و مانع از بروز حملات و تهدیدات امنیتی شوند.

استانداردهای امنیتی

هنگام طراحی و پیاده‌سازی سیستم‌ها و شبکه‌ها، استفاده از استانداردهای امنیتی مختلف می‌تواند به محافظت بهتر مناسب از اطلاعات کمک کند. برخی از استانداردهای امنیتی رایج به شرح زیر هستند:

استاندارد امنیتی ISO/IEC 27001

این استاندارد بین‌المللی برای مدیریت امنیت اطلاعات است و شامل یک سری الزامات امنیتی است که سازمان‌ها باید پیاده‌سازی کنند تا ریسک‌های امنیتی را کنترل کنند و اطمینان حاصل کنند که اطلاعات در سطح بالایی از امنیت قرار دارد. به بیان دقیق‌تر، استاندارد امنیتی ISO/IEC 27001 یک استاندارد بین‌المللی مدیریت امنیت اطلاعات است که توسط سازمان بین‌المللی استانداردها (ISO) و کمیته بین‌المللی الکتروتکنیکی (IEC) تعیین شده است. این استاندارد شرایط و الزاماتی را برای ایجاد، پیاده‌سازی، عملیات، نگهداری و بهبود یک سیستم مدیریت امنیت اطلاعات در سازمان‌ها تعیین می‌کند. استاندارد ISO/IEC 27001 شامل یک سری مراحل و فرآیندهایی است که باید در سازمان اجرا شود تا امنیت اطلاعات به طور جامع و مداوم تامین شود. این استاندارد به عنوان یک چارچوب عملیاتی برای مدیریت ریسک‌های امنیتی و حفاظت از اطلاعات در سازمان‌ها عمل می‌کند. به طور خلاصه، استاندارد ISO/IEC 27001 شامل موارد زیر است:

• شناسایی ریسک‌های امنیتی: سازمان باید ریسک‌های امنیتی مرتبط با اطلاعات خود را شناسایی کند و تهدیدات، ضعف‌ها و آسیب‌پذیری‌ها را ارزیابی کند.
• مدیریت ریسک: سازمان باید روش‌ها و فرآیندهایی را برای مدیریت و کاهش ریسک‌های امنیتی اعمال کند. این فرآیند شامل انتخاب و اجرای تدابیر امنیتی، تعیین تکلیف‌ها، و تعیین مسئولیت‌ها می‌شود.
• انتخاب و پیاده‌سازی کنترل‌های امنیتی: سازمان باید کنترل‌های امنیتی مناسب را انتخاب کرده و آن‌ها را پیاده‌سازی کند تا ریسک‌های امنیتی را به حداقل برساند. این فرآیند شامل مواردی نظیر مدیریت دسترسی، رمزنگاری، مانیتورینگ و سیاست‌های امنیتی است.
• بررسی و ارزیابی مداوم: سازمان باید عملکرد و اثربخشی سیستم مدیریت امنیت اطلاعات خود را بررسی و ارزیابی کند و بهبودهای لازم را اعمال کند.
• آموزش و آگاهی: سازمان باید برنامه‌های آموزش و آگاهی را برای کارکنان خود در زمینه امنیت اطلاعات ارائه کند تا آن‌ها بتوانند به طور موثر در حفعالیت‌ها و اقدامات امنیتی سازمان همکاری کنند.

به طور کلی، هدف این استاندارد ایجاد یک ساختار سیستماتیک و قابل اعتماد برای مدیریت امنیت اطلاعات در سازمان‌ها است. اجرای استاندارد ISO/IEC 27001 به سازمان‌ها کمک می‌کند تا ریسک‌های امنیتی را بهبود دهند، از حملات امنیتی پیشگیری کنند، قوانین و مقررات مربوط به امنیت اطلاعات را رعایت کنند و اعتماد مشتریان و ذینفعان را حفظ کنند. از مزایای مهم استاندارد ISO/IEC 27001 به موارد زیر باید اشاره کرد:

– افزایش قابلیت اطمینان در مورد امنیت اطلاعات در سازمان.

– کاهش ریسک‌های امنیتی و جلوگیری از وقوع حملات امنیتی.

– پایبندی به قوانین و مقررات مربوط به امنیت اطلاعات.

– حفظ اعتماد مشتریان و بهره‌بران.

