پروتکل های رابط RFID شامل انواع مختلفی می شود و هر یک قابلیت ها، مزایا و معایب منحصر به فرد خود را دارد اما همه ریدر های RFID باید بتوانند اطلاعات هر برچسب را بخوانند و پیاده سازی RFID خاص، باید فقط شامل شناسه های منحصر به فرد برچسب باشد. این دو ، دلایل اساسی برای استاندارد شدن محتوای داده های برچسب RFID هستند.

استاندارد “Gen-2” که پس از “Class-1” در سال 2004 به تصویب رسید، مزایای بیشتری نسبت به “Gen-1” دارد. از مزایای “Gen-2” می توان به موارد زیر اشاره کرد: 

• یک استاندارد جهانی و قابل همکاری
• سرعت خواندن سریعتر و انعطاف پذیرتر
• عملکرد سریعتر و دقیق تر از طریق استفاده از پروتکل های ضد انسداد پیشرفته
• روشی آسان تر برای استقرار بسیاری از ریدرها در یک زمان برای کاربران نهایی
• خدمات و حریم خصوصی پیشرفته

با توجه به عملکرد و قابلیت ها، برچسب های نسل دوم به کلاس های زیر تقسیم می شوند:

کلاس0: UHF فقط خواندنی، برچسب منفعل(Passive) از پیش برنامه ریزی شده
کلاس1: UHF یا HF ؛ یک بار نوشتن و خواندن نامحدود(WORM)
کلاس 2: برچسب های منفعل خواندنی و نوشتنی، که در هر نقطه از زنجیره تأمین می توان حافظه آنها را بازنویسی کرد.
کلاس 3: خواندن و نوشتن با سنسورهای پردازنده که قادر به ضبط پارامترهایی مانند دما، فشار و حرکت هستند. می تواند نیمه فعال یا فعال باشد.
کلاس 4: خواندن و نوشتن برچسب های فعال با فرستنده های یکپارچه؛ می تواند با برچسب ها و ریدرهای دیگر ارتباط برقرار کند.
کلاس 5: مشابه برچسب های کلاس 4 اما با قابلیت های اضافی هستند. می تواند برچسب های دیگر را تأمین کند و با دستگاه های دیگر به غیر از ریدر ارتباط برقرار کند.

برچسب های RFID Gen 2 از یک آنتن و یک تراشه(Integrated Circuit) تشکیل شده اند. در این نوع برچسب، تراشه ها از چهار نوع حافظه تشکیل شده اند.

• حافظه ذخیره شده (Reserved)
• حافظه (EPC(Electronic Product Code
• حافظه (TID(TAG ID 
• حافظه کاربر(User Memory) 

چهار حافظه ای هستند که در ادامه به توضیح هر یک می پردازیم.

حافظه رزرو شده:

این بخش از حافظه رمز حذف(Kill) و دسترسی(Access) به حافظه را که هر کدام 32 بیت است، ذخیره می کند. رمز عبور kill  برچسب را به صورت دائم غیرفعال می کند و به گونه ای نوشته شده تا قابلیت نوشتن برچسب را تنظیم و قفل کند. این بانک حافظه فقط در صورتی قابل نوشتن است که رمز عبور مشخصی تعیین کنید و در برنامه هایی که حاوی داده های حساس باشند می تواند مفید باشد.

حافظه EPC:

حافظه EPC اولین بانک حافظه قابل نوشتن کاربر است. این بانک حافظه، کد الکترونیکی محصول را ذخیره می کند و حداقل 96 بیت حافظه قابل نوشتن دارد. در صورتی که صاحب کسب و کار بخواهد علاوه بر کد یکتای برچسب، کد یکتای خود و یا هر اطلاعات دیگری را مانند نقطه مبدا یا تاریخ تولید به کار برد، از این قسمت استفاده می کند. برخی از برچسب ها توانایی اختصاص بیت های بیشتری را از حافظه کاربر به حافظه EPC ، دارند.

حافظه  TID:

این حافظه هنگام تولید IC برای ذخیره شماره شناسه منحصر به فرد برچسب، توسط سازنده استفاده می شود. به طور معمول، این قسمت حافظه قابل تغییر نیست.

حافظه کاربر:

اگر کاربر به حافظه بیشتری نسبت به حافظه بخش EPC نیاز داشته باشد، می تواند از حافظه کاربر برای ذخیره اطلاعات بیشتر استفاده کند. به طور معمول، حافظه داخلی بیش از 512 بیت نیست، اما برخی از برچسب ها، حافظه بالاتری با حداکثر  4Kیا 8K بایت دارند.