زمان تخمینی مطالعه: 15 دقیقه
تور امنیت سایبری (Cybersecurity Mesh) یک مفهوم نوظهور در حوزه امنیت سایبری است که به شبکه‌های امنیتی پویا و محافظه‌کار اشاره دارد. این مفهوم توسط گارتنر (Gartner) معرفی شده است و به توسعه مدل امنیتی جدیدی اشاره دارد که با تغییرات و چالش‌های نوظهور در محیط‌های سایبری سازگاری دارد.
در مدل سنتی امنیت سایبری، معمولا سطح امنیتی بر اساس دیواره آتش، نقاط کنترل و مرزهای شبکه تعیین می‌شود، اما با گسترش فناوری‌هایی مثل اینترنت اشیا (IoT)، ابر، دستگاه‌های هوشمند و مباحثی مانند کار از راه دور و انعطاف‌پذیری سازمانی، محدودیت‌های مدل سنتی در ارائه امنیت برای محیط‌های پویا و گسترده‌تر به وجود آمده است.
در مدل Cybersecurity Mesh، تمرکز از دیواره آتش محوری و نقاط کنترل به همکاری و ارتباط بین عناصر مختلف شبکه امنیتی منتقل می‌شود. این مدل بر اساس سه مفهوم اصلی عمل می‌کند:
پویایی: شبکه امنیتی باید قابلیت سازگاری و تطبیق با تغییرات سریع در محیط سایبری را داشته باشد. این شبکه باید قادر باشد به صورت پویا و هوشمندانه به تهدیدات جدید و حملات پاسخ دهد.
انعطاف‌پذیری: شبکه امنیتی باید از یک مدل مرکزی برای ارائه امنیت خارج شده و بتواند به طور انعطاف‌پذیر با محیط‌های مختلف و اجزای شبکه همکاری کند. این شبکه باید قابلیت اتصال و ارتباط با انواع دستگاه‌ها، سرویس‌ها و بسترهای مختلف را داشته باشد.
همکاری: شبکه امنیتی باید به‌صورت همکاری و تعاملی بین عناصر داخلی و خارجی سازمان عمل کند. این شبکه باید قادر باشد به اشتراک‌گذاری اطلاعات، تجربیات و همکاری با سازمان‌ها و ارگان‌های دیگر برای شناسایی و مقابله با تهدیدات سایبری داشته باشد.
با استفاده از مفهوم Cybersecurity Mesh، سازمان‌ها می‌توانند امنیت سایبری را در محیط‌های پویا و متغیر بهبود بخشند. این مدل بازتر و انعطاف‌پذیرتر از مدل‌های سنتی است و به سازمان‌ها امکان می‌دهد تا با توجه به نیازهای خود، اجزای شبکه امنیتی را تنظیم و ترکیب کنند و از همکاری بین این اجزا بهره‌برداری کنند. این رویکرد می‌تواند به تشدید امنیت، حفاظت در برابر تهدیدات جدید و بهبود واکنش به حملات کمک کند.
تور امنیت سایبری چگونه کار می‌کند؟
تور امنیت سایبری یک فرایند مدیریت ریسک است که به منظور بررسی و ارزیابی ضعف‌ها و نقاط آسیب‌پذیری در سیستم‌ها و شبکه‌های کامپیوتری انجام می‌شود. هدف اصلی تور امنیت سایبری، شناسایی و رفع ضعف‌ها و پیشگیری از حملات سایبری است. به طور کلی، مکانیزم کاری تور امنیت سایبری به شرح زیر است:
شناسایی و دسته‌بندی دارایی‌ها: در این مرحله، تمامی دارایی‌های سیستم و شبکه که قابلیت تحت تاثیر قرار گرفتن از حملات سایبری را دارند، شناسایی و دسته‌بندی می‌شوند. این دارایی‌ها ممکن است شامل سرورها، رایانه‌ها، شبکه‌ها، داده‌ها و نرم‌افزارها باشند.