– ارتقای سیستم‌ها و فرآیندهای امنیتی سازمان.

– بهبود نگهداری و مدیریت اطلاعات.

– افزایش آگاهی و آموزش کارکنان در زمینه امنیت اطلاعات.

استاندارد امنیتی Payment Card Industry Data Security Standard (PCI DSS)

این استاندارد برای سازمان‌ها و فروشندگانی که اطلاعات کارت اعتباری را پردازش می‌کنند، تعیین شده است و شرایط و الزاماتی را برای محافظت و امنیت اطلاعات کارت اعتباری تعیین می‌کند. به بیان دقیق‌تر، یک استاندارد بین‌المللی است که برای حفاظت از اطلاعات کارت‌های پرداخت (مانند کارت‌های اعتباری و کارت‌های بانکی) تعیین شده است. این استاندارد توسط شورای صنایع پرداخت کارت (PCI SSC) تعیین و اجرا می‌شود. هدف اصلی استاندارد PCI DSS، جلوگیری از سوءاستفاده اطلاعات کارت پرداخت توسط هکرها و سایر حملات امنیتی است. این استاندارد شرایط و الزاماتی را برای سازمان‌ها و فروشندگانی که اطلاعات کارت پرداخت مشتریان را پردازش، ذخیره و انتقال می‌دهند، تعیین می‌کند. استاندارد PCI DSS شامل مجموعه‌ای از الزامات امنیتی است که باید توسط سازمان‌ها برآورده شود. این الزامات شامل موارد زیر است:

• سازماندهی امنیتی: تعیین سیاست‌ها، فرآیندها و مسئولیت‌های امنیتی در سازمان.
• مدیریت ریسک: شناسایی و ارزیابی ریسک‌های امنیتی و اجرای تدابیر مدیریت ریسک.
• کنترل دسترسی: محدود کردن دسترسی به اطلاعات کارت پرداخت تنها به افراد مجاز و تعیین سطوح دسترسی بر اساس نیازمندی‌های کاربران.
• حفظ شبکه‌ها: اعمال تدابیر امنیتی در شبکه‌ها و سیستم‌های کامپیوتری برای جلوگیری از نفوذ و سوءاستفاده.
• حفظ اطلاعات: اعمال تدابیر فیزیکی و منطقی برای حفاظت از اطلاعات کارت پرداخت در طول ذخیره‌سازی و انتقال آن.
• مدیریت آسیب‌پذیری: بررسی و پیگیری آسیب‌پذیری‌ها در سیستم‌ها و اعمال تدابیر لازم برای رفع آن‌ها.
• مانیتورینگ و ردیابی: ثبت ورود و خروج افراد مجاز به سرویس‌ها، نظارت بر فعالیت‌های شبکه و سیستم و تشخیص هرگونه فعالیت مشکوک.
• آزمون امنیتی: اجرای آزمون‌های امنیتی دوره‌ای برای ارزیابی اثربخشی تدابیر امنیتی و شناسایی ضعف‌ها.
• سیاست‌ها و راه‌کارهای امنیتی: تعیین سیاست‌ها و راهنماها برای امنیت اطلاعات کارت پرداخت و آموزش کارکنان در این زمینه.

همچنین، استاندارد PCI DSS متشکل از 12 الزام امنیتی است که به طور کلی به سه دسته‌بندی زیر تقسیم می‌شوند:

محافظت از شبکه: شامل مواردی مانند استفاده از فایروال، تنظیمات امنیتی روترها و سوییچ‌ها، استفاده از شبکه‌های خصوصی مجازی برای ارتباطات امن و مدیریت ترافیک شبکه است.

مدیریت شناسه و دسترسی: شامل مواردی مانند استفاده از شناسه‌ها و رمزهای عبور قوی، محدود کردن دسترسی به اطلاعات حساس، اعتبارسنجی و تعیین سطوح دسترسی کاربران، و رصد و ثبت فعالیت‌های کاربران است.

حفاظت از داده‌ها: مواردی مثل رمزنگاری اطلاعات کارت پرداخت، محدود کردن ذخیره‌سازی اطلاعات حساس، مانیتورینگ و تشخیص تلاش‌های غیرمجاز برای دسترسی به اطلاعات کارت پرداخت، و تخریب اطلاعات کارت پرداخت به صورت امن را شامل می‌شود.

