زمان تخمینی مطالعه: 6 دقیقه
تبلیغات اغلب نشان می‌دهند که شبکه‌های با سرعت و پهنای باند بالا کاملاً فیبر هستند. با این حال در آخرین کیلومتر کابل کشی معمولاً از فیبر نوری استفاده نمی‌شود. اگرچه یک شبکه نوری پسیو (PON) یا FTTH (فیبر به خانه) در طول کل مسیر با کابلهای فیبر نوری اجرا می‌شود، اما در بیشتر سرویس‌های اینترنت پر سرعت (نه به طور کامل) از خطوط مس موجود استفاده می‌شود. سیگنال‌های نوری باید قبل از رسیدن به کاربران نهایی به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل شوند. گاهی اوقات از سیگنال‌های بی‌سیم (wireless) برای عبور از آخرین کیلومتر استفاده می‌شود. شبکه‌های فیبر به node، curb و آنتن یا ساختمان کاملاً فیبر نیستند. بنابراین چرا هنوز از راهکارهای مبتنی بر مس استفاده می‌شود؟ مسیر دسترسی آخرین کیلومتر در اتصالات شبکه بیشترین سهم را در متوسط سرمایه گذاری دارد و استفاده از زیرساخت‌های موجود را ارزان‌تر می‌کند. تکنولوژی مبتنی بر مس یا بی‌سیم ممکن است پهنای باند کافی را برای بسیاری از کاربردها فراهم کند. اما جذب تکنولوژی‌هایی مانند 5G و WiFi 6 بدین معنی است که ممکن است این راهکار به صورت طولانی مدت باقی نماند.
فیبر سریعترین روش انتقال موجود با کمترین تأخیر است. تضعیف پایین در فرکانس‌های بسیار بالا و نویز بسیار کم این امکان را فراهم می‌کند که با سرعت بالا، به شکلی قابل اعتماد و به طور موثر بیشترین مقدار داده در مسافت مشخص منتقل شود. هر جا که شبکه‌ها دارای اهمیت اقتصادی باشند یا نیاز به پشتیبانی از برنامه‌های مورد تقاضا داشته باشند یا تعداد زیادی کاربر داشته باشند، فیبر نوری تنها انتخابی است که کاملاً بر انتقال مبتنی بر مس در آخرین کیلومتر برتری می‌یابد. این ما را به چالش می کشد که در واقع وقتی به آخرین لینک انتقال به یک ساختمان می‌رسیم، کدام گزینه ها وجود دارد؟
رفتن به زیر زمین
کابل‌ها در آخرین کیلومتر عموماً در یک مجرای زیرزمینی قرار می‌گیرند. غالباً کابل‌هایی که قبلاً برای پشتیبانی از سایر خدمات کشیده شده‌اند از طریق داکت‌های موجود در ساختمان قرار داده شده اند. اکنون کابلهای فیبر نوری را می‌توان به این موارد اضافه کرد. کابلهای فیبر نوری نازک هستند تا توانایی انتقال حجم بالایی از داده ها را داشته باشند، به همین دلیل می توانند در داکت هایی که هم اکنون در حال استفاده هستند نصب شوند. علاوه بر این، کابل باید بدون اینکه عملکرد آن تحت تأثیر قرار گیرد، قادر به خم شدن در پیچ‌ها باشد.
یکی از راه‌های اضافه کردن کابل فیبر نوری به یک مجرا، کشیدن آن است. مهمترین خصوصیات مکانیکی برای چنین کابل‌هایی مقاومت کششی و وزن خالص است. ما کابلهای با روکش پلی اتیلن (PE) را توصیه می‌کنیم، زیرا پلی اتیلن (PE) دارای خواص سطحی عالی (مقاومت کم در برابر اصطکاک) برای استفاده در فضای باز است. کابلهای دارای کاربرد جهانی از نوع U-DQ (ZN) یا U-DQ (BN) نیز برای کشیده شدن در داخل مجاری مناسب هستند. برای استفاده در فواصل کوتاه‌تر در فضای باز، ما کابلهای آرموردار با فیتیله شیشه ای (که درجه مطمئنی از محافظت در برابر جوندگان را فراهم می‌کند) از نوع کابل لوز تیوب U-DQ (BN) مجهز به یک روکش بیرونی FRLSZH را توصیه می‌کنیم.
