رسانه‌ شبکه

زمان تخمینی مطالعه: 17 دقیقه  

شبکه‌های کامپیوتری از رسانه‌های مختلفی برای انتقال داده‌ها و ارتباط بین دستگاه‌ها استفاده می‌کنند. این رسانه‌ها که به آن‌ها مدیا نتورک نیز گفته می‌شود، شامل کابل‌ها، تجهیزات مرتبط با فیبرنوری و امواج رادیویی هستند. در این مقاله قصد داریم با برخی از این رسانه‌ شبکه آشنا شویم.

رسانه‌ شبکه Network Media چیست؟

رسانه‌ شبکه (Network media) به تکنولوژی‌ها و روش‌هایی اشاره دارد که در شبکه‌های کامپیوتری برای انتقال داده‌ها و ارتباط بین دستگاه‌ها استفاده می‌شوند. این رسانه‌ها امکان انتقال اطلاعات را به صورت الکترونیکی، نوری یا امواج رادیویی فراهم می‌کنند. بسته به نوع شبکه و نیازها، انواع مختلفی از رسانه‌ها شبکه وجود دارد که از مهم‌ترین آن‌ها به موارد زیر باید اشاره کرد:

کابل مسی: از کابل‌های مسی برای انتقال داده‌ها با استفاده از جریان الکتریکی استفاده می‌شود. اصلی‌ترین رسانه در این زمینه کابل‌های اترنت و کابل‌های تلفن هستند.

فیبرنوری: فیبر نوری از طریق نور و امواج نوری اطلاعات را انتقال می‌دهد. این رسانه از شیشه یا پلاستیک تشکیل شده است و برای انتقال داده‌ها با سرعت بالا و در فواصل طولانی استفاده می‌شود.

کابل کواکسیال: از کابل کواکسیال برای انتقال سیگنال‌های تلویزیونی و اینترنت کابلی استفاده می‌شود. این کابل شامل هسته مرکزی مسی است که با لایه‌های عایق و فویل پوشیده شده است.

شبکه بی‌سیم: در شبکه‌های بی‌سیم، ارتباط از طریق امواج رادیویی یا فراگیر انجام می‌شود. در شبکه‌های بی‌سیم از روترها، مودم‌ها و دستگاه‌های بی‌سیم مانند اکسس پوینت‌ها (نقطه دسترسی) استفاده می‌شود.

انتخاب رسانه مناسب برای شبکه بستگی به عواملی مانند سرعت انتقال، فاصله فیزیکی، هزینه، امنیت و نیازهای شبکه دارد. در عمل، معمولا ترکیبی از رسانه‌های مختلف در یک شبکه استفاده می‌شود تا به نیازها پاسخ دهد.

اکنون اجازه دهید توضیح دقیق‌تری در ارتباط با هر یک از مولفه‌های یاد شده ارائه دهیم.

رسانه‌ شبکه کابل مسی

کابل مسی (Copper Cable) یک نوع رسانه‌ شبکه است که برای انتقال داده‌ها و ارتباط بین دستگاه‌ها در شبکه‌های کامپیوتری استفاده می‌شود. این کابل از سیم‌های مسی تشکیل شده است که جریان الکتریکی را از یک دستگاه به دستگاه دیگر منتقل می‌کند. کابل مسی برای انتقال داده‌ها از استانداردهای مختلفی مانند استانداردهای اترنت استفاده می‌شود. برخی از انواع کابل مسی شبکه به شرح زیر هستند:

کابل اترنت: شامل کابل‌های Cat5e، Cat6، Cat6a، Cat7 و غیره است. این کابل‌ها برای انتقال داده‌ها در شبکه‌های اترنت استفاده می‌شوند. آن‌ها از سیم‌های مسی تشکیل شده‌اند که درون روکش‌های محافظ قرار دارند.

کابل تلفن: برای ارتباط تلفنی و انتقال داده‌ها در شبکه‌های تلفنی استفاده می‌شود. این کابل‌ها از سیم‌های مسی تشکیل شده و دارای چند رشته سیم هستند.