استاندارد امنیتی Health Insurance Portability and Accountability Act (HIPAA)

استاندارد مذکور به منظور حفاظت از حریم خصوصی و امنیت اطلاعات پزشکی تعیین شده است. HIPAA در سال 1996 توسط کنگره آمریکا تصویب شد و مجموعه‌ای از قوانین و مقررات را برای محافظت از اطلاعات سلامت فراهم می‌کند. هدف اصلی HIPAA، حفاظت از اطلاعات پزشکی شامل اطلاعات شخصی بیماران است. این استاندارد شرایط و الزاماتی را برای سازمان‌های سلامتی، ارائه دهندگان خدمات بهداشتی، بیمارستان‌ها، پزشکان، بیماران و سایر ارائه دهندگان خدمات بهداشتی تعیین می‌کند. استاندارد HIPAA شامل موارد زیر است:

• حفاظت از حریم خصوصی: HIPAA تضمین می‌کند که اطلاعات پزشکی حاوی اطلاعات شخصی بیماران محرمانه مانده و تنها به افراد مجاز افشا می‌شود. این شامل محدودیت‌ها برای انتشار اطلاعات پزشکی، مجوزهای نگهداری اطلاعات شخصی و مقررات برای حفظ حریم خصوصی بیماران است.
• امنیت اطلاعات: HIPAA الزاماتی را برای امنیت فیزیکی و الکترونیکی اطلاعات پزشکی تعیین می‌کند. این فرآیند شامل مواردی مانند رمزنگاری اطلاعات، محدود کردن دسترسی به اطلاعات پزشکی، ذخیره‌سازی اطلاعات در محیط‌های امن و اجرای تدابیر امنیتی برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به اطلاعات است.
• انتقال اطلاعات: HIPAA دستورالعمل‌هایی برای انتقال اطلاعات پزشکی بین سازمان‌های بهداشتی و ارتباطات الکترونیکی در صنعت بهداشتی تعیین می‌کند. این شامل استفاده از فرمت‌های استاندارد، پروتکل‌های امنیتی برای انتقال اطلاعات و تدابیری برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به اطلاعات در طول انتقال است.
• مباحث مالی: HIPAA شامل مقرراتی در ارتباط با مباحث مالی در صنعت بهداشت است و مواردی مثل الزامات برای تسویه حساب‌های پزشکی، ارائه اطلاعات صحیح و کامل درباره هزینه‌های پزشکی به بیماران و مقرراتی برای جلوگیری از تقلب و سوءاستفاده مالی است.

استاندارد HIPAA اهمیت بسیاری در حفاظت از حریم خصوصی و امنیت اطلاعات پزشکی دارد و تخلفات از طرح این استاندارد ممکن است منجر به جرایم و جریمه‌های قانونی شود.

استاندارد امنیتی NIST Cybersecurity Framework

استاندارد امنیتی NIST Cybersecurity Framework (چارچوب امنیت سایبری NIST) یک مجموعه راهنماها و منابع است که توسط موسسه ملی استانداردها و فناوری (NIST) در ایالات متحده آمریکا تهیه شده است. این چارچوب برای تعیین، ارزیابی و بهبود استراتژی‌ها و فرآیندهای امنیت سایبری در سازمان‌ها و شرکت‌ها استفاده می‌شود. هدف اصلی NIST Cybersecurity Framework، تعریف یک رویکرد جامع برای مدیریت خطرات امنیت سایبری است. این چارچوب شامل چهار عنصر اصلی است:

• Core (مرکزی): این بخش شامل یک مجموعه اصول، عملیات، و تدابیر امنیتی است که برای مدیریت خطرات سایبری در سازمان‌ها استفاده می‌شود. این اصول شامل مواردی مانند شناسایی خطرات، حفاظت از فعالیت‌ها و دارایی‌ها، تشخیص و پاسخ به حوادث و بازیابی از حادثه است.
• Implementation Tiers (سطوح پیاده‌سازی): این بخش، سطوح مختلف پیاده‌سازی امنیت سایبری را تعریف می‌کند. این سطوح از “راه‌اندازی” تا “متقدم” می‌توانند توسط سازمان‌ها بر اساس قابلیت‌ها و نیازهای خود تعیین شوند.
• Framework Profile (پروفایل چارچوب): این بخش امکان تنظیم چارچوب به شکلی که با نیازها و منابع سازمان سازگار باشد را فراهم می‌کند. سازمان‌ها می‌توانند بر اساس ریسک‌ها، محدودیت‌ها و اهداف خود، پروفایل چارچوب خاصی را انتخاب کنند.
• Framework Core Functions (عملیات مرکزی چارچوب): این بخش، پنج عملیات اساسی امنیت سایبری را تعریف می‌کند که برای مدیریت خطرات استفاده می‌شوند. این عملیات شامل شناسایی، حفاظت، تشخیص، پاسخ و بازیابی است.