ارزیابی ریسک: در این مرحله، ضعف‌ها و نقاط آسیب‌پذیری موجود در دارایی‌ها شناسایی می‌شوند و میزان ریسک مربوطه بررسی می‌شود. برای ارزیابی ریسک، از تکنیک‌هایی مانند تحلیل تهدیدها، تحلیل آسیب‌پذیری و تهدیدهای محتمل استفاده می‌شود.
طراحی و پیاده‌سازی تدابیر امنیتی: برای کاهش ریسک‌ها و پیشگیری از حملات سایبری، تدابیر امنیتی مانند رمزنگاری، فایروال‌ها، سیستم‌های تشخیص نفوذ و سیاست‌های امنیتی طراحی و پیاده‌سازی می‌شوند. همچنین، به منظور جلوگیری از نفوذ، باید به روزرسانی‌ها و پچ‌های امنیتی نیز مورد توجه قرار گیرند.
مانیتورینگ و شناسایی حملات: در این مرحله، سیستم‌ها و شبکه‌ها به صورت مداوم زیر نظر قرار می‌گیرند تا هرگونه فعالیت مشکوک و حملات سایبری شناسایی شوند. ابزارهای نظارتی مانند رخدادها و لاگ‌ها استفاده می‌شوند تا حملات شناسایی و برخورد با آنها صورت پذیرد.
پاسخ به حملات: در صورتی که حمله‌ای شناسایی شود، باید برنامه پاسخگویی به حمله و بازیابی سیستم فعال شود. این بخش شامل اقداماتی از جمله متوقف کردن حمله، جدا کردن سیستم مورد حمله از شبکه، تحلیل حمله و جمع‌آوری شواهد، اصلاح ضعف‌ها و بازیابی اطلاعات آسیب‌دیده است.
این مراحل تنها بخشی از فرایند تور امنیت سایبری هستند و ممکن است بسته به نیازها و شرایط مختلف، مراحل دیگری نیز در این فرایند وجود داشته باشند. همچنین، تور امنیت سایبری معمولا به صورت مداوم و به طور چرخشی انجام می‌شود تا به‌روزرسانی‌ها و تغییرات در محیط سایبری را در نظر بگیرد و امنیت سیستم‌ها و شبکه را حفظ کند.
مزایای استفاده از مدل Cybersecurity Mesh چیست؟
استفاده از مدل تور امنیت سایبری به سازمان‌ها مزایای عمده‌ای ارائه می‌دهد که برخی از آنها به شرح زیر است:
انعطاف‌پذیری بالا: با استفاده از مدل فوق، سازمان‌ها قادر هستند تا ساختار امنیتی خود را با توجه به نیازهای خود تنظیم و ترکیب کنند. این مدل قابلیت اتصال و ارتباط با انواع دستگاه‌ها، سرویس‌ها و بسترهای مختلف را فراهم می‌کند. با این رویکرد، سازمان‌ها می‌توانند به سرعت واکنش نشان دهند و به تغییرات در محیط سایبری پاسخ دهند.
بهبود واکنش به تهدیدات: تور امنیت سایبری امکان همکاری و اشتراک‌گذاری اطلاعات و تجربیات بین سازمان‌ها و ارگان‌های مختلف را فراهم می‌کند. این امر باعث می‌شود تا اطلاعات بیشتری درباره تهدیدات سایبری به اشتراک گذاشته شود و راهکارهای بهتری برای مقابله با آنها ارائه شود. این مدل به سازمان‌ها کمک می‌کند تا بهبود واکنش به حملات را به‌دست آورده و زمان لازم برای تشخیص، بررسی و پاسخ به تهدیدات را کاهش دهند.
افزایش امنیت: مدل مذکور امنیت سایبری را به صورت یکپارچه‌تر و جامع‌تر در سازمان‌ها اعمال می‌شود. این مدل امکان ارتباط و همکاری بین اجزا و عناصر مختلف شبکه امنیتی را فراهم می‌کند و بهبود امنیت سیستم در مقابل تهدیدات مختلف را ایجاد می‌کند. همچنین، با پیاده‌سازی این مدل، سازمان‌ها قادر خواهند بود تا با توجه به تحولات سریع در محیط سایبری، از رویکردهای امنیتی متنوع‌تری برخوردار شوند.
