چشم بیومکانیکی

دانشمندان در مطالعات خود به دنبال آن هستند تا با کمک فناوری روز، افراد نابینا بتوانند لذت دیدن را تجربه کنند.

دسامبر سال گذشته، پزشکان توانستند با استفاده از چشم بیومکانیکی بینایی نسبی 10 بیمار نابینا را در مراکز خدمات بهداشت انگلیس بازگردانند.

در این چشم بیومکانیکی، یک دوربین ویدئویی کوچک روی عینک تعبیه شده که تصاویر ظبط شده را به طور بی سیم به یک تراشه کامپیوتری متصل به شبکیه بیمار ارسال می کند که بخش حساس به نوری است که در پشت چشم قرار گرفته است.

با این که بیماران با استفاده از این چشم بیومانیکی دنیای اطراف خود را سیاه و سفید می‌بینند؛ اما می‌توانند حرکات  و موانع را تشخیص دهند.

مغز الکترومغناطیس

ایمپلنت‌های مغزی در حال حاضر برای مهار قدرت ذهن به منظور کمک به افراد معلول مورد استفاده قرار می گیرد.

دانش‌مندان در حدود 100 سال پیش دریافتند که مغز امواج الکترومغناطیسی دریافت می‌کند و با این امواج به ماهیچه‌های بدن حرکت کردن را می‌آموزد. در واقع از این فناوری برای دسترسی به افکار بیمار و حرکت ماهیچه‌ها استفاده می‌شود.

اولین شخصی که از این قابلیت استفاده کرده یک مرد آمریکایی مبتلا به سندروم بوده است. با استفاده از این مغز الکترومغناطیس او توانست بسیاری از مشکلات خود را برطرف کند که یکی از آنها برقراری ارتباط با دیگران بود.

حلزونی گوش

ساخت اندام‌های مصنوعی در مقایسه با جایگزینی یا ارتقاء ارگان‌های دارای حسگر مانند گوش، نسبتا ساده‌تر است. 

موفق‌ترین روشی که محققان برای بهبود شنوایی مورد استفاده قرار داده اند، کاشت حلزونی گوش بوده است که جایگزینی برای حلزونی گوش محسوب می‌شود. این قسمت، در  گوش داخلی قرار گرفته که صداها به کمک 32 هزار سلول باریک مو به سیگنال های الکتریکی تبدیل و به مغز ارسال می شوند. 

لوزالمعده مصنوعی

نقش پانکراس یا لوزالمعده در بدن تولید انسولین به منظور پاک کردن قند از خون و تبدیل آن به سلول است. دانشمندان کمبریج دستگاهی را ابداع کرده اند که می‌تواند هر دو عملکرد لوزالمعده را شامل کنترل قندخون و پمپاژ انسولین در موقع نیاز انجام دهد. این لوزالمعده مصنوعی به اندازه لوزالمعده طبیعی در بدن انسان با دقت کار می‌کند.

استفاده از این لوزالمعده مصنوعی خطر کاهش شدید سطح قندخون را پایین می‌آورد. محققان در این حالت، یک حسگر را زیر پوست شکم قرار می دهند تا قند خون بیمار را کنترل کند و اطلاعات دریافتی را به یک کامپیوتر ارسال می‌کند که می‌تواند مقدار انسولین مورد نیاز بدن بیمار را محاسبه کند.

این اطلاعات سپس به پمپی که روی کمربند سوار شده است، فرستاده می‌شود که از این طریق انسولین را به واسطه چسبی که داخل پوست قرار گرفته است به بدن تزریق می‌کند. محققان انگلیسی بر این باورند که تزریق انسولین به این شیوه تا 25 درصد کنترل انسولین را بهبود می‌بخشد.