با استفاده از NIST Cybersecurity Framework، سازمان‌ها می‌توانند امنیت سایبری خود را ارتقا دهند و استراتژی‌های مناسبی برای حفاظت از اطلاعات و فرآیندهای حیاتی خود تعیین کنند. این چارچوب برای تعیین، ارزیابی و بهبود استراتژی‌ها و فرآیندهای امنیت سایبری در سازمان‌ها و شرکت‌ها استفاده می‌شود.

استاندارد امنیتی CIS Controls (در گذشته SANS Top 20 Critical Security Controls)

استاندارد امنیتی CIS Controls (کنترل‌های CIS) در حقیق یک مجموعه از تدابیر امنیتی است که به منظور بهبود امنیت سایبری سازمان‌ها و جلوگیری از حملات سایبری مورد استفاده قرار می‌گیرند. مجموعه کنترل‌های CIS شامل 20 کنترل اصلی است که به‌طور کامل بر روی دوره زمانی حیات سایبری سازمان تمرکز دارند. این کنترل‌ها به شرح زیر هستند:

Inventory and Control of Hardware Assets (مدیریت دارایی‌های سخت‌افزاری و کنترل آن‌ها): شامل شناسایی و مدیریت دارایی‌های سخت‌افزاری سازمان می‌شود.

Inventory and Control of Software Assets (مدیریت دارایی‌های نرم‌افزاری و کنترل آن‌ها): شامل شناسایی و مدیریت دارایی‌های نرم‌افزاری سازمان می‌شود.

Continuous Vulnerability Management (مدیریت پیوسته آسیب‌پذیری): شامل شناسایی، ارزیابی، و مدیریت آسیب‌پذیری‌های سیستم‌های سازمان می‌شود.

Controlled Use of Administrative Privileges (استفاده کنترل شده از امتیازات مدیریتی): شامل مدیریت و کنترل استفاده از امتیازات مدیریتی در سازمان می‌شود.

Secure Configuration for Hardware and Software on Mobile Devices, Laptops, Workstations, and Servers (پیکربندی امن برای سخت‌افزار و نرم‌افزار در دستگاه‌های همراه، لپ‌تاپ‌ها، ایستگاه‌های کاری و سرورها): شامل تنظیمات امنیتی برای سخت‌افزار و نرم‌افزار در دستگاه‌های متحرک و سیستم‌های کاری می‌شود.

Maintenance, Monitoring, and Analysis of Audit Logs (نگهداری، نظارت و تجزیه و تحلیل لاگ‌های حسابرسی): شامل نگهداری، نظارت و تحلیل لاگ‌های حسابرسی سیستم‌ها می‌شود.

Email and Web Browser Protections (محافظت از ایمیل و مرورگر وب): شامل اقدامات امنیتی برای محافظت از ایمیل‌ها و مرورگرهای وب می‌شود.

Malware Defenses (دفاع در برابر بدافزارها): شامل استفاده از راهکارهای مختلف برای مقابله با بدافزارها و نرم‌افزارهای مخرب است.

Limitation and Control of Network Ports, Protocols, and Services (محدودیت و کنترل پورت‌ها، پروتکل‌ها و سرویس‌های شبکه): شامل مدیریت و کنترل پورت‌ها، پروتکل‌ها و سرویس‌های شبکه استفاده شده در سازمان می‌شود.

Data Recovery Capabilities (قابلیت بازیابی داده): شامل برنامه‌ریزی و اجرای راهکارهای بازیابی داده در صورت بروز حوادث ناگوار مانند حملات سایبری یا خرابی سیستم‌ها می‌شود.