کاهش پیچیدگی: این مدل به سازمان‌ها کمک می‌کند تا ساختار امنیتی خود را ساده‌تر و مدیریت‌پذیرتر کنند. با استفاده از این مدل، نیاز به مرکزیت و نقاط کنترل مرکزی در شبکه امنیتی کاهش می‌یابد و هماهنگی و همکاری بین اجزا بر اساس ارتباط مستقیم و بدون واسطه امکان‌پذیر می‌شود. این موضوع باعث کاهش پیچیدگی در مدیریت و پیاده‌سازی امنیت می‌شود.
تطبیق با محیط‌های پویا: با توجه به رشد سریع فناوری‌ها و تغییرات مستمر در محیط سایبری، مدل تور امنیت سایبری به سازمان‌ها کمک می‌کند تا به صورت سریع واکنش نشان دهند و امنیت خود را با تغییرات محیطی هماهنگ کنند. این مدل امکان افزودن و اتصال به اجزا و سرویس‌های جدید را فراهم می‌کند و سازمان‌ها را قادر می‌سازد تا به راحتی با تحولات فناوری و نیازهای کاربران سازگاری پیدا کنند.
در کل، مدل Cybersecurity Mesh با ارائه ساختار امنیتی پویا و همکارانه، سازمان‌ها را قادر می‌سازد تا با چالش‌های سایبری نوظهور مقابله کرده و امنیت خود را بهبود بخشند. این مدل بهبود انعطاف‌پذیری، واکنش به تهدیدات، همکاری و امنیت سازمان‌ها را تقویت می‌کند و در کاهش پیچیدگی و سازگاری با محیط‌های پویا نقش مهمی ایفا می‌کند.
استراتژی اعتماد صفر (Zero Trust) و تور امنیت سایبری چه ارتباطی دارند؟
استراتژی اعتماد صفر (Zero Trust) و تور امنیت سایبری (Cybersecurity Tunneling) از مفاهیم مرتبط با یکدیگر هستند. از نقاط اشتراک این دو فناوری به موارد زیر باید اشاره کرد:
استراتژی اعتماد صفر (Zero Trust): استراتژی اعتماد صفر به معنای عدم اعتماد پیش‌فرض به هرگونه کاربر، دستگاه یا شبکه داخل یا خارج سازمان است. در این رویکرد، هیچ کاربر یا منبعی به‌طور پیش‌فرض به‌صورت مطلق قابل اعتماد نیست و برای دسترسی به منابع و سرویس‌های مختلف، باید هویت و صلاحیت خود را اثبات کند. به عبارت دیگر، در این استراتژی، هر دسترسی و ارتباط بین کاربران، دستگاه‌ها و سرویس‌ها باید بر اساس احراز هویت و صلاحیت صورت گیرد و در خطرات امنیتی نیز مورد ارزیابی مستمر قرار گیرد.
تور امنیت سایبری (Cybersecurity Tunneling): به معنای ایجاد یک کانال ارتباطی امن و رمزنگاری شده بین دو نقطه در شبکه است. این تکنیک برای جلوگیری از دسترسی به اطلاعات توسط اشخاص غیرمجاز و جلوگیری از تغییر و خرابی داده‌ها در هنگام انتقال استفاده می‌شود. تور امنیت سایبری می‌تواند از تکنیک‌های مختلفی مانند رمزنگاری، شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) و تونل‌های IPSec استفاده کند.
ارتباط بین استراتژی اعتماد صفر و تور امنیت سایبری به این صورت است که تور امنیت سایبری می‌تواند به‌عنوان یکی از روش‌های پیاده‌سازی استراتژی اعتماد صفر استفاده شود. با استفاده از تکنیک‌های تور امنیت سایبری، دسترسی به منابع شبکه و سرویس‌ها با تضمین امنیت و حفاظت از حریم خصوصی انجام می‌شود. این تکنیک می‌تواند امنیت داده‌ها را در طول انتقال و دسترسی کاربران به آنها تضمین کند و در عین حال از تهدیدات مختلفی مانند حملات MITM سرنام (Man-in-the-Middle) و ردیابی ترافیک جلوگیری کند.