کابل مسی به دلیل هزینه نسبتا پایین، نصب و پیکربندی آسان و سازگاری با استانداردهای فراوان، همچنین قابلیت انتقال داده‌ها با سرعت‌های مختلف، از پرکاربردترین رسانه‌ شبکه است. با این حال، برای فواصل طولانی و سرعت‌های بسیار بالا، استفاده از رسانه‌های دیگر مانند فیبرنوری توصیه می‌شود.

کابل کواکسیال

کابل کواکسیال (Coaxial Cable) نوعی کابل است که برای انتقال سیگنال‌های الکتریکی با فرکانس بالا استفاده می‌شود. این کابل از دو لایه مهم تشکیل شده است که همدیگر را در نحوه انتقال سیگنال یاری می‌رسانند. ساختار کابل کواکسیال به شرح زیر است:

هسته مرکزی: هسته مرکزی کابل کواکسیال معمولا از مس تشکیل شده است و جریان الکتریکی را منتقل می‌کند. این هسته به صورت استوانه‌ای و مرکزی درون کابل قرار دارد.

لایه عایق: لایه عایق بر روی هسته مرکزی قرار می‌گیرد و از موادی مانند پلی‌اتیلن (Polyethylene) ساخته می‌شود. عایق به منظور جدا کردن هسته مرکزی از لایه بیرونی و جلوگیری از بروز مشکل از دست رفتن سیگنال استفاده می‌شود.

لایه فویل: لایه فویل آلومینیومی یا مسی بر روی لایه عایق قرار می‌گیرد. این لایه به عنوان صفحه محافظ و پوشش الکترومغناطیسی عمل می‌کند و از تداخل سیگنال‌های خارجی جلوگیری می‌کند.

پوشش: پوشش کابل کواکسیال بر روی لایه فویل قرار می‌گیرد. این پوشش معمولا از پلاستیک مقاوم است و کابل را در برابر خراشیدگی و آسیب‌های مکانیکی در مقابل حفظ می‌کند.

کابل کواکسیال برای انتقال سیگنال‌های تلویزیونی، اینترنت کابلی (مانند شبکه‌های کابلی)، رادیو، مخابرات و سیستم‌های ارتباطات استفاده می‌شود. این کابل به دلیل خصوصیات خود مانند مقاومت الکتریکی خوب، محافظت در برابر تداخل الکترومغناطیسی و پهنای باند بالا، برای ارتباطات با فرکانس‌های بالا بسیار مناسب است.

رسانه‌ شبکه کابل فیبر نوری

کابل فیبر نوری (Fiber Optic Cable) یک نوع کابل ارتباطی و رسانه‌ شبکه است که از رشته‌های نوری به عنوان رسانه انتقال اطلاعات استفاده می‌کند. این کابل‌ها برای انتقال اطلاعات با سرعت بالا و در فواصل طولانی استفاده می‌شوند و در شبکه‌های ارتباطی، اینترنت، شبکه‌های محلی، بین شهری، بین کشوری و غیره مورد استفاده قرار می‌گیرند. ساختار کابل فیبرنوری به شرح زیر است:

هسته نوری: هسته نوری مرکزی کابل فیبرنوری شامل یک یا چند رشته نوری است که اطلاعات را از یک سر به سر دیگر کابل منتقل می‌کند. این رشته‌های نوری معمولا از شیشه یا پلاستیکی با شاخص شکست نوری بالا ساخته می‌شوند.

پوشش هسته: پوشش هسته نوری به عنوان یک لایه محافظ بر روی هسته نوری قرار می‌گیرند و از موادی مانند پلاستیک استفاده می‌کنند. این پوشش به جداسازی و حفاظت هسته نوری در برابر خراشیدگی و تداخلات مکانیکی کمک می‌کند.

نیم‌پوشش: نیم‌پوشش، لایه بعدی در کابل فیبر نوری است که با هدف هدایت نور عمل می‌کند. این لایه از موادی مانند پلاستیک یا ژل استفاده می‌کند و سعی می‌کند تا نور را در هسته حفظ کرده و مانع بروز تداخلات نوری شود.

پوشش بیرونی: پوشش بیرونی از کابل فیبرنوری در برابر خراشیدگی، تداخل الکترومغناطیسی و ضربه‌ها محافظت می‌کند. این پوشش معمولا از مواد مقاومی مانند پلاستیک مقاوم در برابر آب و عوامل محیطی دیگر ساخته می‌شود.