دمیدن (blowing) کابل‌ها در مجاری از پیش ساخته شده، اقتصادی ترین روش نصب کابلهای دفنی است. کابلهای بهینه شده برای این امر باید سبک، ترجیحاً باریک و دارای استحکام مطمئنی بوده و روکش خارجی آن‌ها باید خواص اصطکاکی (کششی) خوبی داشته باشند. از آنجا که جوندگان نباید وارد داکت‌ها شوند، کابلهای فیبر نوری کشیده شده شده یا دمیده دیگر نیازی به محافظت در برابر جوندگان ندارند. برخلاف کابلهای کشیده شده، تضعیف فشار و مقاومت بالا در برابر نیروهای کششی ضروری نیست. کابلهای میکرو از نوعA – D2Y با لوز تیوب 1.2 میلیمتر (4 فیبر) یا 2 میلیمتر (12 فیبر) / 3 میلیمتر (24 فیبر) به دلیل وزن کم ، سفتی مطلوب و حداقل قطر بیرونی برای فرآیند blowing بهینه می‌شوند.
کابل‌ها همچنین می‌توانند مستقیم دفن شوند. از آنجا که این مواد مستقیماً در داخل زمین قرار می‌گیرند، بدون یک داکت، این کابل‌ها نیاز به مقاومت بالایی در برابر خرد شدن دارند و ایمن بودن در برابر جوندگان دارند. استحکام در برابر آب و رطوبت یک پیش نیاز است. روکش پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE) در نظر گرفته شده است زیرا پلی اتیلن (PE) به اندازه کافی در برابر همه تأثیرات شیمیایی که کابلهای دفنی در معرض آن هستند، مقاومت کافی دارند. با توجه به احتمال بالا رفتن سطوح رطوبت، فشار عرضی و هجوم جوندگان، ما کابلهای آرموردار نواری از جنس استیل راه راه از نوع A – DQ (ZN) (SR) 2Y یا نوع دوجداره A – DQ (ZN) 2Y (SR) 2Y را توصیه می‌کنیم.
کابل هوایی
نصب کابل هوایی اقتصادی ترین روش نصب برای آخرین کیلومتر است. یک مزیت آن این واقعیت است که شما می‌توانید از دکل‌های موجود استفاده کنید. با این حال، الزامات کابلهای هوایی به طور قابل توجهی بیشتر از کابلهای دفنی است، زیرا بطور مداوم در معرض شرایط محیطی قرار دارند. علاوه بر نیروی کششی لازم، تأثیرات دیگری نیز باید در نظر گرفته شود مانند بار یخ، لرزش، مقاومت در برابر اشعه ماوراء بنفش، رفتار چرخشی دما، وزن کابل و قطر کابل و شل شدن کابل. ما توصیه می‌کنیم کابلهای هوایی که با روکش خارجی UV-stable HDPE یا FRLSZH محافظت می‌شوند و برای رنج دمایی ° C 25- تا ° C 70+ طراحی شده اند (یک سطح سیاه در زیر نور مستقیم خورشید به راحتی به70+ درجه سانتیگراد می‌رسد). در برنامه‌های کاربردی هوایی، تماما دی الکتریک بودن و خود مراقبتی ضروری است. کابل کشی از نوع U – (ZN) H با ساختار مستقیم آن می‌تواند تا طول 70 متر را طی کند.
به طور خلاصه: انتخاب روش نصب کابل به عوامل مختلفی بستگی دارد از جمله تراکم جمعیت در یک منطقه ، زمین شناسی، استفاده مورد نظر و غیره. البته اگر امکان استفاده مجدد از زیرساخت های موجود وجود داشته باشد، همیشه توصیه می‌شود.
بدون دیدگاه