به طور موجز، استراتژی اعتماد صفر بر روی احراز هویت و صلاحیت کاربران و کنترل دقیق دسترسی تمرکز دارد، در حالی که تور امنیت سایبری بر روی ایجاد یک کانال ارتباطی امن تمرکز دارد. با استفاده از تور امنیت سایبری، استراتژی اعتماد صفر می‌تواند به‌عنوان یک روش پیاده‌سازی شود تا دسترسی امن و محافظت شده به منابع شبکه صورت گیرد.
تور امنیت سایبری چه تاثیری بر توسعه فناوری اطلاعات دارد؟
تور امنیت سایبری تاثیرات مثبتی بر توسعه فناوری اطلاعات داشته و خواهد داشت. در زیر تاثیرات مهم تور امنیت سایبری بر توسعه فناوری اطلاعات را بررسی می‌کنیم:
افزایش امنیت: استفاده از تور امنیت سایبری به عنوان یک لایه دفاعی اضافی، می‌تواند ریسک‌های امنیتی را کاهش دهد. با ایجاد یک کانال ارتباطی امن و رمزنگاری شده بین دو نقطه، اطلاعات بین آنها به صورت محرمانه ارسال می‌شود و از حملات MITM و دسترسی غیرمجاز جلوگیری می‌کند. این امر منجر به افزایش اعتماد در استفاده از سیستم‌ها و سرویس‌های IT می‌شود.
حفاظت از حریم خصوصی: تور امنیت سایبری با استفاده از رمزنگاری و شبکه‌های خصوصی مجازی، حفاظت از حریم خصوصی کاربران و داده‌های آنها را تضمین می‌کند. این امر می‌تواند بهبود قابل توجهی در اعتماد و رضایت کاربران ایجاد کند و آنها را تشویق به استفاده فعال از سیستم‌ها و سرویس‌های IT کند.
امکان کار از راه دور: تور امنیت سایبری به کاربران امکان می‌دهد به صورت امن و از راه دور به منابع و سرویس‌های فناوری اطلاعات دسترسی پیدا کنند. این قابلیت باعث افزایش انعطاف‌پذیری و امکان کار از هر مکان و زمانی می‌شود، که در دنیای کنونی که محیط کار غالبا مجازی شده است، بسیار حیاتی است.
بهبود عملکرد شبکه: با استفاده از تور امنیت سایبری، ترافیک شبکه از طریق یک کانال مشخص و رمزنگاری شده جریان می‌یابد. این امر منجر به بهبود عملکرد شبکه و کاهش تاخیرهای ارتباطی می‌شود. همچنین، با تقلیل تعداد حملات و مهاجمان به شبکه، منابع شبکه بیشتری برای سرویس‌دهی به کاربران در دسترس خواهد بود.
مطابقت با استانداردها و قوانین: استفاده از تور امنیت سایبری می‌تواند به سازمان‌ها کمک کند تا با استانداردها و قوانین مربوط به حفظ حریم خصوصی و امنیت سازگاری داشته باشند و یک شبکه امن را بر مبنای طراحی و پیاده‌سازی استانداردهای امنیتی مختلف مانند رمزنگاری، شناسایی و احراز هویت، کنترل دسترسی و مانیتورینگ تشکیل دهند. یکی از روش‌هایی که می‌توان برای ایجاد شبکه امن استفاده کرد، استفاده از تور امنیت سایبری است. تور امنیت سایبری به عنوان یک لایه اضافی از امنیت در شبکه عمل می‌کند و امکان ارتباط امن و رمزنگاری شده بین دو نقطه را فراهم می‌کند.