Secure Configuration for Network Devices, such as Firewalls, Routers, and Switches (پیکربندی امن برای دستگاه‌های شبکه مانند فایروال، روتر و سوییچ): شامل تنظیمات امنیتی برای دستگاه‌های شبکه استفاده شده در سازمان می‌شود.

Boundary Defense (دفاع مرزی): شامل استفاده از راهکارهای مختلف برای محافظت از مرزهای شبکه سازمان می‌شود.

Data Protection (حفاظت از داده): شامل مدیریت و کنترل دسترسی به داده‌های حساس و استفاده از راهکارهای رمزنگاری داده می‌شود.

Controlled Access Based on the Need to Know (دسترسی کنترل شده بر اساس نیاز به دانستن): شامل مدیریت و کنترل دسترسی کاربران بر اساس نیازهای وظیفه‌ای آن‌ها استفاده شده در سازمان می‌شود.

Wireless Access Control (کنترل دسترسی بی‌سیم): شامل مدیریت و کنترل دسترسی به شبکه‌های بی‌سیم در سازمان می‌شود.

Account Monitoring and Control (نظارت و کنترل حساب کاربری): شامل نظارت و کنترل بر حساب‌های کاربری سازمان می‌شود.

Security Awareness and Training Programs (برنامه‌های آگاهی امنیتی و آموزش): شامل برنامه‌های آموزش و آگاهی‌بخشی در زمینه امنیت سایبری به کارکنان سازمان می‌شود.

Application Software Security (امنیت نرم‌افزارهای کاربردی): شامل استفاده از راهکارها و تدابیر امنیتی برای توسعه و پشتیبانی نرم‌افزارهای کاربردی سازمان می‌شود.

Incident Response and Management (پاسخ و مدیریت حوادث): شامل برنامه‌ریزی و اجرای فرآیندهای مدیریت حوادث سایبری و پاسخگویی به آن‌ها می‌شود.

Penetration Tests and Red Team Exercises (تست‌های نفوذ و تمرینات تیم قرمز): شامل انجام تست‌های نفوذ و تمرینات تیم قرمز به منظور ارزیابی و افزایش امنیت سازمان می‌شود

استاندارد امنیتی NIST SP 800-53

 این استاندارد توسط موسسه ملی استانداردها و فناوری آمریکا (NIST) تعیین شده است و شامل مجموعه‌ای از کنترل‌های امنیتی است که برای محافظت از اطلاعات حساس در سازمان‌ها و سیستم‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. به بیان دقیق‌تر، NIST SP 800 (مجموعه مستندات 800 سازمان ملی استانداردها و فناوری) یک سری از راهنماها و استانداردهای امنیت سایبری را شامل می‌شود که توسط موسسه ملی استانداردها و فناوری (NIST) در ایالات متحده آمریکا تهیه شده است. این سری مستندات شامل خط‌مشی‌ها، روش‌ها، فرآیندها و توصیه‌های عملی برای امنیت سایبری در سازمان‌ها است. NIST SP 800 به عنوان یک منبع قابل اعتماد در زمینه استانداردهای امنیت سایبری در سطح سازمانی و فنی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این مستندات به شرکت‌ها و سازمان‌ها کمک می‌کنند تا راهکارها، فرآیندها و سیاست‌های امنیتی مناسب را در حوزه‌هایی مانند مدیریت ریسک، رمزنگاری، حفاظت از داده‌ها و شبکه‌ها، هویت و دسترسی، مدیریت رویدادها و پاسخ به حوادث پیاده‌سازی کنند. این استانداردها و راهنماها به عنوان یک راهنمایی جامع و معتبر در حوزه امنیت سایبری شناخته شده‌اند و در بسیاری از سازمان‌ها و صنایع در سراسر جهان مورد استفاده قرار می‌گیرند.

لازم به توضیح است که موارد یاد شده، تنها چند نمونه از استانداردهای امنیتی رایجی هستند که به شکل گسترده‌ مورد استفاده قرار می‌گیرند. به طور کلی، بر اساس نوع سازمان و نیازهای امنیتی خاص، ممکن است استفاده از یک یا چند استاندارد مناسب باشد.