کابل فیبر نوری به دلیل مزایایی مانند سرعت بالا، پهنای باند بالا، مقاومت در برابر تداخل الکترومغناطیسی، عدم حساسیت به تداخلات الکتریکی و افزایش فاصله انتقال، در بسیاری از زمینه‌ها جایگزین مناسبی برای کابل‌های مسی در رسانه شبکه محسوب می‌شود.

مبدل فیبر نوری چیست؟

یکی دیگر از رسانه‌ شبکه مبدل فیبرنوری (Fiber Optic Transceiver) که مبدل فیبری یا فیبر اپتیکال ترانسیور نامیده می‌شود می باشد. به دستگاه‌هایی اشاره دارد که سیگنال‌های نوری را به سیگنال‌های الکتریکی و برعکس تبدیل می‌کنند. آن‌ها در شبکه‌های فیبر نوری و سیستم‌های ارتباطی استفاده می‌شوند تا امکان ارسال و دریافت اطلاعات بین دستگاه‌های مبتنی بر فیبر نوری را فراهم کنند. مبدل فیبرنوری به صورت دو طرفه عمل می‌کند، به این معنی که توانایی تبدیل سیگنال‌های نوری به الکتریکی و الکتریکی به نوری را دارد. زمانی که اطلاعات توسط یک دستگاه به فرم سیگنال نوری ارسال می‌شود، مبدل فیبر نوری وظیفه تبدیل آن را به سیگنال الکتریکی برای استفاده در دستگاه مقصد بر عهده دارد. به همین ترتیب، زمانی که سیگنال الکتریکی توسط دستگاه مقصد ایجاد می‌شود، مبدل فیبرنوری آن را به سیگنال نوری تبدیل کرده و به دستگاه مبدا می‌فرستد.

مبدل فیبر نوری به دو بخش اصلی تبدیل کننده (Transmitter) و گیرنده (Receiver) تقسیم می‌شود. تبدیل کننده سیگنال‌های الکتریکی را به سیگنال‌های نوری تبدیل می‌کند و آن‌ها را از طریق فیبر نوری ارسال می‌کند. گیرنده از طریق فیبر نوری سیگنال‌های نوری را دریافت کرده و به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کند.

مبدل فیبر نوری با استفاده از تکنولوژی‌هایی مانند LED سرنام Light Emitting Diode یا LD سرنام Laser Diode سیگنال نوری را تولید و تشخیص می‌دهد. همچنین، این مبدل‌ها ممکن است از تکنولوژی‌های مختلفی مانند Ethernet، Fibre Channel، SONET/SDH و غیره پشتیبانی کنند.

مبدل فیبر نوری به دلیل سرعت بالا، عملکرد قابل اعتماد، مقاومت در برابر تداخل الکترومغناطیسی و قابلیت انتقال اطلاعات در فواصل طولانی در شبکه‌های فیبر نوری و ارتباطات نوری بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند. مبدل فیبر نوری شامل یک ترمینال وابسته به فیبر (Fiber Optic Transceiver Module) است که در آن مبدل‌های نوری و الکترونیکی قرار دارند. این ماژول‌ها معمولا به شکل قابل تعویض هستند و با انواع مختلفی از رابط‌ها و استانداردهای فیبر نوری سازگاری دارند.  

وظیفه ترمینال فیبر نوری ارائه سیگنال‌های الکتریکی برای مبدل نوری و دریافت سیگنال‌های نوری از آن است. در بخش تبدیل کننده (Transmitter)، سیگنال الکتریکی به یک منبع نوری مانند لیزر یا دیود LED تبدیل می‌شود. این نور سپس از طریق فیبر نوری ارسال می‌شود. در بخش گیرنده (Receiver)، سیگنال نوری وارد می‌شود و با استفاده از یک فتودیود (Photodiode) به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌شود. مبدل فیبر نوری بر اساس نوع استفاده و نوع اتصال متفاوت است. برخی از انواع معروف مبدل‌های فیبر نوری به شرح زیر هستند:

