ارتینگ

EMC مفاهیم جامعی را تشکيل می‌دهد که در نحوه انتخاب سيستم کابل کشی (با پوشش یا بدون پوشش) نيز موثر است. ساختمانی که قرار است کابل‌کشی در آن انجام شود بايد از لحاظ وجود اتصالات هم پتانسيل، بازبينی شود. از مقررات محلی مربوط به اتصال زمين یا همان ارتينگ نيز می‌بايست پيروی شود. در گذشته، پيکربندی‌های درختی يا ستاره ای در حوزه‌های مخابرات، ترجيح داده می‌شدند. در اين نوع سيستم‌ها، رساناهای ارتينگ مختلف، در يک نقطه مرکزی ارتينگ به يکديگر متصل می‌شدند. اين متد، تا حد زيادی از ايجاد حلقه‌های ارتینگ جلوگيری کرده و باعث شده تا نويزهای فرکانس پايين کاهش یابند.

امروزه، برای سيستم‌های انتقال داده فرکانس بالا، اکثرا از پيکربندی ارتينگ مش استفاده می‌شود. در اين نوع ارتينگ، ساختمان به عنوان يک مرجع، باید بيشترين تعداد نقاط ارت مناسب را داشته باشد. برای اين پيکربندی، نیاز است که تمامی اشيای فلزی در ساختمان با استفاده از قطعات اتصالی مناسب، به سيستم ارتينگ، متصل شوند. عناصر اتصال بايد تا حد ممکن سطح رسانای بزرگی داشته باشند تا بتوانند رخدادهای فرکانس بالا را هدايت کنند.

اولین اولویت، روش ارتینگ (اتصال به زمین)

ارتینگ‌های مجزا توصیه نمی‌شوند، به جای آن می‌توان از یک میله اتصال به زمین یا الکترود زمین شده مجزا استفاده کرد، لازم به ذکر است که در این حالت خطر جریان‎های ناپایدار هنگام رعد و برق وجود دارد. این جریان‌ها و اختلالات HF می‌تواند متعاقبا تجهیزات را نابود کرده و به فرآیند نصب آسیب وارد کنند. علاوه بر این در یک شبکه اتصال به زمین دو یا سه بعدی، زمانی‌که یک الکترود اتصال به زمین آسیب می‌بیند، حداقل یک یا دو اتصال دیگر با زمین وجود خواهد داشت، در نتیجه این شبکه‎ها هزینه نگهداری کمتری دارند.

در زمان اتصال فلزات متفاوت به هم، احتمال خرابی نقاط تماس با توجه به خوردگی الکتروشیمیایی باید مورد توجه قرار گیرد. از این رو در هنگام انتخاب فلزات اتصال‌دهنده این نکته باید مورد توجه قرار گیرد که پتانسیل الکترومغناطیسی فلزات نزدیک به هم بوده، یا اینکه نقطه تماس به طور مناسبی از تأثیرات محیطی مانند رطوبت محافظت شود.

در راستای ساخت پیکربندی شبکه اتصال مشترک اصلی، اتصال تمام اشیاء فلزی موجود در ساختمان به سیستم اتصال به زمین (ارتینگ) از طریق تجهیزات اتصالی مناسب و مطابق با قوانین ملی و محلی ضروری است. سطح هدایت‌پذیری عناصر اتصال باید در حداکثر حالت ممکن باشد تا بتواند جریان‌های پر بسامد را هدایت نماید. عملکرد شبکه اتصال مشترک و شبکه اتصال مش را می‌توان با افزایش نوع شبکه اتصال به زمین، بهبود داد که در آن A ستاره پایین ترین سطح و D مش بالاترین سطح سلسله مراتب محسوب می‌شوند.

در ساختمان‌ها شبکه اتصال به زمین وجود دارد که پایه‌ای را برای یک پلت فرم جامع سازگاری الکترومغناطیسی و ایمنی شکل می‌دهد. ساختمانی که به منظور کابل کشی اطلاعات در نظر گرفته شده است باید با توجه به شبکه تجهیزات موجود در آن، با دقت بررسی و طراحی شود. سیستم اتصال به زمین باید با هدف دستیابی به حداکثر ظرفیت بار شبکه با کمترین امپدانس طراحی شود. مقررات محلی پیرامون اتصال به زمین باید سازگار با سیستم اتصال به زمین باشد، همچنین، ثابت شده است که میله‌های اتصال به زمین مستقل و اختصاصی که متعلق به شبکه‌های جداگانه‌ای هستند در دستیابی به ایمنی مطلوب و سازگاری الکترومغناطیسی مناسب عمل نمی‌کنند. در برخی از کشورها این روش اتصال به زمین به عنوان یک روش مستقل ممنوع است زیرا می‌تواند آسیب‌هایی جدی‌ بر روی سلامت و ایمنی بگذارد.

از نقطه نظر نصب، باید توجه داشت که در کابل های با ولتاژ بالا و پایین جداسازی فیزیکی صورت گیرد. زمانی‌که کف‌های کاذب بدون ریل‌های پشتیبان در پنل‌های کف مورد استفاده قرار گیرد، لازم است که پنل‌های پشتیبان جهت دستیابی به مطلوبترین نتیجه طبق الگوی مش به یکدیگر متصل شوند. به طور کلی استفاده از یک مش 1.5m مناسب بوده و نیازی نیست که هر یک از طرفین به یکدیگر متصل شوند. هادی اتصال‌دهنده ستون‌ها باید حداقل 10mm2 باشد. در صورتی‌که کف کاذب حفاظت الکترواستاتیکی ایجاد نماید، امپدانس DC بین کف کاذب و شبکه‌ی اتصال به زمین باید مقداری بین 1 و 10 مگاهرتز داشته باشد. تمامی شرایط عنوان شده باید به صورت دوره‌ای در طول زمان نگهداری کف کاذب ثبت شده و به صورت دوره‌ای مورد ارزیابی و اندازه‌گیری قرار گیرند. این بررسی دوره‌ای تقریبا هر 5 سال یکبار و یا در زمان تعمیر کف کاذب صورت می‌گیرد.

تمامی رک‌ها باید دارای ستون اتصال به زمین ( ارتینگ ) یا نقطه اتصال به زمین باشند و تمامی تجهیزات فلزی از طریق آن‌ها به یکدیگر متصل شوند( از جمله پچ پنل‌ها). در سیستم‌های کابل‌کشی عمومی دارای حفاظ الکتریکی، حفاظ الکتریکی در توزیع کننده کف باید به سیستم اتصال به زمین وصل شود. این اتصال می‌تواند از طریق پچ پنل‌های مناسب و با کیفیت R&M freenet صورت گیرد. اگر شبکه اتصال به زمین مش مطلوب در یک سطح خاص در دسترس باشد، پریز نیز می‌تواند محافظت مناسبی را در برابر آسیب‌های خارجی به عمل آورد. در محیط‌های صنعتی سنگین برای انتقال داده 10GBase-T و بالاتر از آن، روش اتصال به زمین پریزها توصیه می‌شود.

این توصیه‌های نصب، الزامات مندرج در EN 50174-2 و EN50310 را در بر می‌گیرند. شرکت لاوان ارتباط نماینده رسمی شرکت R&M سوییس در ایران با سابقه 20 ساله در طراحی و اجرای شبکه‌های کامپیوتری و دیتاسنترها آماده مشاوره رایگان به شما است. برای اطلاعات بیشتر در مورد نحوه اجرای استاندارد EMC با کارشناسان ما تماس بگیرید.