چگونه از شبکه‌ها در برابر تهدیدات محافظت کنیم؟

برای طراحی شبکه‌های امن و مقابله با تهدیدات شبکه، یکسری اصول و رویکردهای کلیدی وجود دارد که باید در نظر گرفته شوند. برخی از این اصول به شرح زیر هستند:

تحلیل و ارزیابی ریسک: باید با تهدیدات محتمل و آسیب‌پذیری‌های موجود در شبکه آشنا شده و ریسک‌های امنیتی را ارزیابی کنید. این راهکار به شما کمک می‌کند تا بهترین راه حل‌ها را برای محافظت از شبکه خود پیدا کنید.

طراحی لایه‌بندی شبکه: با طراحی شبکه به صورت لایه‌ای می‌توانید مرزها و نقاط آسیب‌پذیر را تعیین کنید و مکانیزم‌های امنیتی متناسب را در هر لایه پیاده‌سازی کنید. این فرآیند شامل استفاده از فایروال‌ها، سوئیچ‌های امنیتی، نمونه‌های مجازی‌سازی، IDS/IPS و سایر وسایل امنیتی است.

مدیریت هویت و دسترسی: سیستم‌های مدیریت هویت و دسترسی (IAM) را پیاده‌سازی کنید تا فقط کاربران مجاز به منابع موردنیاز خود دسترسی‌ داشته باشند. به بیان دقیق‌تر، اصولی مانند حداقل دسترسی (Principle of Least Privilege) را رعایت کنید.

رمزنگاری: برای محافظت از اطلاعات حساس و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، از رمزنگاری استفاده کنید. رمزنگاری داده‌ها در حالت استاتیک و در حالت انتقالی (به ویژه در ارتباطات بین شبکه) بسیار مهم است.

نظارت و شناسایی حملات: سیستم‌های نظارت شبکه (Network Monitoring) و سیستم‌های تشخیص نفوذ (Intrusion Detection Systems – IDS) و سیستم‌های تشخیص تهدیدات پیشرفته (Intrusion Prevention Systems – IPS) را پیاده‌سازی کنید. این سیستم‌ها به شما کمک می‌کنند تا حملات را شناسایی، مانع شوند و در صورت لزوم پاسخ‌های امنیتی مناسب را اعمال کنید.

به‌روزرسانی و مدیریت آسیب‌پذیری‌ها: سیستم‌ها و نرم‌افزارهای مورد استفاده در شبکه را به‌روز نگه دارید و آسیب‌پذیری‌های موجود در آن‌ها را به مرور زمان برطرف کنید. این فرآیند شامل اجرای به‌روزرسانی‌های امنیتی و مدیریت آسیب‌پذیری‌ها است.

آموزش و آگاهی‌بخشی: کارکنان را در مورد تهدیدات امنیتی آموزش دهید و آن‌ها را به رفتارهای امنیتی آگاه کنید. از راهکارهای موثر در این زمینه باید به آموزش درباره رمزنگاری، رمز‌های قوی، حفاظت از رمزها، فیشینگ و سایر تهدیدات امنیتی است.

پشتیبانی و بازیابی: یک راهکار موثر دیگر برای مقابله با تهدیدات، آماده‌سازی برنامه‌ای دقیق در ارتباط با پشتیبان‌گیری است. این کار به شما کمک می‌کند در صورت بروز حملات سایبری بتوانید از طریق نسخه‌های پشتیبان از داده‌ها به سرعت شرایط را به حالت اولیه بازگردانید.

مانیتورینگ و حفظ لاگ‌ها: به شکل مداوم فعالیت‌ها و رویدادهای شبکه را مانیتور کنید و لاگ‌ها را ذخیره و حفظ کنید. این اطلاعات می‌توانند در تجزیه و تحلیل حوادث امنیتی و تحقیقات بعدی مفید باشند.

آزمون نفوذ: با اجرای آزمون‌های نفوذ (Penetration Testing) و آزمون‌های امنیتی متناوب، می‌توانید آسیب‌پذیری‌های موجود در شبکه را شناسایی کنید و مشکلات امنیتی را برطرف کنید.

همان‌گونه که پیش‌تر اشاره کردیم، موارد یاد شده تنها چند نمونه از اصول و رویکردهای طراحی امنیت شبکه هستند. همچنین، توجه به استانداردها و راهکارهای امنیتی کلیدی مثل ISO 27001، NIST Cybersecurity Framework و CIS Controls می‌تواند به شما در ارتقای امنیت شبکه کمک کند.

بخوانید: آشنایی با الگوریتم های جست و جوی آگاهانه