GBIC (Gigabit Interface Converter)

SFP (Small Form-Factor Pluggable)

SFP+ (Enhanced Small Form-Factor Pluggable)

XFP (10 Gigabit Small Form-Factor Pluggable)

QSFP (Quad Small Form-Factor Pluggable)

مبدل فیبر نوری می‌تواند برای پشتیبانی از استانداردها و پروتکل‌های مختلفی مانند Ethernet، Fibre Channel، SONET/SDH و غیره در شبکه‌ها مورد استفاده قرار بگیرد. امروزه، استفاده از مبدل فیبر نوری در شبکه‌های فیبرنوری بسیار رایج است و امکان اتصال دستگاه‌هایی با رابط‌های مختلف به یکدیگر را فراهم می‌کند. این دستگاه‌ها از سرعت بالا، پهنای باند بالا، مقاومت در برابر تداخل الکترومغناطیسی و قابلیت انتقال اطلاعات در فواصل طولانی بهره می‌برند.

کانکتور (رسانه‌ شبکه)

کانکتور شبکه یکی از مولفه‌های مهم در لایه فیزیکی (Physical Layer) شبکه‌های کامپیوتری است که برای اتصال کابل‌های شبکه به دستگاه‌ها و سوئیچ‌ها استفاده می‌شود. این کانکتورها برای انتقال سیگنال‌های الکتریکی درون کابل‌ها به صورت مکانیکی و الکتریکی استفاده می‌شوند. برخی از کانکتورهای معروف در شبکه‌های کامپیوتری به شرح زیر هستند:

RJ-45: این کانکتور برای شبکه‌های اترنت استفاده می‌شود و بیشتر در کابل‌های شبکه‌ای از نوع UTP سرنام (Unshielded Twisted Pair) استفاده می‌شود. کانکتورهای RJ-45 برای اتصال کامپیوترها، روترها، سوییچ‌ها و دستگاه‌های دیگر به شبکه استفاده می‌شوند.

LC: این کانکتور در ارتباط با شبکه‌های فیبر نوری کاربرد دارد. کانکتور LC بر روی کابل‌های فیبر نوری نوع Simplex و Duplex استفاده می‌شود و دارای اتصال نوری بسیار دقیقی است.

SC: نیز برای شبکه‌های فیبر نوری استفاده می‌شود. این کانکتور دارای یک قفل مکانیکی برای اتصال است و کاربرد گسترده‌ای در شبکه‌های فیبر نوری دارد.

ST: یکی دیگر از کانکتور‌های مورد استفاده در شبکه‌های فیبر نوری است که همانند مورد قبل دارای یک قفل مکانیکی برای اتصال است. این کانکتور پرکاربرد در شبکه‌های فیبر نوری قدیمی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

MTRJ: این کانکتور یک ترکیب از RJ-45 و LC با هدف گسترش‌پذیری قابلیت شبکه‌های فیبر نوری است. این کانکتور دارای دو فیبر نوری است و در فضاهای محدود و در تعامل با پچ‌پنل‌ها استفاده می‌شود.

همچنین، انواع دیگری از کانکتورها برای پاسخ‌گویی به نیازهای شبکه‌های مختلف در دسترس قرار دارند. نکته مهمی که باید به آن دقت کنید این است که کانکتور شبکه باید با نوع کابل شبکه و دستگاه‌هایی که می‌خواهد به آن‌ها متصل شود، سازگاری داشته باشد.

مدیریت کابل (Cable management) چیست؟

مدیریت کابل به مجموعه‌ای از روش‌ها، ابزارها و تدابیری اشاره دارد که برای نظم‌دهی، مرتب‌سازی و سازماندهی کابل‌ها در یک سیستم یک رک استفاده می‌شود. هدف اصلی مدیریت کابل این است که کابل‌ها را به طور مرتب و منظم بچیند، برچسب‌گذاری کند و از تداخل‌ها، تغییرات ناخواسته و مشکلات احتمالی جلوگیری کند. مدیریت کابل در سیستم‌های کامپیوتری، شبکه‌های کامپیوتری، مراکز داده، سیستم‌های صوتی و تصویری و همچنین در محیط‌های صنعتی استفاده می‌شود. برخی از روش‌های مدیریت کابل عبارتند از:

استفاده از کانال‌ها: این روش شامل استفاده از کانال‌ها یا محفظه‌های مخصوص برای انتقال کابل‌ها به صورت منظم و مرتب است. این کانال‌ها می‌توانند در دیوارها، زمین‌ها یا سقف‌ها نصب شوند و کابل‌ها را درون آن‌ها قرار می‌دهند. به طور مثال، در رک‌ها کانال‌ها در ستون‌ها قرار می‌گیرند تا کابل‌ها به شکل افقی به رک وارد شوند.