سازمان‌ها چگونه می‌توانند معماری تور امنیت سایبری را پیاده‌سازی کنند؟
پیاده‌سازی معماری تور امنیت سایبری برای سازمان‌ها می‌تواند به‌عنوان یک راه‌حل جهت افزایش امنیت و حفظ حریم خصوصی در ارتباطات آنها مورد استفاده قرار گیرد. در زیر چند مرحله برای پیاده‌سازی معماری تور امنیت سایبری برای سازمان‌ها آورده شده است:
ارزیابی نیازها: در ابتدا، سازمان باید نیازها و الزامات خود را از منظر امنیت و حفظ حریم خصوصی بررسی کند. این شامل ارزیابی خطرات و آسیب‌پذیری‌ها، نیازمندی‌های حریم خصوصی و سطوح امنیتی مورد نیاز است.
انتخاب ابزارها و فناوری‌ها: باید ابزارها و فناوری‌های لازم برای پیاده‌سازی معماری تور امنیت سایبری انتخاب شوند. این موضوع شامل انتخاب سرویس‌های VPN (شبکه خصوصی مجازی)، رمزنگاری ارتباطات و ابزارهای مسیریابی پنهان است.
طراحی شبکه: سازمان باید شبکه‌های خصوصی مجازی را طراحی کند که ترافیک ارتباطات را از طریق تور امنیت سایبری هدایت کند. این موضوع شامل قرار دادن سرورها و گیت‌وی‌ها در لایه‌های مختلف شبکه، تنظیمات رمزنگاری و توزیع کلیدها می‌شود.
راه‌اندازی و پیکربندی: با توجه به فناوری‌های انتخاب شده، سازمان باید سرویس‌ها و سیستم‌های موردنیاز را راه‌اندازی و پیکربندی کند. این موضوع شامل تنظیمات سرورها، پیکربندی ابزارهای رمزنگاری و تنظیمات امنیتی است.
آموزش و آگاهی‌بخشی: پیاده‌سازی موفق معماری تور امنیت سایبری نیازمند آموزش و آگاهی‌بخشی به کاربران است. سازمان باید کارمندان خود را آموزش دهد تا از ابزارها و روش‌های استفاده صحیح از تور امنیت سایبری آگاه باشند.
مانیتورینگ و مدیریت: سازمان باید فرآیندهای مانیتورینگ و مدیریت ارتباطات را برای تور امنیت سایبری پیاده‌سازی کند. این موضوع شامل نظارت بر ارتباطات، شناسایی و ردیابی هرگونه نفوذ و حمله، مدیریت گواهی‌نامه‌ها و کلیدها، به روزرسانی نرم‌افزارها و سیستم‌ها و پشتیبانی فنی است.
در کل، پیاده‌سازی معماری تور امنیت سایبری نیازمند بررسی دقیق نیازها، انتخاب ابزارها و فناوری‌ها، طراحی شبکه، راه‌اندازی و پیکربندی، آموزش کاربران و مانیتورینگ مداوم است. با انجام این مراحل، سازمان می‌تواند از مزایا و امنیتی که تور امنیت سایبری فراهم می‌کند بهره‌برداری کند و حفظ امنیت و حریم خصوصی ارتباطات خود را تضمین کند.
چه ابزارها و فناوری‌هایی برای پیاده‌سازی معماری تور امنیت سایبری در دسترس قرار دارند؟
برای پیاده‌سازی معماری تور امنیت سایبری، می‌توان از ابزارها و فناوری‌های مختلفی استفاده کرد. در زیر، چند ابزار و فناوری رایج برای پیاده‌سازی این معماری را ذکر می‌کنیم:
شبکه خصوصی مجازی (VPN): ابزار VPN به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد تا ارتباطات خود را از طریق شبکه‌های عمومی رمزنگاری کرده و ترافیک را از طریق تورهای امن هدایت کنند.
رمزنگاری انتها به انتها (End-to-End Encryption): با استفاده از رمزنگاری انتها به انتها، ارتباطات بین ارسال‌کننده و گیرنده به‌طور کامل رمزنگاری می‌شوند و تنها گیرنده مجاز قادر به رمزگشایی آنها است. ابزارهایی مانند PGP سرنام Pretty Good Privacy و Signal از رمزنگاری انتها به انتها پشتیبانی می‌کنند.