استفاده از مکانیزم برچسب‌گذاری کابل‌ها: در روش فوق کارشناسان از برچسب‌های رنگی یا تگ‌های مشخص، برای شناسایی و تمییز دادن کابل‌ها استفاده می‌کنند. این کار فرآیند نصب، تعمیر و سرویس‌دهی را ساده‌تر می‌کند.

استفاده از بست‌ها و نگه‌دارنده‌ها: بست‌ها و نگه‌دارنده‌ها برای نگهداری کابل‌ها به صورت منظم و جمع و جور استفاده می‌شوند. این ابزارها کابل‌ها را به سطح‌ها، دیوارها، سازه‌های یا رک می‌چسباند.

مسیریابی صحیح کابل‌ها: مکانیزم مسیریابی صحیح کابل‌ها به معنای انتقال آن‌ها در مسیرهای بهینه و مناسب است. این مسیرها با هدف حذف تداخل با سایر کابل‌ها، تجهیزات یا منابع تداخل‌زا مورد استفاده قرار می‌گیرند.

استفاده از وسایل مخصوص مدیریت کابل: برخی وسایل مخصوص مدیریت کابل مانند راهنمای کابل، پچ‌پنل‌ها، بست‌ها، کاورهای کابل، دستگیره‌های کابل، پریزهای کابلی، سیستم‌های تثبیت کابل و غیره با هدف کابل‌کشی ساخت یافته مورد استفاده قرار می‌گیرند.

کارشناسان شبکه به دلایل زیر از مکانیزم‌های مدیریت کابل‌ها استفاده می‌کنند.

نظم‌دهی و سازمان‌دهی: با مدیریت کابل‌ها، می‌توانید کابل‌ها را به طور منظم و سازمان‌دهی شده در رک‌ها قرار دهید. رویکرد فوق کمک می‌کند تا نصب، تعمیر و تغییرات در آینده آسان‌تر باشد.

بهبود امنیت: مدیریت کابل‌ها می‌تواند باعث افزایش امنیت شود، زیرا کابل‌های مرتب و منظم کمتر احتمال دارد برای اشخاصی که نباید به آن دسترسی داشته باشند، قابل دسترسی خواهند بود. همچنین، با مسیریابی صحیح کابل‌ها، احتمال تداخل سیگنال کاهش می‌یابد.

بهره‌وری بالا: مدیریت کابل‌ها می‌تواند به بهبود بهره‌وری کمک کند. با در اختیار داشتن کابل‌ها به صورت منظم و مرتب، به راحتی می‌توانید کابل‌های مورد نیاز را پیدا کنید و زمان کمتری را صرف جستجو و رفع مشکلات مربوط به کابل‌ها کنید.

حفاظت از کابل‌ها: با استفاده از تجهیزات مدیریت کابل، می‌توانید کابل‌ها را در برابر خراشیدگی، خم شدگی یا کشیده شدن زیاد محافظت کنید. در نتیجه عمر مفید کابل‌ها طولانی‌تر شود و نیاز به تعویض و تعمیر کمتر خواهد شد.

با این‌که مدیریت کابل مهم است، باید توجه داشت که هر پروژه‌ای ممکن است نیاز‌های مختلفی در مدیریت کابل داشته باشد، بنابراین مهم است که به نیازهای خاص پروژه دقت کنید و روش‌های مناسب را مورد استفاده قرار دهید.

Punchdown block چیست؟

Punchdown block یا بلوک پانچ داون، یکی از تجهیزات شبکه است که در زمینه مدیریت کابل و اتصال کابل‌ها در سیستم‌های شبکه استفاده می‌شود. این ابزارها معمولا در راه‌اندازی شبکه‌های تلفنی یا شبکه‌های کامپیوتری مورد استفاده قرار می‌گیرند.  بلوک پانچ داون شامل یک بسته‌بندی کوچک است که در آن ردیف‌های عمودی از جفت‌های سیم‌های کابلی وجود دارد. هر ردیف دارای سری از ترمینال‌ها است که با استفاده از ابزار پانچ داون، سیم‌های کابل به آن‌ها متصل می‌شوند. این اتصال از طریق اعمال فشار و استفاده از تکنیک پانچ داون (punchdown) انجام می‌شود.

وقتی کابل‌ها به بلوک پانچ داون متصل می‌شوند، انتهای کابل (معمولا با استفاده از کانکتور RJ-45 برای کابل شبکه) برش داده شده و سیم‌های داخلی آن با ترمینال‌های بلوک پانچ داون تماس برقرار می‌کنند. در این حالت، اتصال بین سیم‌های کابل و تجهیزات شبکه فراهم می‌شود.  بلوک پانچ داون به عنوان یک واسط بین کابل‌ها و تجهیزات شبکه استفاده می‌شود. با استفاده از بلوک پانچ داون، می‌توانید کابل‌ها را به صورت مرتب و سازماندهی شده در زیرساخت شبکه‌تان مدیریت کنید. همچنین، این ابزار زمانی که نیاز به اتصال‌های تلفنی یا اتصالات شبکه‌های داده در نقاط مختلف ساختمان دارید، به یاری شما می‌آید.

بلوک پانچ داون به دلیل سادگی استفاده و قابلیت‌های مدیریتی که ارائه می‌دهد، در صنعت شبکه‌ و مخابرات رایج است. همچنین، آن را می‌توان به عنوان یک نقطه تست و اتصال در دستگاه‌های تلفنی یا تجهیزات شبکه مورد استفاده قرار داد.

استانداردهای اترنت چیست؟

استانداردهای اترنت (Ethernet) مجموعه‌ای از قوانین و مشخصات فنی هستند که برای اتصال و ارتباط دستگاه‌ها در شبکه‌های اترنت استفاده می‌شوند. این استانداردها توسط IEEE (موسسه مهندسان برق و الکترونیک) تعریف و توسعه داده شده‌اند و برای اطمینان از سازگاری و تعامل بین تجهیزات مختلف اترنت استفاده می‌شوند. در زیر، تعدادی از مهم‌ترین استانداردهای اترنت را ذکر می‌کنم:

Ethernet IEEE 802.3: استاندارد اصلی اترنت است که مشخصات فیزیکی و لایه ارتباطات را برای شبکه‌های اترنت تعیین می‌کند. این استاندارد روش‌های دسترسی به رسانه (مانند CSMA/CD یا CSMA/CA) و همچنین مدل فریم‌بندی (مانند Ethernet II یا IEEE 802.2) را تعیین می‌کند.

Fast Ethernet IEEE 802.3u: این استاندارد به سرعت اتصال 100 مگابیت بر ثانیه (Mbps) در شبکه‌های اترنت  اشاره دارد. این استاندارد برای ارتقاء سرعت از اترنت اولیه (10 Mbps) به سرعت 100 Mbps توسعه یافت.

Gigabit Ethernet IEEE 802.3ab: این استاندارد برای ارتقای سرعت به 1 گیگابیت بر ثانیه (Gbps) در شبکه‌های اترنت استفاده می‌شود. این استاندارد بر پایه فناوری اترنت با استفاده از کابل شبکه Cat 5e یا Cat 6 توسعه یافته است.

10 Gigabit Ethernet IEEE 802.3ae: این استاندارد برای ارتقای سرعت به 10 گیگابیت بر ثانیه (10 Gbps) در شبکه‌های اترنت استفاده می‌شود. این استاندارد از روش‌های مختلفی برای انتقال داده استفاده می‌کند، از جمله فیبر نوری و کابل‌های مسی Cat 6A و Cat 7.