سرویس‌های پنهان‌سازی مکانی (Location Concealing Services): این سرویس‌ها به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا مکان فیزیکی سرورها و سیستم‌های خود را مخفی کنند.
سرویس‌های پروکسی (Proxy Services): سازمان‌ها می‌توانند از سرویس‌های پروکسی استفاده کنند تا ترافیک ارتباطات خود را از طریق سرورهای میانی عبور داده و هویت و مکان اصلی خود را مخفی نگه دارند. برخی از سرویس‌های پروکسی معروف شامل Squid و Nginx هستند.
ابزارهای مدیریت حریم خصوصی (Privacy Management Tools): این ابزارها به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا مدیریت حریم خصوصی را بهبود دهند و استانداردهای حفظ حریم خصوصی را رعایت کنند. مثال‌هایی از این ابزارها شامل DuckDuckGo Privacy Essentials و Privacy Badger می‌شوند.
سیستم‌های تشخیص تهدیدات (Intrusion Detection Systems – IDS): سازمان‌ها می‌توانند سیستم‌های IDS را برای شناسایی و پیشگیری از حملات سایبری در شبکه‌های خود استفاده کند. این سیستم‌ها می‌توانند ترافیک شبکه را مانیتور کرده و هشدارهایی در صورت شناسایی فعالیت‌های مشکوک و تهدیدات سایبری صادر کنند. مثال‌هایی از سیستم‌های IDS شامل Snort و Suricata می‌شوند.
سرویس‌های مدیریت هویت و دسترسی (Identity and Access Management – IAM): با استفاده از سرویس‌های IAM، سازمان‌ها می‌توانند دسترسی‌ها و هویت کاربران خود را مدیریت کنند و سطوح دسترسی مناسب را به هر کاربر اختصاص دهند. این سرویس‌ها از احراز هویت دو عاملی 2FA سرنام (Two-Factor Authentication) و سیاست‌های قوی رمزنگاری پشتیبانی می‌کنند.
سیستم‌های مدیریت ریسک و امنیت (Risk and Security Management Systems): استفاده از این سیستم‌ها به سازمان‌ها کمک می‌کند تا ریسک‌های امنیتی را شناسایی، تحلیل و مدیریت کنند. این سیستم‌ها شامل سیستم‌های مدیریت ریسک امنیتی (Security Risk Management) و سیستم‌های مدیریت تهدیدات (Threat Management) می‌شوند.
سیستم‌های رمزنگاری (Encryption Systems): استفاده از سیستم‌های رمزنگاری به سازمان‌ها کمک می‌کند تا اطلاعات حساس خود را در حالت استفاده، انتقال و ذخیره‌سازی محافظت کنند. ابزارهای معروفی مانند OpenSSL و BitLocker از رمزنگاری قوی پشتیبانی می‌کنند.
سیستم‌های پیشرفته تشخیص تهدیدات (Advanced Threat Detection Systems): این سیستم‌ها با استفاده از الگوریتم‌ها و هوش‌مصنوعی، تهدیدات پیشرفته و حملات سایبری را شناسایی و پیشگیری می‌کنند. سیستم‌های تشخیص تهدیدات پیشرفته مانند سیمانتک (Symantec) و سیستم‌های تشخیص تهدیدات رایانه‌ای (Intrusion Prevention Systems – IPS) می‌توانند به این منظور استفاده شوند.
موارد یاد شده تنها چند نمونه از ابزارها و فناوری‌هایی است که برای پیاده‌سازی معماری تور امنیت سایبری مورد استفاده قرار می‌گیرند. انتخاب ابزارها و فناوری‌های مناسب بستگی به نیازها و محیط خاص سازمان دارد. همچنین، مهم است که همواره با توجه به تحولات و نیازهای جدید در حوزه فناوری اطلاعات و امنیت، گزینه مناسب را انتخاب کنید.
بدون دیدگاه