Ethernet IEEE 802.3az (Energy Efficient Ethernet): این استاندارد به منظور کاهش مصرف انرژی در تجهیزات شبکه توسعه یافته است. با استفاده از تکنیک‌های مانند خاموش کردن پورت‌ها در صورت عدم استفاده و تنظیمات مصرف انرژی هوشمند، این استاندارد به بهبود کارایی انرژی در شبکه‌های اترنت کمک می‌کند.

موارد یاد شده، تنها چند نمونه از استانداردهای اترنت هستند. در طول سال‌ها، استانداردهای دیگری نیز برای دست‌یابی به سرعت‌ها و فناوری‌های مختلف توسعه یافته‌اند.

استانداردهای فیبر نوری

استانداردهای فیبر نوری نیز توسط IEEE و سازمان‌های مرتبط تعیین و توسعه داده شده‌اند. در زیر، برخی از این استانداردهای مهم را مورد بررسی قرار می‌دهیم:

استاندارد فیبر نوری IEEE 802.3z (Gigabit Ethernet): این استاندارد برای استفاده فیبر نوری در شبکه‌های اترنت گیگابیتی (Gigabit Ethernet) استفاده می‌شود. این استاندارد شامل نوع‌های مختلف فیبر نوری (مانند فیبر نوری 1000BASE-SX، 1000BASE-LX و 1000BASE-ZX) است که سرعت انتقال داده‌ها را تا 1 گیگابیت بر ثانیه (Gbps) افزایش می‌دهد.

استاندارد فیبر نوری IEEE 802.3ae (10 Gigabit Ethernet): این استاندارد برای استفاده فیبر نوری در شبکه‌های 10  گیگابیتی اترنت استفاده می‌شود. استاندارد 10 گیگابیتی اترنت شامل نوع‌های مختلف فیبر نوری (مانند فیبر نوری 10GBASE-SR، 10GBASE-LR، 10GBASE-ER و 10GBASE-ZR) است که سرعت انتقال داده‌ها را تا 10 گیگابیت بر ثانیه (10 Gbps) افزایش می‌دهد.

استاندارد فیبر نوری IEEE 802.3ba (40 و 100 Gigabit Ethernet): این استاندارد برای استفاده فیبر نوری در شبکه‌های 40 و 100 گیگابیتی اترنت استفاده می‌شود. استاندارد 40 و 100 گیگابیتی اترنت شامل نوع‌های مختلف فیبر نوری (مانند فیبر نوری 40GBASE-SR4، 40GBASE-LR4 و 100GBASE-SR4، 100GBASE-LR4) است که سرعت انتقال داده‌ها را به ترتیب به 40 گیگابیت بر ثانیه (40 Gbps) و 100 گیگابیت بر ثانیه (100 Gbps) افزایش می‌دهد.

استاندارد فیبر نوری ITU-T G.652 (Single-Mode Fiber): این استاندارد توسط ITU-T (اتحادیه بین‌المللی مخابرات) تعیین شده است و برای استفاده فیبر نوری تک حالته (Single-Mode Fiber) استفاده می‌شود. این نوع فیبر نوری برای انتقال داده‌ها در فواصل طولانی (مانند شبکه‌های ارتباطی بین شهری) استفاده می‌شود.

استاندارد فیبر نوری ITU-T G.651 (Multi-Mode Fiber): استاندارد فوق نیز توسط ITU-T تصویب شده و در زمینه فیبر نوری چند حالته (Multi-Mode Fiber) استفاده می‌شود. این نوع فیبر نوری برای انتقال داده‌ها در فواصل کوتاه‌تر و سرعت‌های پایین‌تر (مانند شبکه‌های داخل ساختمانی) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

موارد یاد شده تنها چند نمونه از استانداردهای فیبر نوری هستند و باید به این نکته دقت کنید که استانداردهای بیشتر و متنوع‌تری در دنیای فیبر نوری‌ وجود دارند که بسته به نیازها و کاربردهای موردنظر ممکن است مورد استفاده قرار گیرند. برای اطلاعات دقیق‌تر درباره استانداردها و جزییات فنی، می‌توانید به منابع معتبری مانند IEEE و ITU-T مراجعه کنید.

بخوانید: هوش مصنوعی چیست و چه کاربردهایی در دنیای امروز دارد؟